Fractal
Home / FRACT-ALL / Ποιήματα / Τρία ποιήματα
07/05/2024, 8:46 μμ

Τρία ποιήματα

Της Ζωής Κωνσταντίνου // *

 

 

 

 

 

Jukebox

 

Κάθομαι στην παραλία

κάτω από μια φοινικιά

και με κυνηγάει πάλι

ο Γουόνγκ Καρ Βάι.

Παίζει στο ραδιόφωνο

διασκευές

των Έκπτωτων Αγγέλων.

Tο ηχείο

βγάζει κραυγές

που ντροπιάζουνε

τους διπλανούς μου.

Αντί να περπατώ

στην παραλία

κάθομαι κολλημένη

στην πετσέτα μου

κι ακούω Bjork

με καντονέζικους διαλόγους.

Τρέχω σ’ ένα Χονγκ Κονγκ

που δεν υπάρχει

και βλέπω

τον Wong Ching Ming

στο πρόσωπό σου

να βάζει το τραγούδι

στην αντζέντη

για να πει

ότι τελειώσαν.

Αυτή τη φορά όμως

ήταν σαν να ‘θελες

να έρθεις εσύ

γιατί είσαι μόνος

και δεν βλέπεις θάλασσα.

Έτσι με βρήκαν

τα τραγούδια

δίπλα σε μια παναμέζικη αιώρα

κάτω απ’τη φοινικιά.

Πάμε τουλάχιστον Ταϊβάν.

 

Εκεί θα τρως μόνος στα McDonald’s

και θα κάτσω δίπλα σου

να σ’ ενοχλώ.

Θα πιάσει βροχή

όταν θες να φύγεις

και θα βρεθούμε κάτω

από την ίδια ομπρέλα.

Οι διασκευές

δεν έχουν ακόμα τελειώσει

και το αγαπημένο μου σημείο

είναι όταν μιλάνε καντονέζικα.

Ακούω τον Wong Ching Ming

και σε βλέπω με γυαλιά ηλίου

να μιλάς για άσχετα θέματα

και να με βασανίζεις.

Δεν μας μένει πολύς

χρόνος για Ταϊβάν.

Πάμε τώρα

που ‘βαλε Thom York

και πρόλαβες στο Μεξικό

στα καλύτερα σου χρόνια.

 

 

 

Μόνος με την Έντα Γκάμπλερ

 

Ο μονόλογος μου για σένα

γίνεται λόγια που φθίνουν

 

Σαν τα τσιγάρα που δεν κάνουμε

γιατί δεν είμαστε στον ίδιο χώρο.

Μια εικόνα περαστική.

Η Νάρνια του διαλείμματος

που κυνήγαγα να μοιραστώ μαζί σου.

 

Παίζουν τα κρουστά

και πέφτουν τα φώτα.

 

Ένα θεατρικό αντίο

σε διαδρόμους

και ασανσέρ

 

Το μόνο αντίο που άρμοζε

σ’ ένα παιδί του Ίψεν

που κίνησε για νότους μακρινούς

για να μην έχει κρύο.

 

Σε μια απ’ τις τέσσερις ταράτσες σου

θα με θυμηθείς.

Αν όχι εμένα, τότε το Χονγκ Κονγκ

που έβλεπα στο Σαν Χοσέ

και δεν με πίστευες.

 

Πέφτει η αυλαία.

Μόνος με την Έντα Γκάμπλερ.

Δεν μπόρεσα να σε σώσω.

Κάθε ταράτσα με θέα τον ωκεανό

και η Κριστιάνια

μίλια μακριά μας.

 

 

 

Όσο σε χαιρετούσα

 

Το σώμα μου

στο σώμα σου, ενώνονται

και σιγοτραγουδούν ό,τι ήθελαν

να πουν κ’ δεν το είπαν

Είναι βράδυ

Ψίθυροι αντηχούνε

στο δωμάτιο

Νομίζω σ’ αγαπώ

 

Ωχρός κι αδύνατος

γινόσουν δυνατός

στα χέρια μου

τις στιγμές

που χάριζες

όσο σε χαιρετούσα

 

Και το φανάρι

γέμιζε το δωμάτιο

και γινόσουν πορφυρός

Η πλάτη σου όλη

αίμα

 

 

 

*Η Ζωή Κωνσταντίνου σπούδασε Διεθνείς Σχέσεις στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου και Αγγλική Φιλολογία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εργάστηκε για μία διετία στην Πόλη του Παναμά και ο αγαπημένος της συγγραφέας είναι ο Roberto Bolaño. Δημοσίευσε ποίηση στο ιστολόγιο Los Innuendos, ποιήματα και πεζά της έχουν δημοσιευτεί σε αγγλόφωνα και ισπανόφωνα λογοτεχνικά περιοδικά και στα ελληνικά έργα της έχουν δημοσιευτεί στο Ποιείν, στις Ιστορίες Μπονζάι, στο Fractal και στο Μονόκλ.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top