Διήγημα: “Τα βράδια”
Της Βάλιας Κουγιουμτζή //
Τα βράδια
Ακόμα φοβάμαι το σκοτάδι. Ακόμα και τώρα που μεγάλωσα συνεχίζω να αποφεύγω να μένω μόνη οπουδήποτε δεν στέκεται λίγο φως στα ματόκλαδα μου. Θυμάμαι ως παιδί μου προκαλούσε μια αδιανόητη αμηχανία να βουλιάζω στα σκεπάσματα δίχως το φωτάκι μου. Έψαχνα κάτω από το κρεβάτι κάποιο αποκρουστικό πλάσμα, μέσα στις ντουλάπες, στα συρτάρια μου… μα τίποτα, παρ’ όλα αυτά συνέχιζα σχεδόν να απαιτώ από την μητέρα μου να ανάβει ένα φωτάκι πλάι στο κρεβάτι μου.
Τώρα ενήλικη πλέον δεν έχω αποβάλλει ακόμη αυτή την συνήθεια, για άλλους λόγους βέβαια. Πλέον δεν ψάχνω φαντασματάκια κάθε είδους, χαρακτήρες παιδικών που μου προκαλούσαν τρόμο μα μια θαλπωρή. Ναι! ψάχνω την ηρεμία που μπορεί να προσφέρει το έρεβος. Περίεργο δεν είναι; Με ηρεμεί και με τρομάζει που όταν πέφτω για ύπνο δεν μπορώ να δω τα σημάδια μου, δεν μπορώ να γκρινιάξω για την στραβή μου μύτη, για τις ατέλειες στο σώμα μου. Γλιστράει η όραση από το παράθυρο και περιμένει να έρθει το πρωί για να με καταδικάσει από την αρχή. Γλυκιά η λύτρωση μα και πικρή η συνειδητοποίηση ότι είμαι μόνη μου με ό,τι δεν μπορεί να με βασανίσει μέσα στην ημέρα, γιατί το πνίγει το φως. Κάθομαι λοιπόν με ένα απερίγραπτο βάρος στο στήθος και περιεργάζομαι τα σεντόνια μου, τότε έρχονται στο νου μου σαν χορεύτριες καμπαρέ αναμνήσεις, προβλήματα και σκιές ανθρώπων που αγαπώ… Ύστερα προσπαθώ να διακρίνω μέσα από τις γρίλιες της ντουλάπας κάτι γνώριμο για να θυμηθώ, πώς ναι είμαι ακόμα στο κρεβάτι μου ασφαλής. Κάποια στιγμή κοιμάμαι και, όταν ξημερώνει μου λείπει λιγάκι το σκοτάδι… Φοβάμαι το βράδυ, γιατί με προστατεύει καθυστερώντας τις μέρες να περάσουν. Και τελικά σκέφτομαι αν θα μπορέσω ποτέ να σταματήσω να ανοίγω το φωτάκι…
Ετικέτες: Διήγημα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Ποίημα: “Τυφλή ελεγεία”
30/04/2024, 7:42 μμ -
Ποίημα: “Eλάχιστο”
30/04/2024, 7:40 μμ -
Ποίημα: “Ο καλύτερος εχθρός”
30/04/2024, 7:39 μμ -
Ποίημα: “Φθορά”
30/04/2024, 7:37 μμ -
Ποίημα: “Λύτρωσις”
30/04/2024, 7:36 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Γιάννης Καλπούζος: «Για να αναγνωριστεί η γενοκτονία των Ποντίων διεθνώς χρειάζεται δουλειά από την πλευρά μας κι όχι συνθήματα και κραυγές»
Συνέντευξη στην Αργυρώ Μουντάκη // «Σέρρα» όπως ο ομώνυμος ποντιακός χορός τιτλοφορείται το τελευταίο βιβλίο του Γιάννη Καλπούζου και πραγματεύεται τον βαθύ πόνο των Ποντίων αλλά και όλου του Ελληνισμού για την γενοκτονία των Ποντίων, που οργανώθηκε και
Περισσότερα -
Διήγημα: “Το πετσί και το κόκκαλo”
Γράφει ο Γιάννης Χρυσανθόπουλος // * Το πετσί και το κόκκαλo Mάλλον ήταν το ’42. Κατοχή στην Πάτρα. Έχω μείνει το πετσί και το κόκκαλο. Έρχεται ο νονός μου σπίτι μας, ήταν από το
Περισσότερα -
Η Πόπη Γκερούση στο Εργαστήρι του συγγραφέα
Πόπη Γκερούση: «Έμπλεο», Εκδόσεις Εκάτη, 2021 Όταν μπήκε η τελεία στην τελευταία αράδα από τα «Διαδοχικά φωτοπέταλα», ήμουν σίγουρη ότι είχαν καλυφθεί και οι πέντε ενότητές τους. Τα σκοτεινά, τα φωτεινά, τα διάφανα, τ’ ανόμοια
Περισσότερα -
Χριστουγεννιάτικη περιπλάνηση
της Μαρίας Λαμπαδαρίδου – Πόθου // * Με την άκρη του ματιού της, την είδε. Ήταν πλάι στο πόδι του κρεβατιού. Μια τόση δα μικρή φωτογραφία. Ασπρόμαυρη. Τσακισμένη στις άκρες. Φαίνεται πως έπεσε καθώς σκάλιζε παλιά άλμπουν και ξεχασμένα
Περισσότερα -
Ποίηση: “Άστεγες μέρες”
Του Αργύρη Ευαγγελούλη // * Ο άνθρωπος το ερώτημα εντός του αιώνα Ο ουρανός που φθίνει εντός του χρόνου Ο ήλιος που παρακμάζει μέσα στο σώμα ο ύπνος στα μάτια όλων. * Ο
Περισσότερα -
Τι ζητά το σαλιγκάρι της SLOW FOOD στο διεθνές παζάρι;
της Νατάσας Ρουχωτά // * ΜΙΛΑΝΟ – Το σαλιγκαράκι, σύμβολο της SLOW FOOD (μεταφράζεται ανεπιτυχώς ως βραδυφαγία σ’ αντιδιαστολή με τα FAST FOOD) εισβάλει πανηγυρικά, αργό, αλλά ακάθεκτο και στη διεθνή διοργάνωση EXPO του Μιλάνου. Ήδη 9 μήνες πριν
Περισσότερα -
Ποίηση: “Χριστός γεννάται”
Γράφει η Μαρία Βίτσα Σουλιώτη // * Χριστός γεννάται Η μικρή πλατεία κατάφωτη! Λουσμένη στο φως, μέρες τώρα! Πολύχρωμα λαμπάκια πλημμυρίζουν εορταστική διάθεση και γλυκιά θαλπωρή την ατμόσφαιρα. Λίγα μέτρα πιο πέρα, στην είσοδο του
Περισσότερα
