Fractal
Home / Ποιήματα / Τα παραμύθια μιας ακτής ΙΙΙ & ΙV
26/05/2021, 8:29 πμ

Τα παραμύθια μιας ακτής ΙΙΙ & ΙV

Γράφει η Βάσω Κώστογλου //

 

 

 

 

 

Τα παραμύθια μιας ακτής ΙΙΙ

(Ο χρησμός στην πέτρα)

 

Θάλασσα γύρω μου παντού

Σε κάθε ανάσα μου ακούω της τον παφλασμό

Νοιώθω σε κάθε αναπαλμό

Πως μέσα της δεν έχει αναπαμό

Υδάτινες λεπτές υφές

Με καλπασμό

Ορμούν να ελευθερώσουν τις μορφές

Που έκρυψε στην πέτρα η φωτιά

Ξυπνούν θαλάσσιες φυλές

Ανάκατα μέσα μου πρόσωπα, μπράτσα και ουρές

Μόρια, δάχτυλα, μεριά

Ποιος θα διαβάσει τον χρησμό

Κατάστηθα μου τον φορά

Μαύρο ζαφείρι

‘‘ Ακάνθινος ο αρραβών

κι όποιον αγγίξει -συμφορά-

αμετακλήτως εκλιπών ’’

 

 

 

 

Τα παραμύθια μιας ακτής ΙV

( Η μικρή ψαρού )

 

Στο πέρας του κρυφού γιαλού σαν πήρε να χαράζει

Χόρευαν νύφες του νερού αντάμα με τ’ αγιάζι

 

Στα δάκτυλά τους των χεριών κυλούσε κρύα αχνάδα

Σαν να ‘σπερναν των πρωινών τη μυθική χλομάδα

 

Εκεί στο μέσο του νερού σε βράχο από κοράλλι

Ολόγυμνη η μικρή ψαρού στην πέτρα ξεπροβάλλει

 

Απ’ τα χυτά της τα μαλλιά που στάζουν απ’ αλμύρα

Βάφουν τ’ ουρανοθέμελα μ’ αμέθυστου πορφύρα

 

Σε φιλντισένια φόρμιγγα τρέχουν τα δάχτυλά της

Η θάλασσα για μια στιγμή μερώνει τα θεριά της

 

Και πριν ο αφέντης τ’ ουρανού το άρμα του εκκινήσει

Ένα τραγούδι του χαμού η κόρη θ’ αρχινήσει:

 

-Πες μου εσύ Αυγερινέ λαμπρό αστρί της μέρας

Πες μου που βλέπεις ‘κει ψηλά των θαλασσών το πέρας

 

Πες μου μην φάνηκε πανί στου ορίζοντα τα μάκρα

Σ’ αλαφροτάξιδο σκαρί σε πουπουλένια βάρκα

 

Πενήντα χρόνους πλάνεψα το κρίμα κάτσε μέτρα

Πες μου που λειώνω στο νερό που ρίζωσα στην πέτρα

 

Πες μου η μέρα που έρχεται αν μ’ έχει προσπεράσει

Φαρμάκι ή γλυκόπιοτο το φως που θα κεράσει

 

Πες μου, το κύμα σιωπά και έπεσε τ’ αγέρι

Μηδέ πουλί που πέταξε μαντάτο να μου φέρει

 

Ποιο είν’ το ξόρκι τ’ ακριβό για της σιωπής το τάμα

Πες μου είν’ το ξόδι τελικά που ξαγορνά το θαύμα

 

Αμίλητος ο Αυγερινός γνωρίζει το φιρμάνι*

Γνωρίζει μα δεν θέλησε την κόρη να πικράνει…

 

Ταχιά τ’ αστέρι σβήστηκε στου ήλιου τον παλμό

Κι κόρη πάλι πέτρωσε στης μέρας τον σφυγμό

 

 

*Το θαύμα είναι νανούρισμα στο λίκνο των θεών

Τα όνειρα σαν θάβονται στη στάχτη των καιρών

 

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top