Fractal

Ποίηση: “Το άγνωστο αιλουροειδές”

Του Βαγγέλη Λαμπρόπουλου //

 

 

 

 

Το άγνωστο αιλουροειδές

 

I.Περιφέρομαι στην πόλη μου

σαν δίκαιη κατάρα

οι μαύρες γάτες με θεωρούν γρουσούζη

χάνονται στις γωνίες τρέχοντας

είμαι ένας στίχος που έχει κάποτε ειπωθεί

(κι όλο με τρώει στην φτέρνα)

εύκολος στόχος για

τους σαρκοβόρους γρύλλους

δεν έχω πρόσωπο

δεν έχω ορισμένη ιδιότητα

η νεραντζιά με σπρώχνει στα φρέατια

-στην έδρα του αρουραίου-

κατά το μέρος όπου χύνεται

η χθεσινή βροχή

κατά το μέρος όπου χύνεται

ο αριθμός του κλειδαρά

τραυλίζοντας

 

57

57

57 57

57

 

 

 

II. Ερωτευόμαστε τα νυχτωμένα αμαξοστάσια

τ΄άρρωστα φώτα των δρόμων

τα μάτια μας βαλτώνουν

στο ταβάνι και πλακώνουν

σάπια βρύα κι έντομα

τα δάκρυά μας φύρα

οι λέξεις μας

της ημερήσιας πράξης

τα ρετάλια

προσφέρουμε τα χέρια μας

ξηρά τροφή στα περιστέρια

και στα αδέσποτα

μας ξεκάνουνε τα γιασεμιά

οι πίσω αυλές

στα τσίγκινα όπως σκάει η βροχή

 

με ποίηση γελάμε

με ποίηση κλαίμε

με ποίηση ξεπλένουμε

το βρώμικο χνώτο μας.

 

 

III. Δάκρυα νωπά

σε μούτρα αμαξιών.

Φώτα του ίκτερου

εκτός θερμοκοιτίδας.

Βροχή. Πάντα βροχή.

Τα μαγαζιά κλειστά.

Καρέ επάλληλα

νουάρ συνοικισμού·

 

«Μεταλλικές κατασκευές παντός τύπου»

«Οινομαγειρείον η Νάξος»

«Περιελίξεις μοτέρ»

δηλώσεις τ’ άδηλου·

δειλού

τοπίου

που επιβάλλει.

 

Πιο πέρα λαχανιάζει ο πάνθηρας.

 

Το ράδιο σε μια συχνότητα αφημένο

στέλνει παράσιτα

στα κύματα του ύπνου

 

μια γνώριμη φωνή

καλούσε μέσα απ’ τις εκλάμψεις

 

-άργησες

 

δεν θα ξανάρθεις;

 

τί έγινε;

 

-πάντα είναι αργά τί λες

κανείς δεν έρχεται

κανείς δεν πάει

ούτ’ οι θηλιές

στο πλάνο

ούτ’ ο θεός

 

μόνο η σιωπή

 

κι ο πάνθηρας να τρέχει

με τα ιοβόλα μάτια του

στους δρόμους.

 

Στα βρωμερά δρομάκια

του νουάρ συνοικισμού.

Το ράδιο σε μια συχνότητα.

Πάντα βροχή ψυ χα λι στή

και τίποτα.

 

 

Οι λεμονιές αδιαφορούνε για τον θάνατο.

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top