Fractal
Home / ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ / Τα ποιητικά των χρωμάτων (2ο Μέρος)
05/02/2020, 12:06 πμ

Τα ποιητικά των χρωμάτων (2ο Μέρος)

Μετάφραση-Ανθολόγηση: Κωνσταντίνος Μούσσας //

 

 

Διαβάστε το Α μέρος >> εδώ 

 

 

 

 

Margherita Goldesina

 

Τρυπώνω στις φλέβες σου

οι αρτηρίες πάνω στα τεντωμένα γόνατα

πέφτω με τα μούτρα

δεν κρατάω τίποτα για μένα.

Ξεφυσάω με κλειστά μάτια όλα όσα έχω

και επωφελούμαι από το μεγάλωμά σου.

Πρακτικά: ψηλώνω για σένα.

Μεγαλώνω στο εξωτερικό

Κι εσύ, Πατρίδα

φύτεψε τουλάχιστον κανένα δέντρο.

 

 

( Έργο: Δημήτρης Αγγελόπουλος,   After the rain in Rome , 70×50 εκ., μολύβι σε χαρτί , 2019)

 

 

 

Franco Barbato

 

Χωρίς πραγματικότητα

 

Πίσω από τα μάτια μου

Βλέπω τον δρόμο

Βλέπω τον διαβάτη

Είμαι εγώ ο ίδιος

Πίσω από τη σιωπή

Κι από τη γέννησή μου

Όταν ακόμη δεν υπήρχα

Με είδα να κρεμώ έναν καθρέφτη

Από λευκούς τείχους

Στη μέση ενός διαδρόμου

Με βλέπω βουβό και μουγγό

Αιώνιο χωρίς χρόνο.

 

 

(Έργο: Αχιλλέας Πιστώνης  «Ο φύλακας Δημήτρης» 140x110cm. Λάδι σε καμβά, 2019. Συλλογή Σ.Πλατανόπουλου)

 

 

P.P.Pasolini

 

Ο πειρασμός

 

Βλέπω τη ζωή που έζησα

κάτω από το σημάδι μιας αλήθειας άγνωστης

έτσι, που όλη χάνεται

κι όλη πάνω μου θα ξαναπέσει…

Ήρθα από μακριά

από το άγνωστο, σχεδόν στην καρδιά

στον χρόνο, σχεδόν αισθάνομαι ήδη

τον τρόμο εκείνου που πεθαίνει…

 

 

(Έργο: Λαμπρινή Μποβιάτσου «Η φαντασία της ύλης» / μικτή τεχνική)

 

 

Elio Pecora

 

Ποιητές

 

Μην εκπλήσσεστε. Οι ποιητές είναι όλοι

ένας μοναδικός αόρατος, άφθαρτος λαός.

Μιλούν και είναι βουβοί. Διασχίζουν εποχές

κι ακόμη τραγουδούν σε μια γλώσσα νεκρή.

 

Γεννιούνται  και χάνονται όπως οι πολιτισμοί

μα πάντα βαδίζουν στον δρόμο της καρδιάς.

Μιλούν για αναχωρήσεις, για επιστροφές.

Είναι ίδιοι με εκείνον που δεν ονοματίζουν.

 

Σωπαίνουν όπως η δροσιά, η σπορά, η επιθυμία,

όπως τα νερά που ρέουν στην άργιλο

κι ύστερα με το τραγούδι του αηδονιού

στο δάσος γίνονται ζωηρή πηγή καθαρή.

 

 

(Έργο: Βασίλης Πέρρος 
Τengo miedo a perder la maravilla/ Φοβάμαι μη χάσω το θαύμα 2018, 70Χ100εκ, λάδι και γραφίτης σε καμβά )

 

Alda Merini

 

Το παρελθόν μου

 

Επαναλαμβάνω συχνά, χαμηλόφωνα

πως πρέπει να ζήσω μόνο με αναμνήσεις

αφού μου έχουν μείνει λίγες μέρες.

Εκείνο που πέρασε

είναι σαν μην υπήρξε ποτέ.

Το παρελθόν είναι σαν μια θηλιά

που σφίγγει τον λαιμό του μυαλού μου

και μ’ αποδυναμώνει για ν’ αντιμετωπίσω το παρόν.

Το παρελθόν είναι μονάχα καπνός

γι’ αυτόν που δεν έζησε.

Εκείνο που κιόλας είδα

δεν αξίζει πια τίποτα.

Το παρελθόν και το μέλλον

δεν είναι πραγματικότητα

αλλά μόνο εφήμερες ψευδαισθήσεις.

Πρέπει να ελευθερωθώ από τον χρόνο

και να ζήσω το παρόν, αφού δεν υπάρχει άλλος χρόνος

παρά αυτή η καταπληκτική στιγμή.

 

 

( Έργο :Δημήτρης Πανταζής   Αύρα, 72 εκ Χ 93 εκ, Μικτή τεχνική, 2003-2020)

 

 

Επαρκής χώρος

 

Περνά ο καιρός κι αισθανόμαστε

πιο μεγαλειώδεις κάθε μέρα: κι όμως

είμαστε πάντα ο κόσμος που σηκώνει το φρύδι

ή που ξύνει την μύτη, εξακολουθώντας

να πιστεύουμε  πως τέτοιοι τύποι

(εκείνος τραβά και δεν έχει τσίνορα

εκείνος που κάνει έρωτα με μαχαιροπίρουνο) είναι

σε σχέση με μας, κάποιος,

χωρίς να καταλαβαίνουμε

πως υπάρχει επαρκής χώρος

για τον καθένα από αυτούς

στον καθένα από εμάς.

 

 

(Έργο: Πάνος Κόκκαλης)

 

 

Πάντα νύχτα

 

Vallone στις 18 Απριλίου 1917

 

Η άθλια ζωή μου

απλώνεται πιο τρομαγμένη

κι απ’ τον ίδιο της τον εαυτό.

 

Σ’ ένα άπειρο που

με πιέζει και με συνθλίβει

με το ελαφρύ του άγγιγμα.

 

 

( Έργο : Γιάννης Αδαμάκης «Νυχτερινό 9», 2019, 90Χ110 εκ., ακρυλικά σε μουσαμά)

 

 

Η νύχτα ξεπλένει το νου

 

Η νύχτα ξεπλένει το νου.

Μετά από λίγο είναι εδώ όπως καλά ξέρεις,

ουρές ψυχών γύρω από την κορνίζα,

κάποιος έτοιμος για το άλμα, κάποιος σχεδόν με αλυσίδες.

 

 

Κάποιος στο παγκάκι της θάλασσας

χαράζει το όνειρο μιας ζωής, σκαλίζει ένα σημάδι.

Σπάνια εμφανίζεται κανένας γλάρος.

 

 

( Έργο: Κωνσταντίνος-Νεκτάριος Κολέτσος Άτιτλο, Λάδι σε καμβά, 120 x 180 cm)

 

 

Marcello Vitale

 

Το πρωί

 

Καθένας το πρωί καλλωπίζει

το πρόσωπο, λευκό του θανάτου,

και βγαίνει έξω με την ελπίδα μιας ακτίνας.

 

 

(Έργο : Φώφη Χαμπάκη, Ορίζοντες 1m Χ 70cm  Μικτή τεχνική ακρυλικά και υαλοχρώματα)

 

 

Elsa Morante

 

Πουθενά

Στον P.P.Pasolini

 

Κι έτσι ,

εσύ –όπως λέγεται – έκοψες το νήμα.

Στην πραγματικότητα, ήσουν-όπως λέγεται-ένας ασυμβίβαστος

και στο τέλος πείστηκες κι εσύ ο ίδιος

αν και πάντοτε αυτό ήσουν: ασυμβίβαστος.

Σε πολεμούσαν οι γέροι πίσω από την πλάτη σου

αν και σου ζητούσαν την υπογραφή σου για τις διακηρύξεις τους

κι οι «νέοι» σ’ έφτυναν κατάμουτρα

γιατί ήταν φασίστες μέχρι το κόκκαλο

(τους το είχες ήδη πει, αλλά έκανες ένα λάθος  :

αυτοί είναι ακόμα πιο φασίστες)

σ’ έφτυναν, αλλά προφανώς ακόμα κι αυτοί σου ζητούσαν

προπαγάνδα για τα φυλλάδια τους και χρήματα

για τις φασιστικές τους ομάδες.

Κι εσύ δεν αρνιόσουν

πάντα έδινες κι έδινες

κι εκείνοι έπαιρναν κι ύστερα

«αυτός δίνει» ψιθύριζαν στα κουτσομπολιά τους

«για τον έρωτα και το εαυτό του».

Ζήτω, ζήτω αυτός που αγαπάει τον εαυτό του

και που αγαπάει τους άλλους όπως τον εαυτό του.

Αυτοί μισούν τους άλλους όπως μισούν τον ίδιο τους τον εαυτό

κι ίσως ελπίζουν σε τέτοια δικαιοσύνη

να θεμελιώσουν μια επανάσταση.

 

Σου υπενθύμιζαν την διαφορετικότητά σου

λέγοντας την:  Ομοφυλοφιλία.

Πράγματι αυτοί χρησιμοποιούν το γυναικείο σώμα

όπως νομίζουν. Είναι ελεύθεροι να το χρησιμοποιούν όπως νομίζουν.

Το κορμί των γυναικών είναι σάρκα μιας χρήσης ενώ το σώμα το ανδρών

αξίζει σεβασμού. Και πως όχι!

Αυτή είναι η ηθική τους. Αν μια κοπέλα του δρόμου είχε δολοφονήσει κάποιον

από αυτούς δεν θα την δικαιολογούσαν ως ανώριμη .

Μα στην πραγματικότητα,  στην πραγματικότητα,  στην πραγματικότητα,

εκείνο για το οποίο κι εσύ ο ίδιος θεωρούσες τον εαυτό σου διαφορετικό

δεν ήταν η αληθινή διαφορετικότητα.

Η αληθινή διαφορά σου ήταν η ποίηση.

Κι αυτή ήταν η αιτία του μίσους τους.

διότι οι ποιητές είναι το αλάτι της γης

κι αυτοί θέλουν τη γη άγευστη.

Στην πραγματικότητα, ΑΥΤΟΙ είναι ενάντια στη φύση.

Κι εσύ είσαι η φύση: Ποίηση δηλαδή φύση.

Κι έτσι, έκοψες το νήμα.

Δεν σ’ ενδιαφέρουν πια οι εφημερίδες, -[η] πρωινή προσευχή –

με την κυβερνητικές κρίσεις, την υποτίμηση της λίρας,

διατάγματα και διαταγματάκια

νόμοι και διατάξεις.

Ελπίζω η μοναδική χάρη που σου απομένει-για λίγο-να είναι να γελάς και να χαμογελάς.

Από εκεί που είσαι-για λίγο ακόμη-από εκεί απ’ το Πουθενά

που βρίσκεσαι την ώρα της μετάβασης-

να χαμογελάς και να γελάς με τα κέρδη και τις κερδοσκοπίες τους

με τα συσσωρευμένα εισοδήματα, τα διαφυγόντα κεφάλαια και τις φοροδιαφυγές τους,

με τις καριέρες τους κλπ.

Να μπορείς να γελάς και να χαμογελάς, για μια στιγμή πριν επιστρέψεις

στον Παράδεισο.

Ήσουν φτωχός

Και πήγαινες στο Alfa, όπως οι πάνε φτωχοί

για να κάνουν επίδειξη στους συγχωριανούς σου:

οι φτωχοί, φορώντας ρούχα επαρχιώτικα τελευταίας μόδας.

Όπως τα μωρά που κομπάζουν πως είναι πλουσιότερα από τους άλλους

γιατί έχουν ανάγκη την αγάπη των άλλων.

Στην πραγματικότητα αυτό λαχταρούσες:

να είσαι όμοιος με τους άλλους ,

κι όμως δεν ήσουν. Ήσουν  ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ όμως γιατί;

Διότι ήσουν ποιητής.

Κι αυτό δεν στο συγχωρούν: να είσαι ποιητής.

Αλλά εσύ γελάς.

Άστους  αυτούς με τις εφημερίδες και τα μέσα της μάζας

και πήγαινε με τα μοναχικά σου ποιήματα

στον Παράδεισο.

Πρόσφερε το βιβλίο με τα ποιήματά σου

στον φύλακα του Παραδείσου

και δες αν ανοίξει μπροστά σου

την χρυσή πόρτα.

Pier Paolo Pasolini, φίλε μου.

 

Ρώμη, 13 Φεβρουαρίου 1976

 

 

(Έργο :Δημήτρης Λάμπρου /Pier Paolo Pasolini, Μολυβοκάρβουνο και σινική μελάνι σε χειροποίητο χαρτί Ινδίας 200gr)  

 

 

Gabriella Sica

 

Το όνειρο

 

Σε μια καμαρούλα ψηλά

κείτονταν εγκαταλελειμμένη

κατέβαινε χαλαρή στον δρόμο

λαίμαργη για να ψάξει ένα πρόσωπο

ή ίσως ένα όνειρο…

 

 

(Έργο: Μαργαρίτα Βασιλάκου, «Tο όνειρο», 2019 100x70cm χρωματιστά μολύβια)

 

 

Luigi Pirandello                                                                                         

 

Τα πάθη του ανέμου

 

Πόσα δεν κάνει ο άνεμος με τα σύννεφα

όταν τα συγκεντρώνει απαλά χωρίς τάξη!

Αρέσει στον ήλιο με μεγαλοπρέπεια και σεβασμό

Να τον υποδέχεται από τον ουρανό κάθε πρωί:

Μέχρι το τέλος της αυγής –να- ο άνεμος που φροντίζει

να τους προετοιμάσει τους προετοιμάσει με αχνή αυλαία

με τον φανταστικό οίστρο της νεαρής ομίχλης

που συχνά συνδυάζει μεγάλες ομορφιές:

τα τριαντάφυλλα με τη χρυσή παραλία

ή τ’ ασημί με την πορφυρή δαντέλα.

 

Ύστερα το βράδυ άλλος μηχανισμός!

Οι άνθρωποι λένε τον άνεμο τρελό

μιλώντας μεταξύ τους:

Ίσως επειδή νομίζουν πως δεν πρέπει

να οφείλουν κανένα κόπο, κανένα βάσανο

για τις υπηρεσίες του:

αν όμως έδιωχναν τα σύννεφα

κι ο ήλιος έφευγε δυσαρεστημένος;

Αν κάθε χωρικός θέλει νερό στο χωράφι του

τριγυρνά και περιφέρεται

δίχως να βρίσκει ούτε ένα συννεφάκι

ακόμα κι αν υπήρχαν εκατό;

 

 

(Έργο: Όλγα Βερυκάκη, «Πόλη,Πολιτεία,Πόλις», Πόλεις  1.50-1,20 /Ακρυλικα χρώματα-μικτή τεχνική 2019)

 

 

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , , , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top