Fractal

Πέντε ποιήματα

Γράφει η Λίλα Παπαπάσχου //

 

 

 

 

 

Pandemic

 

Και μείναμε μόνοι.

Και άδειοι.

Τα ματωμένα μας γόνατα

δεν ονειρεύονται πια τα ποδήλατα.

Και μείναμε φοβισμένοι.

Και ανήσυχοι.

Τα δακρυσμένα μας μάτια

δεν ταξιδεύουν πια στα τοπία.

Και μείναμε μισοί.

Και ανοχύρωτοι.

Τα ξεφλουδισμένα μας δάχτυλα

δεν αγγίζουν πια του έρωτα την οδύνη.

Και μείναμε εμείς.

Χωρίς δικαιολογία, καμία.

 

 

 

Αναπάντητο

 

Έχω φυλάξει ερωτήσεις.

Έχω εκφράσει απορίες.

Έχω διαπράξει εγκλήματα.

Με κοιτάς σαν αιχμάλωτος

τυλιγμένος στης μοναξιάς το χρυσό περιτύλιγμα.

Έχω γεμίσει διλήμματα.

Έχω γεμίσει ιστορίες.

Έχω φιλήσει τον βάτραχο, για να φτάσω στον πρίγκιπα.

Σε κοιτάζω σαν παλλακίδα

με άσπιλο το κορμί και μυαλό βουτηγμένο στην αμαρτία.

Και μετά σιωπή. Κι αεργία.

 

 

 

 

 

 

Πρόβα

 

Φωτισμένη η σκηνή.

Ο υποβολέας τονίζει τα ρήματα.

Κάτω από τους προβολείς φαίνεσαι τόσο χλωμός.

Τα μάγουλα σου λευκά, όπως τα άνθη της νερατζιάς.

Περιμένεις την άνοιξη, πίσω από μια τρύπια αυλαία.

Δεν θαρ’θεί γύρνα σπίτι.

Δεν είναι πρόβα η ζωή.

Είναι αυτό που συμβαίνει στα παρασκήνια.

 

 

 

 

Στο δρόμο

 

Παιδιά και γέροι, κατέβηκαν στην πλατεία.

Για λίγο αέρα, λίγη μαγεία.

Δεν αναπνέεις. Δεν ζεις.

Σε χτυπούν. Τους χτυπάς. Και γελάει η κακία.

Κατεβαίνεις στο δρόμο, με πανό και συνθήματα.

Δεν ελπίζεις . Δεν φλέγεσαι.

Μπαίνεις στο μετρό με τη γεύση της ήττας.

Η οθόνη ανοιχτή.

Καταπίνει και τα τελευταία σου αινίγματα

 

 

 

 

 

 

Έργα και ημέρες

 

Τόσος θόρυβος, τόση οργή,

τόση κίτρινη ματαιοδοξία.

Τόσοι σοφοί, τόσος θυμός

τόση φλυαρία.

Το κελάιδισμα των πουλιών αναπαύεται

στην υπεροχή των λουλουδιών.

Η φύση σε προκαλεί να καλύψεις με ροδοπέταλα

την αστική δυσωδία.

Τα βιβλία τινάζουν τη σκόνη τους και διεκδικούν την ελευθερία.

Μη φοβάσαι την άνοιξη.

Ήταν πάντα εκεί.

Κάτω από μια εχθροπραξία.

 

 

 

 

 

υγ. οι τρεις φωτογραφίες είναι του αγαπημένου φίλου, φωτογράφου Μάνου Γαμπιεράκη

 

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top