Fractal
Home / Ποιήματα / ✔ Tέσσερις ποιητικές φωνές: Καλομέρα-Αγορίτση Μέλλω / Αράπη Ελένη / Κοτσέλης Δημήτρης / Κατούλης Αλέξανδρος
30/06/2021, 10:00 πμ

✔ Tέσσερις ποιητικές φωνές: Καλομέρα-Αγορίτση Μέλλω / Αράπη Ελένη / Κοτσέλης Δημήτρης / Κατούλης Αλέξανδρος

 

 

 

 

 

Καλομέρα-Αγορίτση Μέλλω

 

 

ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ

 

Ήθελε, λένε, να τα βρίσκει μοναχός

κι ανενόχλητος ολημερίς να πίνει.

Μες στις ταβέρνες ένας άθλιος σκυφτός

λογαριασμό ποτέ του σ’ άλλον να μη δίνει.

 

Ήτανε, λένε, απ’ τη φύση του σκαιός

και στις παρέες όλο γύριζε την πλάτη,

ώσπου του ξέφυγε μια μέρα ένας λυγμός,

όπως καημός κρυμμένος σε πνιγμένο άτι.

 

Εκείνος ένιωθε αλλιώτικα, απλώς.

Δεν είχε σύγχυση ποτέ του με κανένα.

Το παρατσούκλι είχε «διαφορετικός»

κι αυτό τον έβγαζε απ’ της ζωής τα τρένα.

 

Δεν είχε δύναμη να προχωρήσει εμπρός.

Δε βρήκε σύμμαχο να πάει παρακάτω.

Μα μες στο χρόνο ρίχνει αυλαία ο καιρός

και διορθώνει στις ζωές τα πάνω κάτω.

 

*. Από τη συλλογή «Φτωχά τα λόγια», εκδόσεις Ιωλκός, 2021

 

 

 

Αράπη Ελένη

 

 

ΜΙΚΡΗ ΜΕΘΟΡΙΟΣ

 

Για έναν έρωτα πλάνητα

σκορπίστηκα στου Αχέροντα τις όχθες.

 

Κι ενώ το ήξερα

πως θα χαθώ

ορμώ.

 

Όλοι οι νεκροί μου εκεί

μουγγοί και τυφλοί

ανάσα καμιά.

 

Το αίμα χορδή

ηχείο στις φλέβες

τα κομμάτια μου διεκδικώ.

 

Κι ενώ λαχταρώ

να το βάλω στα πόδια

ρευστή δίχως ρίζες

 

τα χέρια κλαδιά

διαπερνούν τις ουλές

τα μαλλιά φυλλώματα

ασημίζουν στο σκότος

 

το στήθος

–ω, το στήθος–

στον πυρήνα του

η μικρή μου μεθόριος.

 

 

Επιθυμία αιφνίδια

να ζήσω ξανά.

 

Ενώπιος ενωπίω εαυτόν

 

απ’ τις κορφές ως τις εσχατιές

στο γύρισμα της τρικυμίας

αναβλύζει το φως.

 

Δεν υπάρχει έρωτας

δίχως αποτρόπαιο βάθος

 

χωρίς τα θραύσματα

κι ο Όλυμπος πεδιάδα.

 

*. Από τη συλλογή «Μικρή μεθόριος», εκδόσεις Ιωλκός, 2021

 

 

 

Δημήτρης Κοτσέλης

 

 

ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

 

Ανησύχησα για μια χούφτα ποιήματα

που τα θεωρούσα εξαφανισμένα.

Τα είχα χάσει βαθιά σε κάποιο συρτάρι.

Εκείνα, δεν ενδιαφέρονταν να με βρουν.

Είχαν γίνει ανεξάρτητα και δε με χρειάζονταν πλέον.

Πρέπει να τα ξεχάσω και να γράψω μια χούφτα άλλα.

Οι λέξεις δεν πρόκειται να μ’ ευχαριστήσουν

για το μελάνι που τους αφιέρωσα.

Δεν αισθάνονται καμία ευγνωμοσύνη.

Είναι –ίσως– δικαίωμά τους.

 

*. Από τη συλλογή «Ταινίες δρόμου», εκδόσεις Ιωλκός, 2021

 

 

 

Αλέξανδρος Κατούλης

 

ΧΑΜΕΝΗ ΕΛΠΙΔΑ

 

Στα όνειρά μου ζωντανεύουνε ξανά

αυτά που έζησα και πόθησε η ψυχή μου,

αλλά κι αυτά που έτρεμα

ο χρόνος πως θα φέρει.

Μέσα στη νύχτα ανάστατος ξυπνώ

να δω πώς οι εφιάλτες μου

έγιναν το παρόν μου.

 

Είναι μεγάλο το κενό

που άφησαν όσοι έφυγαν για πάντα.

Μα πιο πολύ εσύ, ελπίδα μου, μου λείπεις

και η χαρά που νιώθω να σε αντικρίζω.

Γιατί, απλά, αγαπημένη μου,

εσύ ήσουν για μένα όλη μου η ζωή.

 

*. Από τη συλλογή «Παλμοί», εκδόσεις Ιωλκός, 2021

 

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top