Fractal
Home / Ποιήματα / Ποίημα: “Ξεφλουδίζεις τον μέσα σου άνθρωπο”
20/08/2019, 11:11 μμ

Ποίημα: “Ξεφλουδίζεις τον μέσα σου άνθρωπο”

Γράφει η Ζωή Δικταίου //

 

 

Ξεφλουδίζεις τον μέσα σου άνθρωπο

 

 

Εικόνα από το διαδίκτυο

 

Δρακόλιμνες,

εδώ στις αετοφωλιές

ξεφλουδίζεις τον μέσα σου άνθρωπο

στο χείλος του μυστηρίου

συντροφιά με τ’ αερικά και τα φαντάσματα

γλιστράς από τις άσπρες, στις μαύρες πέτρες

αυτές που πέταξαν αγριεμένοι οι Δράκοι,

ώρα που οι μάγισσες σκαλίζουν μνήμες και στάχτες

και οι Τρίτωνες αφήνουν τη λαχτάρα στις όχθες.

 

Τις νύχτες του καλοκαιριού

χαμηλώνουν οι απένθητες φλόγες

ως την καρδιά,

ακατασκεύαστη και σκοτεινή η αγάπη,

στα νοηματισμένα βουνά αντάρτες ντεφιάδες

στον χορό με ξεσκισμένες αρβύλες

άγγελοι και  δαίμονες

πασκίζουν να πιάσουν

πάνω απ’ τους δικούς σου ώμους φως κι ουρανό.

 

Ακούς φωνές,

ο Γράμμος πιο μακριά προσπορίζει την ανθρωπιά,

με τον αμάραντο στα καταράχια

σε καιρό σιωπής

να παρατείνει την αιωνιότητα των ονομάτων,

όταν μετράς χτεσινούς φίλους

τωρινούς εχθρούς

μαύρα χρόνια

σκουριασμένα καρφιά και κρίματα.

 

Αυγή, στη συγγένεια των χρωμάτων

ένα βλέμμα στα ελατόδασα,

ματωμένα ακόμη τα φύλλα

κι ύστερα ο ήλιος στον Σαραντάπορο, τρεχούμενο νερό,

χρυσάφι τής ζωής

να ξεδιψάσεις, να λουστείς τον έρωτα,

να ξεπλύνεις παλιές πληγές.

 

 

Βλασταίνει μέσα σου ο πειρασμός να γυρίσεις,

ν’ αγγίξεις την αρχαία πέτρα σε μνημούρια και πόρτεγα,

ν’ ακούσεις το κλαρίνο στον λόγγο

να ποτίσεις τη δόξα του τόπου

με περηφάνια, με δάκρυα,

να γλιστρήσεις στα πλατανόφυλλα

να μαζέψεις όλα τα περάσματα

να γίνεις ο δρόμος ο φανερός για τα μυστικά

και τ’ αφανέρωτα.

 

Στο μονότοξο γεφύρι τής Κόνιτσας

δεσμευμένα άστρα, συμφιλιωμένες κορφές,

φεγγισμένα νερά,

λυγούν οι ιτιές και χαίρεσαι

στο φύσημα του ανέμου.

Προσκυνάς τη θύμηση, ευλαβικά.

Τ’ αηδόνια ξέρουν…

 

Εικόνα από το διαδίκτυο

 

Σε βρήκα, παρέα με τους αθώους,

εκείνους που αγάπησαν τη γλώσσα που βύζαξαν,

εκείνους που προσεύχονται

με τις λέξεις που δεν λησμονήθηκαν

και το τσίπουρο στον ουρανίσκο.

 

«Αύριο θα τα μοιράσουμε όλα δίκαια»,

είπες υψώνοντας την κούπα,

δάκρυσε από χαρά η μάνα στη φωτογραφία

και ο πατέρας, γέλασε

με τούτη την παράτολμη νοσταλγία σου,

μετά δίπλωσε το κεντημένο μαντήλι

δυο ολόλευκες κορφές

στόλισαν

το μέρος τής καρδιάς

πλάι στο πέτο με το τριαντάφυλλο.

 

«Άσπρο τριαντάφυλλο κρατώ…»

χαμηλά το τραγούδι

ψηλά το βλέμμα, στον ουρανό!

 

 

 

 

Αύριο, εν ονόματι της αγάπης

Ζωή Δικταίου

Κέρκυρα, Ιούνιος 2019

 

 

 

Στον Βασίλη Νιτσιάκο

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top