Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Η θάλασσά μας πέρασμα της προσφυγιάς
04/02/2020, 11:56 μμ

Η θάλασσά μας πέρασμα της προσφυγιάς

Γράφει ο Ανδρέας Καρακόκκινος //

 

exof_axerousia

Βαγγέλης Τασιόπουλος: “Αχερουσία η θάλασσα” εκδ. Γκοβόστη, Αθήνα 2019

 

Ο Βαγγέλης Τασιόπουλος στο ποίημα  «Καλπάζει ο εσταυρωμένος» της τελευταίας του συλλογής  «Αχερουσία η θάλασσα», γράφει, μεταξύ άλλων:

 

«Ο αχθοφόρος λατρευτής συντάσσει έγγραφα, απορεί:

-Τόσοι πολλοί;-

Η βάρκα νυχτώνεται σαν τα πουλιά κουρνιάζει

όμως εκείνοι στη βεβαιότητά τους ματαιοπονούν

καπνίζουνε αδιάκοπα

κοιτούν με μαύρα μάτια την απέναντι στεριά

τούς παίρνει ο πόνος

καθώς βουβός πάνω στις γυάλινες στέγες

καλπάζει ο εσταυρωμένος.»

 

Και όπως μας αναφέρει  στο οπισθόφυλλο, η συλλογή αποτελείται από μια σειρά ποιητικών αφηγήσεων ανθρώπων που διέπλευσαν τη θάλασσα ή χάθηκαν στα σπλάχνα της με σκοπό να φτάσουν στην αυλή μας.

Πόσες φορές άραγε, έχουμε ακούσει αυτό το ερώτημα; «Τόσοι πολλοί;» Μέτρησε ποτέ κανένας πόσες φορές διαβάσαμε στις ειδήσεις για βάρκες γεμάτες πρόσφυγες που χάθηκαν στα νερά της Μεσογείου προσπαθώντας να φτάσουν στο  τόπο μας;

 

Και στο ποίημα «Το γράμμα» αναφέρει:

 

«Το γράμμα έφτασε ασυνόδευτο αλλά

στην απέναντι ακτή δεν βρήκε παραλήπτες

-πώς να εμπιστευτείς τον έρωτα σε ξένους.

Ξεχείλισε από το σωσίβιο

να βγει νωρίτερα στην ξέρα

ψυχή σταλμένη στο χαμό

για να διαδώσει το προνόμιο του θεού

εφόδιο στα κάτεργα

παρηγοριά στο παραμύθι του Μιλήσιου

τόσο κοντά ο κόσμος μας,

δυο ποταμοί και δύο θάλασσες,

τί είναι να φτάσει το γράμμα ασυνόδευτο;

«…αγαπημένη μου…»

Κρατώντας το πολύτιμο εύρημα ο ψαράς

ευλαβικά στην τσέπη το ασφαλίζει

συλλαβίζει τα κύματα υπολογίζει το θυμό τους

σταυρώνει έπειτα τα χέρια και δακρύζει

ψάχνει ψηλά για το θεό

-ούτε κι εσύ θα το ’θελες…

εωθινό ανάγνωσμα

μες στη χερσαία λήθη.»

 

Η χώρα του Άδη, η Αχερουσία αν και αποστραγγίστηκε,  ξαναγεννήθηκε τις μέρες μας κι’ έγινε θάλασσα, και όπως τη περιγράφει ο ποιητής «Αχερουσία, στολισμένη με λωτούς,/μαύρη σταφίδα κι αρμυρό ψωμί για πρώτη ανάγκη»

 

Βαγγέλης Τασιόπουλος

 

Κι έγινε η θάλασσα μας πέρασμα της προσφυγιάς και τάφος υγρός μικρών παιδιών  γιατί αυτή είναι η μοίρα δυστυχώς χιλιάδων αθώων ανθρώπων που προσπαθώντας να σωθούν από το πόλεμο, από τη πείνα, τους αναίτιους σκοτωμούς, αναγκάζονται να εγκαταλείψουν  όλα όσα μπόρεσαν να φτιάξουν μια ζωή, το σπίτι τους στη Δαμασκό, το καλύβι τους κάπου στην Αφρική, ή το χωριό τους σε κράτη της Ασίας. Φεύγουν για να σωθούν  και χάνονται στην Αχερουσία θάλασσα, τη θάλασσα της Μεσογείου.

 

Και είναι και οι άλλοι αυτοί που καταφέρνουν να αποβιβαστούν αναζητώντας

μια άλλη ευκαιρία ζωής στη χώρα που κάποτε πίστευε στο Ξένιο Δία. Κάποτε.

Φτάνουν με αποσκευή μονάχα την ελπίδα για ένα τόπο ειρηνικό όποια κι αν είναι η αιτία του ταξιδιού της προσφυγιάς.

Ποτέ μου δεν μπόρεσα να ξεχωρίσω αν υπάρχει διαφορά σ αυτούς τους ανθρώπους  που φτάνουν εδώ λόγω πολέμου, λόγω θρησκευτικών  διώξεων, λόγω πείνας στο τόπο τους. Έχει μήπως σημασία η αιτία της στήριξης που αναζητούν;

 

Γράφει, ο Τασιόπουλος  στο ποίημα  «ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ»:

 

Κρατώντας το χέρι της σιγούρευε τον φόβο στην ανάμνηση

πρόσεχε σε κάθε βήμα να μην εκδηλωθεί η απελπισία της

έτσι πυρωμένη με μάτια στην άβυσσο έβλεπε

τα παράθυρα να κλείνουν

κι άκουγε το σαράκι σε μια νεκρή γραμμή.

Το σύρσιμο για τόσο θάνατο, σκέφτηκε.

Η πολιτεία λούφαζε στ’ ασθενικά της φώτα

καθώς εκείνη φώλιαζε στην τρυφερή φωλιά του.

 

Κάποιοι όμως ξεχνάνε την Αλληλεγγύη, ξεχάσαν πως αυτός ο τόπος κάποτε δέχτηκε τους  χιλιάδες πρόσφυγες της Μικράς Ασίας. Κάποιοι ξεχνάνε πως αυτοί που συντηρούν το πόλεμο στη Συρία είναι εκτός από την Αμερική και τη Ρωσία είναι  και οι Τούρκοι, υπεύθυνοι  εκτός από τους χιλιάδες πρόσφυγες  του 1922 από τη Μ. Ασία  και για τη κατοχή στη Κύπρο με το 1/3 του πληθυσμού πρόσφυγες. Και το χειρότερο ακόμα είναι που ευρωπαϊκά κράτη  κλείσανε τα σύνορα και δεν δέχονται ούτε ένα πρόσφυγα. Δεν τους ενοχλεί όμως που φιλικά  και συμμαχικά κράτη συμμετέχουν στους βομβαρδισμούς στη Συρία. Η υποκρισία σε όλο της το μεγαλείο.

Και όπως γράφει ο ποιητής «Από λεκέδες άλλο τίποτα η ζωή»

Όλα αυτά είναι αρκετά πιστεύω να μας κάνει να είμαστε αλληλέγγυοι σ’ αυτούς τους ανθρώπους και όχι να διαδηλώνουμε εναντίον της εγκατάστασης τους.

Η συλλογή του Βαγγέλη Τασιόπουλου δεν είναι μόνο το ταπεινό αντίδωρο του ποιητή στους πρόσφυγες. Είναι μια ελεύθερη και καθαρή φωνή αφύπνισης γι’ αυτούς τους ανθρώπους που διωγμένοι από το τόπο τους έχουν την ανάγκη να νοιώσουν τον ανθρωπισμό και την αγάπη μας για να μας πουν και να μας ιστορίσουν όπως μας λέει ο Μαξίμ στο ομότιτλο ποίημα πως έγινε  «ταξιδευτής, για πάντα πρόσφυγας». Και όπως γράφει ο ποιητής στο ποίημα «Το ευαγές άγημα της παλιγγενεσίας»:

 

«Ο Ευφράτης χυμένη προσευχή

στ’ άδεια παπούτσια λυμαίνεται το κράσπεδο

όπου κοιτάξεις το φθινόπωρο στάζει τα χρώματα

μαζί με τη βροχή.

«Εμείς ήρθαμε από απέναντι!»

ιστορούν με τρύπιες λέξεις τα καθέκαστα.

Ό βρόγχος δε λέει να κοπεί σφίγγει γίνεται φόβος

ρόγχος πριν απ’ το τίποτα

κι η προσευχή ευφράτης πια στη μνήμη.»

 

Η στρατευμένη φωνή  του Βαγγέλη Τασιόπουλου,  γίνεται μέσα από τους στίχους του η φωνή των προσφύγων, των εκτοπισμένων, των ξεριζωμένων και μεταναστών λόγω πολεμικών συγκρούσεων και πείνας, των πνιγμένων της Μεσογείου και των αθώων παιδιών.

Μια φωνή που πρέπει να αφυπνίσει την ανθρωπότητα.

 

 

 

Ο Βαγγέλης Τασιόπουλος γεννήθηκε στο Μελιγαλά της Μεσσηνίας και ζει στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε παιδαγωγικά, ειδική αγωγή και ελληνικό πολιτισμό και εργάζεται στην εκπαίδευση. Είναι μέλος του ΔΣ της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης.

Έχει εκδώσει 8 ποιητικές συλλογές, 9 βιβλία για παιδιά και έχει μεταφράσει γύρω στα 60 παιδικά βιβλία.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top