Fractal
Home / FRACT-ALL / Ποιήματα / Τρία ποιήματα
26/12/2023, 6:34 μμ

Τρία ποιήματα

Του Αλέξη Σπανέλλη //

 

 

 

 

Για τη δυσκολία.

Α΄.

Βούτηξα

μέσα στο ανώφελο

έως εκεί

όπου

μια ηλιαχτίδα ζωής

ερωτοτροπούσε

τη θέα της απόφασης της.

 

Β’

Χρυσά ελαιόφυλλα

σπαρμένα από μια άλλη

άνοιξη

χορό ζητιάνεψαν

στο πάλκο της απόφασης.

 

Γ΄

Φύσηξε

η από ημερών

υπομονή μου

στον αστόχαστο θάνατο.

 

 

 

 

Που είσαι;

 

Πόσο θα ήθελα

σε μια στιγμή στο χρόνο

να σε κοιτάξω με αλήθεια.

Και αν δεν έρθεις

ας μην απελπιστώ

ίσως γνωριστώ

με τη μοναξιά μου.

 

Δε με νοιάζει παρά

η κίνηση σταγόνας

ελαφριάς βροχής

σε υπήνεμη λίμνη.

 

Δε θέλω

να σου μιλήσω

για περισσότερη διαύγεια.

Θέλει τριβή ο ήλιος

μέσα στη βροχή

υπομονή της θάλασσας η μνήμη

το τσιγάρο που χαϊδεύει

τα δάχτυλα σου

ο έρωτας γεμάτος

με πολύ χρόνο.

 

Κάπως έτσι είδα

μιας ημέρας χρώμα

ολάνθιστου γιασεμιού

σε αυτό που βρίσκεται

ανάμεσα σε δυο λεπτά.

 

 

 

 

Σιγκμουντ.Φ.

 

Δε βρίσκω

το θάρρος να ξεκινήσω

είναι η θλίψη

καταμεσής του στήθους μου

ώριμη για δάκρυ.

Χωρίσαμε

αρχές καλοκαιριού

φυσικά, έτσι ακριβώς,

όπως το σώμα μου

κάτι τέτοιες ημέρες

τραβάει να συναντήσει το αλάτι.

Πριν οκτώ συναπτά έτη

ήρθα να σε συναντήσω

σε εκείνο το ανήλιο

ισόγειο της οδού Φ.

κάθε Δευτέρα και Πέμπτη

των τριών τετάρτων.

Ο πόνος διαρκής

το συναίσθημα και η σκέψη

αλυσοδεμένα με φόβο

ανέβηκε πάνω η ερημιά

αφέντευε η σιωπή.

Η ψυχή μιλούσε στο σκοτάδι

όλα τα χρώματα

ξεδιψάγανε στο μαύρο

να μη σε αγαπήσω

να μη σε αγαπήσω

να μη σε αγαπήσω

και χαθώ.

 

Η άρνηση σου στη θέση μου

να ήμαστε για πάντα μαζί

σιαμαίοι σε έρημο ενεστώτα

χτυπώντας την ομορφιά

πάνω σε ερείπια

αδράχνοντας τη ματαιότητα

για σημαία σε εκ των προτέρων ναυάγια.

Η θλίψη μου

ρωμαίος αυτοκράτορας

που μεσουρανούσε

στο βασίλειο της μοναξιάς του

η ζωή μου μια διαρκής

ανήλια ημέρα

 

Ο πόνος διαρκής

το συναίσθημα και η σκέψη

αλυσοδεμένα με φόβο.

Ήρθα να σε συναντήσω

για να σε αφήσω

γυρεύοντας το θάρρος

να πονάω στην απουσία σου

ώρες σα και τούτη

που σου γράφω.

 

Σε εκείνο το ανήλιο

ισόγειο της οδού Φ.

κάθε Δευτέρα και Πέμπτη

των τριών τετάρτων

διακρίναμε την απουσία από την παρουσία

δίνοντας νόημα και στις δύο

ώστε να κοιτούν τις ημέρες μου

από ίσες αποστάσεις

ώστε να σε αγαπήσω πάλι

και να σε τοποθετήσω μέσα μου

ζωντανή θαλασσογραφία υακίνθων.

 

 

Το συναίσθημα και η σκέψη

αλυσοδεμένα πια

με τις δεκατέσσερις εποχές της άνοιξης

νοτισμένα με αλμύρα ελευθερίας.

Οι ημέρες μου ανοικτά παράθυρα

σε εικόνες αλλεπάλληλων

γεννήσεων και θανάτων

από το χαμόγελο μιας μύγας

επάνω στο τασάκι

τον αποχαιρετισμό μιας ντοματιάς

ενόψει του χειμώνα

έως τη φανταστική κηδεία

μιας σπασμένης πέτρας

σε κάποιο νησί των Κυκλάδων.

 

Και αυτή η άλλη

η εσώτερη ζωή ανοιγμένη

να σεργιανίζει

στον πλατωνικό ποιητικό ουρανό

ακούραστος συλλέκτης λέξεων

γλύπτης σεμνός συναισθημάτων

να γεύεται την δόξα του, την μοναξιά του

απλώνοντας γενναίες ηλιαχτίδες

καταμεσής της δυσκολίας.

 

Άλλες πάλι στιγμές

να κοιτάζει μισανοιγμένα

βλέφαρα θανάτου χαμογελώντας

σε πυκνές ομίχλες εγωισμών.

 

Αφού άφησα την θλίψη

και σε αγαπώ

με χρονικό ορίζοντα τον θάνατο

μόνο αυτόν

αναμετριέμαι κάθε μέρα

με τα αγκάθια των άλλων.

Αφού κατάφερα

να σταθώ σιωπηλός

κοιτώντας το φως το σπαρμένο

επάνω σε χρυσά ελαιόφυλλα

γνωρίζω ότι

αυτήν ακριβώς την ελευθερία

η μοναξιά την κρατάει

από το χέρι σφικτά

σε έρωτα βαθύ

χαράζοντας

έναν διαρκή ενεστώτα . . .

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top