Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Λύκε, λύκε είσαι εδώ; Το επαναλαμβανόμενο μοτίβο της δικής μας ζωής
14/04/2020, 10:10 μμ

Λύκε, λύκε είσαι εδώ; Το επαναλαμβανόμενο μοτίβο της δικής μας ζωής

Γράφει η Ελένη Γκίκα //

 

Βαγγέλης Γιαννίσης «Αμαρόκ», εκδ. Διόπτρα, σελ. 422

 

«Αμαρόκ. Ο παππούς μου με έβγαλε έτσι. Αμαρόκ λένε έναν λύκο στη μυθολογία των Ινουίτ. Των Εσκιμώων».

Μια αλήθεια που μαθαίνουμε ήδη από την αρχή. Με τον πιο βίαιο τρόπο. Γίνεται τίτλος, γίνεται τατουάζ, θα γίνει πληγή. Ωστόσο ο εξαιρετικός στην αστυνομική πλοκή Βαγγέλης Γιαννίσης, θα κατορθώσει να μας εκπλήξει. Το τέλος θα είναι η κορύφωση ενός δράματος που ουδείς δύναται να ανακαλύψει από την αρχή.

Με ήδη γνωστά βιβλία στην φαρέτρα του «Το μίσος», «Το κάστρο», «Ο χορός των νεκρών», «Η σκιά», «Η γυναίκα του Ίσνταλ» σε μόλις έξι χρόνια και ενδιαφέροντα επιθεωρητή, τον Άντερς Οικονομίδη, που εμπνεύστηκε ζώντας μεταξύ Ελλάδας, Σουηδίας και ΗΠΑ, και αρκετές μεταφράσεις γνωστών νουάρ, ο συγγραφέας διαθέτει ήδη αύρα και άποψη κοσμοπολίτη. Οι ήρωές του ανήκουν σε οποιαδήποτε εθνικότητα, εξάλλου με την επιδημία το καταλάβαμε, το κακό δεν έχει σύνορα και πατρίδα και οι ιστορίες του μπορεί να συμβαίνουν παντού.

Η ιστορία του στο βιβλίο ξεκινά με ένα έγκλημα που ήδη έχει επιλυθεί: Δώδεκα χρόνια πριν, ο Φαϊζάλ Αμπντί συνελήφθη για τη δολοφονία της δεκαεξάχρονης Μάλιν στο Χέλεφορς και ομολόγησε την ενοχή του. Το μυστήριο λύθηκε και οι κάτοικοι της μικρής πόλης μπόρεσαν να κοιμηθούν ξανά ήσυχοι. Μέχρι τη μέρα που η γυναίκα του Φαϊζάλ αυτοκτονεί. Αφήνοντας τον ψίθυρό της ως κραυγή «αθώος», αποτελώντας την πεταλούδα που με το πέταγμά της σηκώνει στο δικαστικό σώμα τσουνάμι. Η αυτοχειρία της γεννά ερωτηματικά για την ενοχή του Φαϊζάλ στον επιθεωρητή της αστυνομίας του Έρεμπρο, Άντερς Οικονομίδη και ξανανοίγει ο φάκελος για τη δολοφονία του δεκαεξάχρονου κοριτσιού, αποτελώντας κυριολεκτικά το κουτί της Πανδώρας.

«Καλές συμμαθήτριες», μαθητικοί εκφοβισμοί, εφηβικοί βιασμοί, ναρκωτικά, αγριεμένοι έφηβοι και παραβατικοί νεαροί θα δώσουν το πραγματικό σκηνικό απ’ όπου ο δολοφόνος εν δυνάμει είναι ο καθένας τους. Ο Τόνυ ο «λύκος» με το ομώνυμο τατουάζ, ο Γιον, ο γείτονάς του που προμήθευε με το αζημίωτο ναρκωτικά, η πλούσια και ανάλγητη Βικτώρια, η ερωτική αντίζηλος Σοφία, η παθητική Σάρα, η παλιά φίλη και άσπονδος μετέπειτα εχθρός Μάγια, ο Όλεγκ, το αγόρι της νεκρής Μάλιν, ο Ανδρέας ο νταής, δυο από τους καθηγητές του σχολείου.

Ο συγγραφέας αργά και αποκαλυπτικά, παρότι όλα εξελίσσονται σε διάστημα ημερών, με φλας μπακ μια καθοριστική σκηνή από το παρελθόν, ξετυλίγει το κουβάρι μέχρι την τελευταία σκηνή. Την οποία βεβαίως κανείς δεν μπορεί να υποθέσει, να υποπτευθεί. Ξαναθέτοντας τα όρια θύτη και θύματος, φωτίζοντας τα παιδικά τραύματα που κακοφορμίζουν και ζητούν αφορμή για να ξεσπάσουν στο μέλλον. Φωτογραφίζοντας την σύγχρονη κοινωνία η οποία διαθέτει όλα τα εχέγγυα για να είναι σκληρή και παραβατική.

 

Βαγγέλης Γιαννίσης

 

Μια δικαστική πλάνη, ο σχολικός εκφοβισμός που κυριαρχεί στα σχολεία, οι ρίζες του καθενός που αποδεικνύονται δεδικασμένο ζωής, συντελούν στο νουάρ της εποχής μας: με την φρίκη που υπήρξε, φρικτά συνεχίζουμε εκόντες άκοντες να ζούμε κι εμείς.

Μια ιστορία που αποτελεί κοινωνικό σχόλιο, ψυχολογικό θρίλερ, χρονικό μιας νουάρ ζωής κι εποχής, ατμοσφαιρική, εύρυθμη, αυστηρά και αδρά γραμμένη, πρωτότυπη, σχεδόν ιδιοφυής. Παντού συνηθίζει ο άνθρωπος ακόμα και στην Κόλασή του κι αυτήν ακριβώς και επιζητεί.

 

 

 

Δημοσιεύθηκε στον Φιλελεύθερο

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top