Fractal
Home / FRACT-ALL / Τρία μικρά πεζά
17/01/2018, 11:41 πμ

Τρία μικρά πεζά

Της Γεωργίας Μήτσιου // *

 

 

 

 

Καλικάντζαρος

 

Κάθε που κοντεύει να τελειώσει ένας ακόμη ημερολογιακός χρόνος, κατακλυζόμαστε από αισθήματα καλοσύνης  και αγάπης. Ή μήπως όχι; Οι σοφές λαϊκές δοξασίες αλλά και η  ευφάνταστη μυθολογία, αντικατοπτρίζουν τις πιο σκοτεινές σκέψεις του ανθρώπου στο πέρασμα των χρόνων.

Ανείπωτες επιθυμίες, μετανιωμένες πράξεις, κακίες, βρίσκονται βαθιά κλεισμένες μέσα μας όλο το χρόνο. Ο Ουράνιος Θόλος του δικού μας κόσμου συγκρατείται από έναν ψεύτικο Άτλαντα σκέψεων και πράξεων. Κι εκεί, λίγο πριν δύσει ο χρόνος, τα κακά δαιμόνια, σαν άλλες Κήρες, έρχονται στην επιφάνεια του πραγματικού μας κόσμου, για να κάνουν τον απολογισμό και να πάρουν την εκδίκησή τους: ποιόν ξεγέλασαν και από ποιον ξεγελάστηκαν, ποιον μπέρδεψαν και από ποιον μπερδεύτηκαν, ποιον πλάνεψαν και από ποιον πλανευτήκαν, από ποιον στέρησαν την λαλιά και ποιος τους στέρησε τη δικιά τους, τι είδαν και ποιος τους είδε, ποιον κατέστρεψαν και ποιος τους κατέστρεψε.

Όλα αυτά τα «σατανοπαίδια», οι πιο ενδόμυχες σκέψεις, γυμνές ή ακόμη χειρότερα ρακένδυτες, που είναι σβέλτες και φασαριόζικες, που γεμίζουν τις νύχτες μας, που σε ξεγελούν  παραμονεύοντας  στα πιο όμορφα μέρη, που σε παρασύρουν σε μεθυστικό χορό, που βασανίζουν τους ακαμάτηδες στη σκέψη, έρχονται γιατί πιστεύουν ότι θα πλακωθούν από το ίδιο τους το βάρος.

Ευτυχώς για μας, ταξιδεύουν πάνω σε φλοιό καρυδιών, που εύκολα καίγεται, από την φλόγα της σκέψης και της λογικής. Για να νικηθεί ο πειρασμός δεν χρειάζεται να νεκρώσει το σώμα και το πνεύμα, ως άλλη Οσία Κύρα.  Ταΐστε αυτή τη φλόγα αχόρταγα, όλο το χρόνο, και δώστε του Αγγέλου σας νερό να τη ρυθμίσει ανάλογα, αναλαμβάνοντας την ευθύνη των σκέψεων και των πράξεων σας.

 

 

 

Ξενιτιά

 

Διαβάζουμε πολύ συχνά κείμενα από ανθρώπους που αποφάσισαν να αφήσουν την πατρίδα για ένα καλύτερο μέλλον. Συνήθως αποχαιρετούν με αυτά φίλους, συγγενείς, οικογένεια, την ίδια τους την ζωή που αφήνουν πίσω, ίσως και για πάντα. Ή, άλλες φορές, μας γράφουν μόλις διαπιστώσουν πόσο τέλεια είναι η καινούργια τους ζωή στην καινούργια χώρα.

Προσωπικά, δεν έχω διαβάσει κάτι από τους ανθρώπους τους οποίους αφήνουν πίσω όλοι αυτοί οι σύγχρονοι μετανάστες. Στο παρελθόν ακούσαμε πολλά τραγούδια ξενιτιάς γραμμένα για αυτούς που φεύγουν, για να τα ακούν αυτοί που μένουν πίσω.

Η απόφαση κάποιου να φύγει για να αναζητήσει την τύχη του σε άλλους τόπους, συνήθως μας φέρνει αντιμέτωπους με τις δικές μας ανασφάλειες, οποιασδήποτε φύσης και υπόστασης. Περισσότερο σκληρή,  όμως, είναι η  διαπίστωση που θα γίνει αργά ή γρήγορα πεποίθηση, ότι τα πράγματα δεν θα είναι ποτέ πια τα ίδια.

Κουβέντες για τα καλά και κακά αυτού και του άλλου κόσμου, πολιτικές και φιλοσοφικές αναζητήσεις, εξερεύνηση κινήτρων και ανάλυσης συμπεριφορών, προσωπικές αναζητήσεις, συμφωνίες  συμμάχου και οπαδού στις σκέψεις και στις πράξεις. Φιλικές συμβουλές, αθώες επιπλήξεις μετά «αστείας» χειροδικίας, σιωπή ∙ μεταξύ ανθρώπων που την αναγνωρίζουν και την εκτιμούν ως δώρο μοναδικό μεταξύ φίλων.

Λίγα ή πολλά τα χρόνια της φιλίας,  δεν έχει και τόση σημασία. Σημασία έχουν όλα αυτά που φέρνουν κοντά τους ανθρώπους, όλα αυτά που τους επικοινωνούν και τους επιτρέπουν να θεωρεί ο ένας τον άλλον δικό του άνθρωπο. Στο περπάτημα, στο τρέξιμο, στο βουνό, στο δρόμο, στη βόλτα, στην έξοδο, στον καφέ, στα τσιπουράκια, με ή χωρίς γλυκάνισο, στην ίδια τη ζωή.

Ξενιτιά, είναι όταν σου λείπουν οι άνθρωποί σου, είτε είσαι μακριά είτε έμεινες πίσω. Ξενιτιά, και όταν οι άνθρωποι  που βρίσκονται δίπλα σου δεν είναι οι δικοί σου άνθρωποι.

 

 

 

Αδιάκριτο Κοκκινάδι

 

Το βλέμμα μου έπεσε αμέσως στα χείλη της, βαμμένα κόκκινα, αδιάκριτα. Μετά τα χείλη, συνάντησα γρήγορα τα μάτια της.  Νομίζω κατάλαβε την άποψη μου για το κόκκινο που είχε πάνω της παρόλο που με κοίταξε μέσα από την ασφάλεια των γυαλιών της. Στρόγγυλο πρόσωπο, λευκή επιδερμίδα, μαλλί χτενισμένο με προσπάθεια στο σπίτι, βαμμένο ξανθό, αρκετά μακρινό από την ηλικία της. Γεμάτη στα χρόνια, στο σώμα  αλλά όχι στην καρδιά.

Αν και την είδα το πολύ για 2 λεπτά, κατάλαβα ότι στέκονταν εκεί ώρα πολλή, περιμένοντας κάποιον. Τον αγαπημένο της. Βαθιά τα αισθήματα που εξέπεμπε γι’ αυτόν αλλά σίγουρα όχι αμοιβαία με αυτόν. Η στάση του σώματος , στην άκρη του πεζοδρομίου, πρόδιδε ανησυχία για την επικείμενη συνάντηση, ενώ τα ρούχα που είχε επιλέξει, μια απέλπιδα  γυναικεία προσπάθεια.

Στρίβοντας στην γωνία για να συνεχίσω τρέχοντας την συνηθισμένη πορεία μου, αντίκρισα το κόκκινο που πάντα ζήλευα διακριτικά, αλλά και την απόρριψη που όλες οι γυναίκες βιώνουν. Δίνοντας πολλά για να πάρουν τα ελάχιστα της προσοχής αλλά και της ζωής κάποιου. Πώς μετράς αυτά που δίνεις και πως αυτά που παίρνεις;  Αξίζει η ευτυχία της στιγμής όλη αυτή τη φωτιά;

Αν και είχα αποφασίσει πόσο θα τρέξω σε διάρκεια, κάτι με έκανε να θέλω να καθυστερήσω. Ήξερα ότι θα ήταν ακόμη εκεί, η φθορά θα συνεχιζόταν για ώρα, ενώ η πίστη στο κόκκινο των χειλιών θα ανέτρεπε αυτή τη φορά τα πράγματα.

Ώρα ήταν να επιστρέψω και να περάσω πάλι από το πεζοδρόμιο της αναμονής αλλά και της ελπίδας. Τα βλέμματα μας συναντήθηκαν αμέσως αλλά στιγμιαία έστρεψα το βλέμμα μου αλλού γιατί αυτή τη φορά δεν ήθελα την επιβεβαίωση της διαπίστωσης. Ίσως έτσι θα της ήταν πιο εύκολο, να μην προδώσει την απορία, την ανησυχία αλλά και τη βαθιά επίγνωση ότι γνωρίζει, αλλά  προσμένει τον αγαπημένο με τις αδιόρατες υποσχέσεις του κόκκινου.

 

 

 

* Γεωργία Μήτσιου: Γεννημένη κοκκινομάλλα τον Σεπτέμβρη,  σε τόπο παραποτάμιο του Δούναβη, μεγαλωμένη στο Ρωμιότοπο, με καταγωγή βουνίσια,  με αγάπη για το κυνηγητό, τις λέξεις, τα δάση. Ακόμη τρέχει να προλάβει τις σκέψεις και τη μαγεία στα βιβλία και στους τόπους. Κατοικεί στην Κοζάνη.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top