Χωρίς αγάπη δεν βγαίνει η ζωή!
Του Νίκου Τσούλια //
Αναρωτιόμαστε συνέχεια το τι μας λείπει και η σκέψη μας περιορίζεται στα υλικά αγαθά. Προβληματιζόμαστε γιατί δεν αισθανόμαστε καλά, ενώ δεν μας λείπει τίποτα. Απορούμε για την κυριαρχία της βίας στην κοινωνία, στην οικογένεια, στο σχολείο, στους δρόμους, αλλά οι αναλύσεις μας εξαντλούνται στη συμπτωματολογία και στην φτηνή ηθικολογία.
Ξαφνιαζόμαστε από τη φρίκη των κάθε λογής δολοφονιών ακόμα και στις πιο απίθανες όψεις τους (π.χ. στην παιδοκτονία) αλλά όλη μας η αγανάκτηση βαστάει όσο η δημοσιότητα έχει το θέμα στην επιφάνεια. Στοχαζόμαστε στο ποιο μπορεί να είναι το νόημα της ζωής αλλά δεν αμφισβητούμε το κραταιό σύστημα αξιών του δίπολου «χρήματος – εξουσίας».
Βγάζουμε όσο περισσότερα λεφτά μπορούμε, Μπορεί να εξελισσόμαστε επαγγελματικά ακόμα και πέραν των φιλοδοξιών μας ή και να ανερχόμαστε κοινωνικά συχνά με άλματα πρωτόγνωρα, αλλά δεν ικανοποιούμαστε. Θέλουμε όλο και κάτι περισσότερο από αυτά: περισσότερη αναγνώριση, περισσότερα χρήματα, πιο πολύ εξουσία αλλά και πάλι κυνηγάμε τον ίσκιο μας. Η ψυχή μας είναι ερημωμένη. Το πνεύμα μας βαλτωμένο. Το συναίσθημά μας αποξηραμένο.
Δεν μπορούμε να βρούμε διέξοδο. Είμαστε περίκλειστοι σε ένα σύμπαν κίβδηλων αξιών. Ο τρόπος ζωής μας είναι ήδη προκαθορισμένος και δεν νιώθουμε ότι παίζουμε κάποιον ενεργό ρόλο. Ζούμε την καθημερινότητά μας με μια ασφυκτική και μονότονη επαναληψιμότητα. Έχουμε κάνει τη ζωή μας απλή ύπαρξη. Δεν γευόμαστε την ουσία της ζωής, γιατί ποτέ δεν την έχουμε αναζητήσει…
Δεν μας λείπει κάτι… Μας λείπει η ουσία της ζωής, η ομορφιά, η δημιουργικότητα και η δύναμη του εαυτού μας.
Κι όμως γεννιόμαστε μέσα σε αυτό που μας λείπει. Από τα πρώτα βήματα της προσωπικής μας διαδρομής γευόμαστε την Αγάπη, την αγάπη για τον άνθρωπο, την αγάπη για τη ζωή!
Αλλά τη θεωρούμε δεδομένη και αυτονόητη. Δεν την καλλιεργούμε. Η συνέχεια είναι γνωστή. Αρχίζει να ξεθωριάζει μέσα μας. Όλη μας η ύπαρξη αγκιστρώνεται στον βιοπορισμό και στο ατέλειωτο παιχνίδι των φιλοδοξιών.
Και η μόνη μας ελπίδα βρίσκεται πλέον στην αγάπη, την ερωτική. Τότε αναβρύζουν και οι παλιές πηγές των άλλων μορφών της αγάπης, της γονεϊκής, της οικογενειακής, της φιλικής. Και είναι ο έρωτας και η αγάπη, που ξεφυτρώνει μαζί του, όαση στη ζωή μας, ξέφωτο στον κόσμο του συναισθήματός μας.
Μπορεί ο έρωτας και η δική του αγάπη να έχουν συχνά άγνωστη καταγωγή… Μπορεί να ξεπηδάει από ένα βλέμμα, από ένα άγγιγμα χεριών, από ένα γλυκόλογο, από μια κοινή δοκιμασία ενός ζευγαριού, από μια ευρεία συναντίληψη για τη ζωή… Ωστόσο, δεν πέφτει από τον ουρανό. Δεν είναι θείο δώρο.
Είναι δικό μας δημιούργημα. Και κάθε δημιουργία συναισθηματική θέλει συνεχή καλλιέργεια. Θέλει αλλαγή στον τρόπο ζωής. Το να μοιραστείς την προσωπική σου διαδρομή με τον ερωτικό σου σύντροφο είτε για ολόκληρη τη ζωή σου είτε για ένα μέρος της απαιτεί τη συνεχή έκφραση της ίδιας της αγάπης, τρυφερότητα και ταπεινότητα, μετριοπάθεια και αυτογνωσία, αλληλοσεβασμό και αλληλοκατανόηση.
Η αγάπη έχει πολλές όψεις: τη φιλία, την αλληλεγγύη, την έγνοια για τον κατατρεγμένο, τη συμπαράσταση στον περιθωριοποιημένο, την ειρήνη, την κοινωνική δικαιοσύνη! Και προφανώς έχει πυρήνα και ως κορωνίδες την ερωτική αγάπη και την αγάπη των δικών μας ανθρώπων. Αλλά η αγάπη ή θα υπάρχει με όλες τις μορφές της, ως ένα ενιαίο σύμπαν, ή πολύ απλά θα είναι κίβδηλη, μια ψευδαίσθηση και μόνο…
Η αγάπη, το πιο όμορφο πεδίο της ζωής, δεν είναι σκηνικό για να κάνουμε τις άλλες δραστηριότητές μας. Αντίθετα, όλα τα άλλα ή θα αναδεικνύουν και θα περιστρέφονται γύρω από την αγάπη ή θα αρχίσει ο αποχρωματισμός του έρωτα και του συναισθήματος. Και από εκεί και πέρα αρχίζει το δράμα. Ζωή χωρίς αγάπη είναι ύπαρξη. Η ζωή δεν βγαίνει με τίποτα πέρα χωρίς αγάπη.
Σκοτεινιάζει ο άνθρωπος. Βλέπει όλα τα άλλα να είναι αναλώσιμα. Μόνο η αγάπη κάνει το νήμα της ζωής όλο και πιο ισχυρό με το πέρασμα των καιρών. Αν δεν την έχεις, προσπαθείς να τη βρεις στο χρήμα, στην εξουσία, στην κοινωνική προβολή, στο «φαίνεσθαι». Αλλά δεν υπάρχει εκεί ούτε για δείγμα. Αποκαλυπτική στο χώρο της τέχνης είναι η ταινία «Ο πολίτης Καίην».
Ο καθένας μας νιώθει κενό, νιώθει (και) το κενό. Και προσαρμόζεται στις απαιτήσεις και στα δεδομένα της καθημερινότητας. Και αναλώνει τη ζωή του και τον εαυτό του στο τίποτα. Στο κενό τι να βρούμε;
Ετικέτες: 'Αποψη
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Παραδόσεις και προβληματισμοί για το Πάσχα
30/04/2024, 8:04 μμ -
Ανάσα Ζωής το Βιβλίο
30/04/2024, 7:44 μμ -
Τα παλιά σπίτια της Σινασού
23/04/2024, 8:21 μμ -
Ένα νόμισμα και η Δημοκρατία
23/04/2024, 8:19 μμ -
«Μαύρες Τρύπες», στην παραμεθόριο των γνώσεών μας
23/04/2024, 8:18 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Ποίηση: ‘Κατάνυξη εαρινή «αυτό είναι ένα ποίημα»’
Της Μαίρης Πέστροβα // Στην ησυχία της κίνησης σου παραδίδομαι άοπλη παρθένα όμηρος πολέμου -τίνος αλήθεια;- με μέλη γυμνά χυμένα στα σεντόνια κατάνυξη εαρινή θα το πεις ώρα πρώτη σε διορθώνω σοφή κουβέντα η μοναξιά και ‘γω την
Περισσότερα -
Διήγημα: “Καθρεύτης”
Γράφει ο Γιώργος Ψύλλας // “Καθρεύτης” ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΝΟΣΤΙΜΑ! ΑΝΤΙΚΑΤΟΠΤΡΙΣΜΟΙ Να! Δεν τον θέλω, τον άπιστο. Κι αν τύχει να σταθώ μπροστά του, για να δω το πρόσωπό μου …θέλω ξύρισμα,
Περισσότερα -
Φθινοπωρινές ψιχάλες, χειμωνιάτικες μπόρες
Γράφει η Μάριον Χωρεάνθη // Τέοντορ Στορμ: “ΙΜΕΝΖΕΕ”, Εκδόσεις Λέμβος, 2020 – Μετάφραση: Ηλίας Τριανταφύλλου Ο Τέοντορ Στορμ είναι ένας από τους αφανείς ακρογωνιαίους λίθους της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας, έχοντας επηρεάσει με το ύφος και τη θεματολογία του αρκετούς
Περισσότερα -
Δοκίμιο: Σύγχρονη ποίηση
Γράφει ο Δημήτρης Α. Δημητριάδης // * Η ποίηση, όπως όλες οι ζωντανές τέχνες, σμίγει τους ανθρώπους. Τους εντάσσει στο κοινωνικό «εμείς», σπάζοντας το απομονωτικό «εγώ» τους. Η ποίηση είναι η ζωντανή γνώση, η αισθητική καλλιέργεια, αλλά συγχρόνως
Περισσότερα -
Στα χνάρια των Ιταλών συναδέλφων του
Του Γεωργίου Νικ. Σχορετσανίτη // “Έγκλημα στο Πότζο”, Πάνος Παντελούκας, Εκδόσεις Βακχικόν. Ιούνιος 2020. Αθήνα Πρόκειται για την πρώτη δημοσιευμένη εργασία-αστυνομική νουβέλα του Πάνου Παντελούκα. Δείχνει να ακολουθεί, όπως φαίνεται, τα χνάρια του πρόσφατα αποβιώσαντα και πολυγραφότατου Σικελού
Περισσότερα -
«Ανάπηρος, δείξε τα χέρια σου»
Γράφει ο Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης // Ειρήνη Παραδεισανού, «Παιδικές παλάμες», εκδ. Βακχικόν, 2021 Παρακολουθώ το έργο της Παραδεισανού απ’ τα πρώτα της ακόμη βήματα: το ’13 ήταν η Ρητορική Ένδεια, το ’16 Τα γυάλινα μάτια των ψαριών, το ’18
Περισσότερα -
Κοσμοπολίτικο κυνήγι θησαυρού
Γράφει ο Δημήτρης Καρύδας // Χρήστος Ντεκίδης «Η τυχερή μέρα του Γκούντερ Νόιμαν», εκδ. Κέδρος Πριν από δύο ή τρεις δεκαετίες θα ήταν περίπου αδιανόητο να γραφτεί από Έλληνα συγγραφέα ένα βιβλίο όπως αυτό του Χρήστου Ντεκίδη «Η
Περισσότερα
