“Πορτρέτο μιας γυναίκας που φλέγεται” – Ομοιοκαταληκτώντας στην κατάφαση
Γράφει η Μαριάννα Πλιάκου //
« – Ça fait des années que je rêvais de faire ça.
– Mourir?
– Courir!»
Το ποίημα της Σελίν Σιαμά. Και, μαζί, ταμπλό βιβάν. Λέξεις και εικόνες, που γράφουν μία ιστορία απογειωμένου, αισθητικά και νοηματικά, περιεχομένου.
Η κατάφαση στη ζωή – η Ελοΐζ που θέλει να τρέξει, η Μαριάν που θέλει να ζωγραφίσει, αλλά και η Σοφί που θέλει να συνεχίσει, παρά την έκτρωση. Οι τρεις γυναίκες, ομοιοκαταληκτούν στην κατάφασή τους. Το ίδιο και ο έρωτας της Ελοΐζ και της Μαριάν. Απαντά με την ίδια θετική δύναμη ζωής, μακριά από τον παθολογικό ρομαντισμό που συχνά χαρακτηρίζει «απαγορευμένους έρωτες».
Διότι δεν είναι (έστω, μόνο) μια ταινία για τον έρωτα. Ούτε, μόνο, για την καταπίεση των γυναικών. Θα την αδικούσαμε αν την περιορίζαμε εκεί. Είναι μία ταινία για τη γενναία απόφαση να ζήσεις, παρά τη σκιά, τους περιορισμούς, τον έλεγχο υπό τον οποίο υποχρεώνεσαι να λειτουργήσεις. Να συνεχίσεις, κρατώντας ζωντανό τον εαυτό σου, με στωική δύναμη και αλύγιστη αποφασιστικότητα, στο χάος και το βάρος μίας ανελέητης συστημικής κοινωνικής ανισότητας. Την οποία ανισότητα συντηρούν, για ωφελιμιστικούς λόγους, και μέλη της ίδιας της καταπιεσμένης ομάδας – εδώ, η μητέρα που θέλει να παντρέψει την κόρη της με ένα Μιλανέζο για να πάει και η ίδια στο Μιλάνο. Είναι γνωστό, οι σκληρότεροι «επιστάτες» είναι αυτοί που ανήκουν στην ομάδα που επιστατούν.
Η αισθητική λιτότητα – οι εσωτερικοί χώροι μοιάζουν περισσότερο με θεατρικό σκηνικό παρά με κινηματογραφική αναπαράσταση – επιτείνει το αποτέλεσμα. Το ίδιο καταφέρνει ο αργός ρυθμός (επιτέλους, μία αναπνοή από τη σημερινή βιασύνη). Όλα συμβαίνουν στο χρόνο τους, χωρίς εκβιασμό. Χωρίς εκβιασμό και καθοδήγηση, όμως, και το συναίσθημα του θεατή, μέσα από την απουσία μουσικής. Τα δύο κομμάτια που ακούγονται, η μουσική του Βιβάλντι και το τραγούδι των γυναικών γύρω από τη φωτιά, είναι διηγητικά, αποτελούν μέρος της αφήγησης και την εξυπηρετούν.
Η ταινία της Σιαμά προσφέρει άπλετη αισθητική απόλαυση. Οι νυχτερινές εικόνες στο τζάκι, με το φως των κεριών να φωτίζει τα πρόσωπα των γυναικών, παραπέμπουν στον μυστικισμό των εικόνων του ντε λα Τουρ, ενώ οι εικόνες, εσωτερικά, την ημέρα φαίνεται να αντηχούν την εικονοποιία του Βερμέερ. Εξωτερικά, οι σκηνές της θάλασσας και των ορμητικών κυμάτων παραπέμπουν στον Τέρνερ. Και όλα αυτά, και όχι μόνο.
Απόλαυση, όμως, και η λεπτή σημειολογία. Ο έρωτας – άφθαρτος από το αδιέξοδό του, συνεχίζει στον Βιβάλντι, στον Ορφέα και την Ευριδίκη, στην σελίδα είκοσι οκτώ.
Η σελίδα είκοσι οκτώ, πόση ευφυία – ένας αριθμός να αντηχεί το ad infinitum.
Guernsey, Απρίλης 2020
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
“Οι Αντίπαλοι”. Στα γήπεδα της επιθυμίας
30/04/2024, 8:07 μμ -
“Ripley”. Ο ασπρόμαυρος κόσμος των επιθυμιών
30/04/2024, 8:06 μμ -
Για την ταινία «Εμφύλιος πόλεμος». Μια ανολοκλήρωτη προφητεία
23/04/2024, 8:23 μμ -
“Το Ναυάγιο”. Στις ξέρες της τηλεθέασης
23/04/2024, 8:22 μμ -
✩ «Normal People». Ψυχική υγεία και εγωισμός
16/04/2024, 8:11 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Στην τουριστική Σιγνάχι (Sighnaghi) και το μοναστήρι της Αγίας Νίνας
Του Γεωργίου Νικ. Σχορετσανίτη // Το Σιγνάχι αν δεν έχεις δει/Τις γέρικες σκεπές ο ήλιος να χαϊδεύει/Μην πεις πως ξέρεις του Καχέτι της γητειές/Την πόλη μου με μάγια που στολίζουν. Αν κάτω απ’ τα κάστρα τα ψηλά ποτέ/Δεν
Περισσότερα -
Το νεοϋορκέζικο βράδυ της Ιουστίνης
Ιουστίνη Φραγκούλη- Αργύρη: Συγκίνηση, Πάθος, Ζωηρές παρεμβάσεις στην παρουσίαση της Νέας Υόρκης Συγκίνηση και ζωηρές παρεμβάσεις επικράτησαν στην παρουσίαση των μυθιστορημάτων «Ψηλά τακούνια Για Πάντα» και « Ξυπόλυτες στην Άμμο» (Εκδόσεις Αρμός) , που έλαβε χώρα στο Σταθάκειο
Περισσότερα -
Τρία ποιήματα
Της Τζένης Καραβίτου // * Η βροχή Ώρα πολλή ξεπλένει η βροχή μια καθαρή μοναξιά πεντακάθαρη. Έπειτα την απλώνει στον ήλιο και χάνεται πίσω από το βουνό. ………………………………………………………………………………………………………………………………………………
Περισσότερα -
Άρθρο: “Περί ανθρωπίνων!”
Της Άννας Δεληγιάννη – Τσιουλπά // * Όλοι αγαπάμε, στο βαθμό που νομίζουμε ότι συμβαίνει, και θέλουμε αβίαστα να μας αγαπούν. Η ιστορία της αγάπης ναυαγεί στη φουρτούνα του συμφέροντος! Εκεί καταργείται ένα μέρος της λογικής. Από
Περισσότερα -
Διήγημα: “Πρώτη Ανάσταση”
Του Κώστα Κυριάκου // * Καθόλη τη διάρκεια της νύχτας η Δώρα δεν έκλεισε μάτι. Η ζεστασιά που ανέδιναν τα ανάκατα βαμβακερά σεντόνια τής θύμιζαν το κορμί του Μάριου ο οποίος πριν από δύο μήνες αποχώρησε από
Περισσότερα -
Διήγημα: “Τον πιο γλυκό Νοέμβρη”
Της Τώνιας Τσαρούχα // * Μερικές φορές ο κόσμος μοιάζει με μαγικό λυχνάρι. Όπως τότε που γνωριστήκαμε. Θαμώνες του μπαρ αμφότεροι. Είχαμε ξαναειδωθεί ούκ ολίγες φορές. Ώσπου ένα βράδυ γύρισες την πλάτη στην παρέα σου και με
Περισσότερα -
Της Λένης η μ[i]λιά δίνει φωνή στον έμφυλο αγώνα
Γράφει η Αγγελική Σπηλιοπούλου // Στέλλα Χαιρέτη «Της Λένης η μ[i]λιά», εκδ. Νήσος Η Στέλλα Χαιρέτη μετά από δύο ποιητικές συλλογές (Μία χούφτα χώμα, Το Ανώνυμο Βιβλίο-2017), (Εσύ, και εγώ μαζί με σένα, Το Ανώνυμο Βιβλίο-2020)
Περισσότερα
