Fractal
Home / FRACT-ALL / Τρία ποιήματα
11/04/2018, 10:41 πμ

Τρία ποιήματα

Του Αντώνη Χαριστού // *

 

 

 

Κύματα

Κύματα ανυπομονησίας μαστίγωναν το σώμα μου

εμπρός στην αναμονή της απέραντης θάλασσας.

Μίας θάλασσας, την αρμύρα της οποίας δεν γεύτηκα,

προσμένοντας σε, συνοδοιπόρε, να ακούσουμε μαζί τον ήχο της βουής της,

να καθρεφτιστούμε στο χρώμα των ματιών της

και την εικόνα του ηλιοβασιλέματος.

 

Κι εσύ,

γοργόνα του Αιγαίου

με την ανθρώπινη στολή

ως ένδειξη συμπάθειας στον πονεμένο τούτο κόσμο,

κατέφθασες στη στροφή της ιστορίας

να αποκτήσεις όνομα, διεύθυνση και αριθμό.

 

Κι εγώ,

απλός και ταπεινός μαέστρος των ονείρων

σε αναμένω με τη φλόγα της καρδιάς να τρεμοπαίζει

σε μία αέναη διαδικασία εναλλαγών και μεταβολών,

με μόνη προίκα το βάθος των ουράνιων ματιών σε στερεή πυξίδα.

 

 

 

Θυμήσου τον οργασμό της άνοιξης,

τότε που  ζωγράφιζες αστέρια.

 

Πώς τρεμοπαίζουν τα βλέφαρα στο φύσημα του ανέμου, (θυμήσου)

και πως ο ιδρώτας του προσώπου σμίγει με την ομορφιά των ματιών σου (θυμήσου).

 

Κοίτα τα χείλη σου πως θαμπώνουν τις αμαρτίες των θνητών

και νιώσε τον πόνο των άκληρων και ταπεινών της γης,

να μεγαλώνει την παιδική τους ηλικία.

 

Νιώσε τις ρόγες στο στήθος σου να γιγαντώνονται

μαζί με τις μελωδίες του Ορφέα

και πάλεψε με τις ορμές σου να

καταπνίξεις τις φαντασιώσεις,

που με τόσο κόπο οι θνητοί ξελογιάζονται.

 

Νιώσε την αλήθεια του κορμιού σου να σκίζεται στα δύο,

και πλάσε με τα χέρια σου τις δέκα εντολές.

 

Άσε τη Νέμεσις να ωρύεται στο όνομα της Ύβρεως,

και νιώσε τον ασίγαστο πόθο του κορμιού μου.

 

Πιάσε το κοφτερό μαχαίρι που έχεις στα σπλάχνα σου,

και νιώσε τον έρωτα να γίνεται Θεός στο θρόνο του Θεού πεθαίνοντας στην κλίνη του ηλιοβασιλέματος

 

Υγ. για την ερωτική σύμπτυξη των νοητών σωμάτων

 

 

Είσαι ξαπλωμένη δίπλα μου.

 

Η γυναικεία σου φύση καλύπτεται από μερικές τρίχες στο αιδοίο σου.

 

Μέχρι την επόμενη φορά που θα πλημμυρίσεις αίματα,

 

θα συμπεριφέρεσαι ως καλομαθημένο κοριτσόπουλο που του έδωσαν γη και ύδωρ.

 

Τόσο υποκριτικά πλούτη που αγάπησες την ύλη και άφησες να μαραζώσει το πνεύμα.

 

 

Μου λες ότι πάσχεις από νευρική ανορεξία.

 

Κι εγώ σου προσφέρω τον ήλιο στα μάτια σου.

 

Μου λες ότι ταλαιπωρείσαι από ημικρανίες.

 

Κι εγώ κατεβάζω το φεγγάρι και στο προσφέρω σε στίχους από ποιήματα.

 

Επαναλαμβάνεις ότι θέλεις να αυτοκτονήσεις.

 

Κι εγώ σου προσφέρω το μόνο μαχαίρι που έχω πάνω μου,

 

ένα χαμόγελο και μiα καρδιά να χτυπά ξεκούρδιστα.

 

 

Έχεις ήδη φύγει.

Κι εγώ κυλιέμαι στην μεριά του κρεβατιού που πριν λίγο αγκάλιαζες και ζέσταινες…

πλέον,

νιώθω εγώ τις ημικρανίες,

τώρα πάσχω εγώ από νευρική ανορεξία,

αργότερα θα θέλω εγώ να αυτοκτονήσω…

στο τέλος θα πλημμυρίσω εγώ από αίμα,

αρκεί να επιστρέψεις και να μου χαμογελάσεις

 

Νιώσε τα χέρια μου πώς χορεύουν στο ύψος των χειλιών σου,

 

Θάμπωσε με την παρουσία σου την απουσία του κόσμου

και σκέψου την ώρα

που το ξυράφι

θα ανοίγει τον  διάδρομο ελευθερίας στις φλέβες μου.

 

ΥΓ. Για την απώλεια και την εξιλέωση.

 

 

 

 

* O Αντώνης Χαριστός είναι απόφοιτος της Φιλοσοφικής σχολής ΑΠΘ. Απέκτησε ειδίκευση στη Νεότερη Ελληνική και Ευρωπαϊκή Ιστορία. Παράλληλα σπούδασε δημοσιογραφία με κατεύθυνση πολιτική σύνταξη, αρθρογραφία και ρεπορτάζ. Παρακολουθεί μαθήματα Δημιουργικής Γραφής στο μεταπτυχιακό πρόγραμμα του ΕΑΠ.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top