Fractal
Home / Ποιήματα / Ποίηση
05/07/2023, 1:09 πμ

Ποίηση

Της Αμαλίας Ραπτοπούλου // *

 

 

 

 

Όστρακα από αρχαίους αμφορείς και πιθάρια

που κάποτε κράτησαν μέσα τους

το κρασί, το λάδι, το μέλι

 

-Όπως τα χέρια μου κάποτε κράτησαν το σώμα σου-

 

Έρχονται στο φως μετά από αιώνες

Όσο χώμα κι αν συσσωρεύτηκε πάνω τους

 

-Όσες άγονες νύχτες κι αν προστέθηκαν στο βιογραφικό μου.

 

 

………………………………………..

 

 

 

Θα έρθω όμως είμαι,

 

με τα ρούχα της δουλειάς,

τα μαλλιά μου λίγο κατσαρά από την υγρασία της μέρας

(το πιστολάκι δεν μπόρεσε να δαμάσει τ αγριόχορτα που φυτρώνουν στο κεφάλι μου),

το κραγιόν ξεθωριασμένο, φορεμένο απ το πρωί,

– τόσα που μίλησα λόγια ανούσια, κι αυτό μαράθηκε στα χείλη μου-

το άρωμα μου ίσα ίσα που το μαντεύεις στον λαιμό μου.

 

Μόνο η καρδιά μου παραμένει

 

κατακόκκινη

 

όπως την πρώτη μέρα

που μου την έδωσες

να τη φορέσω.

 

 

…………………………………………………

 

 

Βατράχων και πυγολαμπίδων το βασίλειο

Εκτεινόμενο σαν Εσταυρωμένος μέσα στους άγουρους αμπελώνες

Σε αναμονή του Παντοδύναμου Ήλιου

Μετά τον θρίαμβο της εποχής των ερώτων

Που γεμίζει τις φωλιές των πουλιών μ ελπίδα

Και το γυάλινο μάτι του φιδιού με λαχτάρα

Πάνω στα στάχυα βυζαίνει η Θεά τη νεογέννητη υποχθόνια κόρη της

Κι ο Άδης γίνεται ξανά μια παλιά πικρή ανάμνηση.

Βατράχων και πυγολαμπίδων το ανάγνωσμα πρόσχωμεν

Η μέρα καθώς μακραίνει και χάνεται

Η αγάπη καθώς μεγαλώνει κι ορθώνεται

Μέσα στην τελευταία

της Άνοιξης νύχτα.

 

 

 

……………………………………………………

 

 

Η Μεγάλη Πληγή

Με θρέφει και με τρώει ταυτόχρονα

Ο καρχαρίας διαγράφει ομόκεντρους κύκλους στο νερό Η σκιά του στο βυθό ένα μετέωρο ρολόι

Είμαι οι τεντωμένοι δείκτες του

Δείχνω διαρκώς

Λίγο αργότερα

Απ’ όσο θα έπρεπε.

 

 

* Η Αμαλία Ραπτοπούλου είναι μαμά τριών ζιζανίων, ιατρός ρευματολόγος στη Βέροια, ερευνήτρια στις βασικές επιστήμες στα νιάτα της, λάτρης των ταξιδιών με φυσική παρουσία ή με τον νου.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top