✔ Νέες εκδόσεις

Επιμέλεια: Ελένη Γκίκα //

Ημερολόγια:

«Αθηναϊκό ημερολόγιο 2017», εκδ. Φιλιππότης, σελ. 256

Ένα ημερολόγιο θεσμός που ταυτοχρόνως είναι βιβλίο κοινωνιολογίας και λαογραφίας. Ανάμεσα στα περιεχόμενά του:

Βουγιούκα Μάρω: Το ρολόι του Έλγιν
Μολίνος Στρατής Αλ.: Η απεικόνιση των μηνών
Τσιμτσιλή Έλενα: Μεγάλα Παναθήναια
Καρδαμήτση-Αδάμη Μάρω: Δώδεκα εκκλησίες των Αθηνών
Μπίστικα Ελένη: Καθαρή Δευτέρα με λαογραφικό μάτι Δημ. Σ. Δουκάτου: “η πιο εκδηλωτική γιορτή κοινωνικής επικοινωνίας και χαράς στο ελληνικό ύπαιθρο”
Φακιολά Δώρα: Άννα Συνοδινού (1927-2016) In memoriam
Ντελόπουλος Κυριάκος: Στρατής Γ. Φιλιππότης – Βαγγέλης Κ. Λάζος
Α’ Νεκροταφείο: Έριξαν μπογιές στο άγαλμα και στον τάφο του Γεωργίου Αβέρωφ
Βατόπουλος Νίκος: Μια πόλη παραδομένη σε κυκλώματα , χωρίς καμία ανάληψη ευθύνης
Πουρνάρα Μαργαρίτα: Απροστάτευτη η πολιτιστική μας κληρονομιά
Βαρβούνης Μ. Γ.: Εκδηλώσεις αστικής λαϊκής θρησκευτικότητας σε αθηναϊκές ενοριακές πανηγύρεις
Απέργης Αθανάσης Ν.: Με το τραμ το 3 στα Πατήσια
Σαλπαδήμου Νίκη: Περιήγηση στα Νεοκλασικά κτίρια της Κυψέλης
Πανουτσόπουλος Ιωάννης: Ποιήματα γραμμένα στη σκόνη
Γιαννακοπούλου Γεωργία: Οι Αθηναίοι “παππούδες” μου
Σταθέα Μαρία Παρασ.: Εικόνες της Αθήνας του ’60
Μουρίκη-Ρηγοπούλου Βασιλική: Η δικιά μου αξέχαστη Αθήνα
Καραμαλούδη Φωτεινή: Θεόδωρος Γ. Ορφανίδης (1817-1886)
Φιλιππάτου-Παπασπηλιοπούλου Αγγελική: Ο λόφος του Κολωνού
Μπολώσης Χρήστος: “Τα περασμένα ωραία χρόνια”
Δημολίτσα-Λυγιανή Ελένη: Μαθήτριες
Κουρής Λεωνίδας: Πρώτοι αθηναϊκοί αγώνες μοτοσυκλέτας και αυτοκινήτου
Βατόπουλος Νίκος: Αντώνης Σουρούνης: ούτε ορθοπεταλιά ούτε γλέντι η ζωή μου
Σαχάς Αποστόλης Νικολάου: Άγιος Γεώργιος, η Ομορφοκκλησιά του Γαλατσίου
Κρεμμύδας Κώστας Χ.: Πλατεία Κλαυθμώνος, 1960
Ρωπαΐτου Ζωή Ε.: Εποχικά έθιμα
Δανάη: Επιστολή
Μπελίτσος Θεόδωρος: Στην πιάτσα της Νίκης
Παναγιωτάκης Χρήστος: Στην πόλη νύχτα αλήτισσα
Πατεράκη Γιολάντα: Μια γωνιά αλλιώτικη από τις άλλες
Χιλιαδάκης Στρατής: Άγιος Δημήτριος ο Λομπαρδιάρης
Φωτιάδη Ιωάννα: Η εγγονή της Λέλας Καραγιάννη διηγείται

«Ημερολόγιο του Αρχιπελάγους», εκδ. Ερίννη, σελ. 256

Επίσης, ημερολόγιο- θεσμός. Στα περιεχόμενά του:

ΜΑΥΡΟΓΙΑΝΝΗΣ ΞΕΝΟΦΩΝ: Οι Διασώστες του Αιγαίου, Έλληνες, οι Καλοί Σαμαρείτες
ΣΟΦΙΑΝΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΓΕΩΡΓ.: Η ιστορία ενός μικτού εκστρατευτικού σώματος Τηνίων Αγωνιστών του ’21
ΠΑΝΟΥΤΣΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ: Δημήτριος Ζ. Φιλιππότης
ΚΟΥΡΗΣ ΛΕΩΝΙΔΑΣ: Ένας Αθηναίος για την Τήνο
ΡΩΠΑΪΤΟΥ ΖΩΗ Ε.: Η Νήσος Τήνος από τον Γάλλο περιηγητή Αλέξιο ντε Βαλόν, Γ’ ΜΕΡΟΣ
ΓΚΙΚΑ ΕΛΕΝΗ: Η Τήνος της συγγνώμης
ΚΑΛΛΕΓΙΑ ΑΝΤΟΥΑΝΕΤΤΑ: Ταφικά μνημεία στο Νεκροταφείο της Ερμούπολης
ΚΡΕΜΜΥΔΑΣ ΚΩΣΤΑΣ Χ.: Ο βράχος
ΧΟΥΣΗ ΠΟΛΥΞΕΝΗ: Ικεσία
π. ΦΩΣΚΟΛΟΣ ΜΑΡΚΟΣ: Ένα πλούσιο συνοικέσιο στην Τήνο του 1687
ΣΤΑΘΕΑ ΜΑΡΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑ: Η συνεχής καλλιτεχνική δραστηριότητα στο νησί της Τήνου και το Προπαρασκευαστικό και Επαγγελματικό Σχολείο Καλών Τεχνών Πανόρμου Τήνου
ΚΟΛΛΑΡΟΥ-ΑΠΕΡΓΗ ΦΩΤΕΙΝΗ: Ο Μπάρμπα-Γιαννούλης
ΑΠΕΡΓΗΣ ΑΘΑΝΑΣΗΣ Ν.: Φωτεινή Κολλάρου-Απέργη
ΠΑΠΑΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ: Ο θεσμός της προίκας
ΦΙΛΙΠΠΟΤΗΣ ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΑΖ.: Έρωτας
ΠΟΥΡΝΑΡΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ: Η ελληνική βεγγέρα του θέρους
ΦΩΤΙΑΔΗ ΙΩΑΝΝΑ: Αγώνας για την ένταξη της Μήλου στους μαρτυρικούς τόπους
ΦΟΡΤΩΜΑΣ ΒΑΣΙΛΗΣ: Το γαμπριάτικο κοστούμι
ΠΑΝΑΓΙΩΤΑΚΗΣ ΧΡΗΣΤΟΣ: Πρωϊνό
ΜΠΕΛΙΤΣΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΓΡ.: Ο Τήνιος ναοδόμος Ζαχαρίας Δ. Φιλιππότης και ο μητροπολιτικός ναός Αγίας Τριάδος Λήμνου
ΜΟΛΙΝΟΣ ΣΤΡΑΤΗΣ ΑΛ.: Ακρωτήριο “Μαλέας”
ΑΝΔΡΙΩΤΗΣ ΓΙΑΝΝΗΣ: Τήνος, Αύγουστος 2015
ΒΑΡΒΟΥΝΗΣ Μ. Γ.: Η διάσωση, μελέτη και έρευνα της εκκλησιαστικής ιστορίας και παράδοσης της Σάμου της Ικαρίας και των Φούρνων
ΚΑΡΑΜΑΛΟΥΔΗ ΦΩΤΕΙΝΗ: Λημνία γη: ένα φάρμακο με ιστορία αιώνων
ΣΑΛΠΑΔΗΜΟΥ ΝΙΚΗ: Σκόπελος: Η νυφούλα των Σποράδων
ΕΛΥΤΗΣ ΟΔΥΣΣΕΑΣ: Ναυτάκι του περιβολιού
ΠΑΤΕΡΑΚΗ ΓΙΟΛΑΝΤΑ: Πάτμος το νησί της Αιωνιότητας!
ΑΛΕΞΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗΣ: Ξεχασμένος ναυαγός
ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΜΑΙΡΗ: Ρένα Κάσδαγλη: η “Πασιονάρια της Ρόδου”
ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ: ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΥ ΛΕΛΑ: Τήνος η Αρχέγονη

Ελληνική πεζογραφία:

Λίλα Τρουλινού «Στον κάμπο στροβιλίζονται τ’ αγκάθια», εκδ. Περισπωμένη, σελ. 120

Μεταξύ ποίησης και πεζού λόγου, με μια σχεδόν αταξινόμητη γραφή, η Λίλα Τρουλινού, με την πρώτη της νουβέλα, δημιουργεί ένα λογοτεχνικό αίνιγμα πάνω στην εξαχρείωση του ανθρώπου και το στυγερό έγκλημα. Η λύση του αινίγματος μας οδηγεί σταθερά πίσω στα σχολικά θρανία, στη σχέση με τους γονείς και τους δασκάλους, αλλά και ακόμα πιο πίσω, στα πάντα νωπά και αγιάτρευτα τραύματα της παιδικής ηλικίας.

Μαρία Ρασσιά «Η απόλαυση της σκιάς», εκδ. Κέδρος, σελ. 200

Το μεγαλύτερο βάρος στη ζωή είναι να μην έχεις τίποτε να κουβαλήσεις, σκέφτονται οι ήρωες του βιβλίου, που δεν επιθυμούν στην πραγματικότητα να γίνουν ήρωες. Άνθρωποι καθημερινοί, εγκλωβισμένοι στον μικρόκοσμο και στις φοβίες τους. Αργά ή γρήγορα θα σταθούν με βλέμμα αμήχανο απέναντι στη σκιά τους. Θα αναρωτηθούν από τι είναι φτιαγμένη, αλλά οι λέξεις δεν αρκούν να την περιγράψουν. Θα τολμήσουν να κάνουν επιλογές, προσπαθώντας έτσι να αντικρίσουν τα ανομολόγητα, και θα σκεφτούν, χαμογελώντας ειρωνικά, πως ο κόσμος δεν άλλαξε, ούτε θα αλλάξει. Η ανακάλυψη πως τίποτε δε θα φωτίσει τη σκιά τους θα τους δώσει τη δύναμη να απολαύσουν την εύθραυστη ομορφιά μιας αχτίδας φωτός που μπαίνει από τη χαραμάδα.

Ελένη Μπουκαούρη «Οχτωμισάρια», εκδ. Κέδρος, σελ. 200

Είχαμε βγει από το σινεμά, καβαλήσαμε το ποδήλατο, οδηγούσε η Άννα, εγώ πίσω στη σχάρα, Αλονζανφάν παιανίζω, Αμέρικα, Αμέρικα, μου απαντάει, κι ορμήσαμε στην άσφαλτο, κάνοντας οχτάρια, όχι, Οχτωμισάρια, γελάμε τρελά, Νύχτα και Περιπέτεια, πού πάμε; Να ζήσουμε τη ζωή μας, και φτάνουμε στη “Nouvelle Poste”. Μπήκαμε, κοίταξα γύρω ανήσυχη μήπως ήταν εκεί ο Ρόκο και τα αδέλφια του, δεν ήταν, μόνο ο τρελο-Πιερό καθόταν στο μπαρ. Ο Στέργιος και η Άννα, δύο χαρακτήρες, πάντα με αυτό το όνομα κι ωστόσο διαφορετικοί κάθε φορά, βιώνουν τις πολλαπλές εκδοχές της πραγματικότητας, αληθινής ή επινοημένης, στις είκοσι μία ιστορίες του βιβλίου με τίτλο “Οχτωμισάρια”. Εκκινώντας από την τραχιά γλώσσα του τόπου των προγόνων τους, περνούν μέσα από το στρόβιλο της νιότης, ωριμάζουν στη σκληρή πραγματικότητα και καταλήγουν στην ανοίκεια μοναξιά του πένθους και της απώλειας. Πόσες ζωές θα ζήσουν οι δύο ήρωες; Και είναι, άραγε, πάντα οι ίδιοι πρωταγωνιστές στα είκοσι ένα διηγήματα;

Ελπίδα Τσμαήλ «Το φως των αστεριών», εκδ. Κέδρος, σελ. 400

«Ποτέ δε με ενθουσίαζε ο πλούτος.
Προτιμούσα πάντα τις απλές χαρές και αξίες της ζωής.
Προτιμούσα ανεκτίμητα πράγματα, όπως η αγάπη, ο έρωτας, η εμπιστοσύνη, η φιλία, η ελευθερία.
Πράγματα που, για να τα κερδίσεις, πρέπει να παλέψεις, να κοπιάσεις, να απογοητευτείς, να πέσεις
και να σηκωθείς πάλι.»
Η Αλίκη είναι μια δεκαεννιάχρονη κοπέλα κλεισμένη στον εαυτό της, που ζει με τον τρόπο που της έχει επιβάλει η οικογένειά της. Ο πατέρας της, επιτυχημένος επιχειρηματίας και άνθρωπος πολύ ισχυρογνώμων, θα της στερήσει από πείσμα το μοναδικό πράγμα που δίνει νόημα στη ζωή της.
Για να πάρει πίσω αυτό που της ανήκει, η Αλίκη καλείται να ξεπεράσει το φόβο της για τους ανθρώπους και να υπερβεί τα όριά της. Θα πρέπει να ρισκάρει και να εμπιστευτεί έναν άγνωστο που εμφανίζεται στο δρόμο της και προσφέρεται να τη βοηθήσει.
Θα βρει άραγε τη δύναμη να σταθεί απέναντι στην οικογένειά της και στον κόσμο ολόκληρο για να υπερασπιστεί ό,τι αγαπάει;
Θα μπορέσει να σταθεί στα πόδια της, να μάθει να διεκδικεί και να μη λυγίσει όταν δει να καταρρέει η ζωή που μέχρι τότε ήξερε;
Ένα μυθιστόρημα για την αγάπη που γεννιέται στις πιο απρόσμενες συνθήκες, τη δύναμη που κρύβουμε όλοι μέσα μας, και το θάρρος να διεκδικούμε τα όνειρά μας.

Γιάννης Α. Φίλης «Ημέρες στο Οριέντε», εκδ. Έναστρον, σελ. 226

Το μυθιστόρημα, βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα, καταγράφει μια ιστορία έρωτα, πολέμου και κρατικής βίας. Ένας ακαδημαϊκός, απογοητευμένος από την εμπορευματοποίηση της σύγχρονης παιδείας, παραιτείται από τη θέση του και ταξιδεύει στα νησιά Γκαλαπάγκος, όπου συναντάει τη Χιλιανή βιολόγο Σελέστε. Μαζί καταλήγουν στο Οριέντε όπου αναμειγνύονται στον αγώνα των ιθαγενών κατά των εταιρειών πετρελαίου που καταστρέφουν το τροπικό δάσος της Αμαζονίας. Μέσα από την κινηματογραφική οπτική και ματιές στη σύγχρονη Ιστορία της Ελλάδας και του Οριέντε, ο αναγνώστης βυθίζεται στο δράμα του ανθρώπου και της φύσης, στις λαμπρές και τραγικές όψεις του.
“Μου λένε ότι δεν είμαι πρακτικός άνθρωπος, ότι δεν παίρνω τη ζωή μου στα σοβαρά, γι’ αυτό λέω ιστορίες. Πόσες φορές η ζωή μου δεν είναι ένα τέλμα από μνήμη, επιθυμίες, ενοχές; Λέω ιστορίες ακριβώς επειδή είμαι πρακτικός άνθρωπος. Πώς αλλιώς να συμβιβάσω τις αντιφάσεις μου; Λίγη παραπάνω ιδεολογία, λίγη παραπάνω πραγματικότητα και βυθίζομαι στα φαράγγια και στις στενωπούς του λόγου”.

Λέλα Σωτηροπούλου- Αβραμοπούλου «Οδός Ζαλόγγου αριθμός 7», εκδ. Φιλιππότης, σελ.178

Οδυνηρή η εμπειρία του πολέμου και οδυνηρότερη η ζωή στην Ελλάδα του εμφυλίου…Τα πάθια του λαού μας ατελείωτα – δεν υπάρχουν κερδισμένοι και χαμένοι. Όλοι ή σχεδόν όλοι βράζουμε στο ίδιο καζάνι της αβεβαιότητας για το μέλλον και της φτώχειας.
Όμως υπάρχει ελπίδα και προοπτική για τις επερχόμενες γενιές.
Το βιβλίο “Οδός Ζαλόγγου αριθμός 7” είναι αυτοβιογραφικό και ταυτόχρονα μια ηθογραφία… τότε που υπήρχαν γειτονιές ακόμα και στο κέντρο της Αθήνας, στα μέσα περίπου της δεκαετίας του ’50… τότε που συμβίωναν αρμονικά στην ίδια αυλή οικογένειες, ομοφυλόφιλοι, πόρνες και διανοούμενοι. Δεν προσπαθώ ούτε να κρύψω ούτε να ωραιοποιήσω κάτι. Επισημαίνω ακόμα και την ανταγωνιστική σχέση της μάνας με την κόρη… Η ιστορία μας ακροβατεί μεταξύ πόνου και χαράς, γέλιου και συγκίνησης. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).

Ξένη πεζογραφία:

Imbolo Mbue «Ιδού οι ονειροπόλοι», Μετάφραση: Αργυρώ Μαντόγλου, εκδ. Κέδρος, σελ. 464

Ο Γιέντε Γιόνγκα, μετανάστης από το Καμερούν που ζει στο Χάρλεμ μαζί με τη σύζυγό του Νένι και τον εξάχρονο γιο τους, δεν πιστεύει στην τύχη του όταν το φθινόπωρο του 2007 προσλαμβάνεται ως σοφέρ του Κλαρκ Έντουαρντς, ανώτερου διευθυντικού στελέχους της Lehman Brothers. O Κλαρκ ζητά από τον Γιέντε ακρίβεια, διακριτικότητα και αφοσίωση, και ο Γιέντε είναι πρόθυμος να σεβαστεί τις επιθυμίες του εργοδότη του. Όταν η Σίντι, η γυναίκα του Κλαρκ, προτείνει στη Νένι να εργαστεί το καλοκαίρι στην εξοχική κατοικία των Έντουαρντς στα Χάμπτονς κι εκείνη δέχεται, οι δύο οικογένειες έρχονται πιο κοντά.
Τα πράγματα δείχνουν να κυλούν ομαλά, και η οικογένεια του Γιέντε φαίνεται να απολαμβάνει τις μικρές χαρές της ζωής στη Νέα Υόρκη. Ξαφνικά όμως ο τομέας της οικονομίας κλονίζεται συθέμελα με την κατάρρευση της Lehman Brothers. Ο Γιέντε και η Νένι θέλουν απεγνωσμένα να κρατήσει ο Γιέντε τη δουλειά του, ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι θα χρειαστεί να πάρουν δύσκολες αποφάσεις και ενώ ο γάμος τους δεν μένει ανεπηρέαστος από τις επιπτώσεις της Μεγάλης Ύφεσης…
Ένα μυθιστόρημα στο οποίο, μεταξύ άλλων, θίγονται ο θεσμός του γάμου, το θέμα της μετανάστευσης, οι ταξικές και φυλετικές διακρίσεις, καθώς και οι αθέατες, σκοτεινές πτυχές του Αμερικανικού Ονείρου.

Χανς Χέρμπερτ Γκριμ «Σλουμπ», Μετάφραση: Κατερίνα Τζιναβά, εκδ. Κέδρος, σελ. 320

Ένα μεγαλειώδες αντιπολεμικό μυθιστόρημα
Ένα κλασικό έργο της γερμανικής λογοτεχνίας γραμμένο το 1928
Η πορεία ενός αγαθού έφηβου από τα μετόπισθεν στο πεδίο της μάχης, στη συνέχεια στο νοσοκομείο και ξανά στα μετόπισθεν. Ο Σλουμπ, που έλαβε κατά τύχη το γελοίο παρατσούκλι του από έναν αστυφύλακα, πορεύεται στον κόσμο του πολέμου όπως μέσα σ’ ένα όνειρο.
Αρχικά καλείται να διοικήσει μια περιφέρεια της γαλλικής επαρχίας και μετατρέπεται σε αντικείμενο ερωτικού πόθου των νεαρών γυναικών. Περνώντας από περιπέτεια σε περιπέτεια, αναγκάζεται να λάβει τις πλέον δίκαιες και συμβιβαστικές αποφάσεις για τα πιο επώδυνα ζητήματα. Όταν αργότερα μεταφέρεται στο πεδίο της μάχης και βρίσκεται μέσα στην κόλαση του πολέμου, μοιάζει να χάνει την πίστη του στην καλοσύνη του κόσμου, όμως παρ’ όλα αυτά διατηρεί την ανθρωπιά του. Η λήξη του πολέμου βρίσκει τη Γερμανία συντετριμμένη. Εντούτοις ο Σλουμπ διατηρεί το χιούμορ του και την αισιοδοξία του και πιστεύει με μια υπέροχη σιγουριά ότι, σε τελική ανάλυση, όλα θα πάνε καλά.

Ποίηση:

Μιχάλης Α. Μελετίου «Ένα κενό γεμάτο», εκδ. ΑΩ, σελ.72

Δείγμα γραφής:

ΟΡΕΙΒΑΤΗΣ
Βουνοκορφές εναλλάσσονται
στης ενδοχώρας τον ομφαλό.
Σαν αλληλουχίες φοβισμένων σκέψεων
πουεπαναφέρουν πασανάκατα
τις δύσβατες, πλην όμως γενεσιουργές
αιτίες των στοχασμών μας.

ΑΡΓΑ ΤΟ ΔΕΙΛΙΝΟ
Δύοντας γοργά,
ο ήλιος του φθινοπώρου
παρέσυρε μαζί του
κάθε ελπίδα ζεστασιάς.

Μόνη παρηγοριά,
οικεραμέρυθρεςαποχρώσεις
των αντανακλάσεων και των σκιών
στις επιφάνειες των προσμονών μας.

Θέατρο:

Αλφρέ ντε Μυσέ «Λορεντζάτσιο», Μετάφραση: Νεκτάριος- Γεώργιος Κωνσταντινίδης, εκδ. Σοκόλη, σελ. 260

Κυκλοφόρησε στα ελληνικά το σημαντικό έργο του Αλφρέ ντε Μυσσέ.

Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα του ρομαντικού θεάτρου, το θεατρικό έργο του Αλφρέ ντε Μυσσέ «Λορεντζάτσιο» μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΣΟΚΟΛΗ στο πλαίσιο της σειράς Παγκόσμιο Θέατρο, σε μετάφραση Νεκτάριου-Γεώργιου Κωνσταντινίδη και επιμέλεια Ανδρέα Στάικου.
Ο Λορέντζο, ο επονομαζόμενος υποτιμητικά Λορεντζάτσιο, πλήρης νεότητας, σαγήνης και χαρισμάτων, για να διασφαλίσει την εμπιστοσύνη και τη φιλία του τυραννικού και σεξομανούς δούκα Αλεξάνδρου των Μεδίκων, άρχοντα της Φλωρεντίας, μετέρχεται θεμιτά και αθέμιτα μέσα, εξυπηρετεί τις άνομες και χυδαίες ορέξεις του δούκα, εξευτελίζεται στον έσχατο βαθμό, προδίδει τις ιδέες και τις αρχές του… πριν τον δολοφονήσει. Όμως η μοναχική επανάσταση του Λορεντζάτσιο εναντίον της τυραννίας δεν συναντά την αποδοχή της «επαναστατημένης» κοινωνίας της Φλωρεντίας, και ο ήρωας «ανταμείβεται» με απόγνωση και θάνατο.
Πρόκειται για ένα κατ’ εξοχήν πολιτικό έργο της ρομαντικής περιόδου γραμμένο το 1834. Η δράση εκτυλίσσεται στη Φλωρεντία το 1537. Ο κεντρικός ήρωας, ο Λορέντζο συνεργάζεται ακόμη και με τον χειρότερο εχθρό του, ταπεινώνεται και εξευτελίζεται από την κοινή γνώμη, ακόμη και από την ίδια του την οικογένεια, προκειμένου να πετύχει τον στόχο του, που δεν είναι άλλος από την κατάργηση της τυραννίας στην πατρίδα του. Όμως η κοινωνία δεν είναι έτοιμη να δεχτεί την απελευθερωτική του πράξη. Το αλαλάζον πλήθος, τον καταδικάζει σε θάνατο…
Ο Νεκτάριος-Γεώργιος Κωνσταντινίδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1981. Αριστούχος διδάκτωρ του Τμήματος Γαλλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών (Υπότροφος ΙΚΥ), εργάζεται ως κριτικός θεάτρου, μεταφραστής και καθηγητής γαλλικών. Από τον Οκτώβριο του 2016 εκπονεί μεταδιδακτορική έρευνα στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ με θέμα «Το γαλλόφωνο θέατρο στην ελληνική σκηνή του 21ου αιώνα». Κείμενα και κριτικές του για το θέατρο δημοσιεύονται σε εφημερίδες, περιοδικά και διαδικτυακές σελίδες στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Συμμετέχει ενεργά σε ομιλίες και συνέδρια. Έχει υπογράψει μεταφράσεις γαλλόφωνων θεατρικών έργων που έχουν εκδοθεί και παρουσιαστεί από ελληνικούς θιάσους. Μέλος του Κέντρου Σημειολογίας του Θεάτρου και της Επιστημονικής Επιτροπής του περιοδικού «Θεατρογραφίες».

Αστυνομική λογοτεχνία:

Michel Bussi «Τρία μαύρα νούφαρα», Μετάφραση: Κατερίνα Γούλα, εκδ. Κέδρος, σελ. 488

Ένας φόνος
Ένα χαμένο έργο τέχνης
Τρεις γυναίκες ξέρουν το μυστικό
Σ’ ένα χωριό ζούσαν τρεις γυναίκες. Η πρώτη ήταν κακιά, η δεύτερη ήταν ψεύτρα, η τρίτη ήταν εγωίστρια. Κι όμως, είχαν ένα κοινό σημείο, κάτι σαν μυστικό… Όλα είναι μια ψευδαίσθηση, ιδίως όταν ένα παιχνίδι αντικατοπτρισμών πολλαπλασιάζει τις ενδείξεις και περιπλέκει τα στοιχεία.
Ωστόσο οι φόνοι που ταράζουν την ηρεμία του Ζιβερνί, αγαπημένου τόπου του ζωγράφου Κλοντ Μονέ, είναι απολύτως αληθινοί. Στο επίκεντρο της ιστορίας, τρεις γυναίκες: ένα κοριτσάκι έντεκα χρονών με ταλέντο στη ζωγραφική, μια ιδιαίτερα γοητευτική νεαρή δασκάλα και μια ηλικιωμένη με μάτια κουκουβάγιας, που παρακολουθεί τα πάντα. Και ένα θανάσιμο πάθος. Με φόντο φήμες για πίνακες χαμένους ή κλεμμένους, μεταξύ των οποίων και οι περίφημες Μαύρες νυμφαίες του Μονέ, θολές εικόνες δημιουργούνται καθώς μπερδεύεται το παρελθόν με το παρόν. Ένα εντυπωσιακό αστυνομικό μυθιστόρημα που κάθε του πρόσωπο αποτελεί ένα δυσεπίλυτο αίνιγμα. Τα “Τρία μαύρα νούφαρα” έχουν τιμηθεί με πέντε λογοτεχνικά βραβεία.

Ελληνική Γραμματολογία:

Σοφοκλής «Αντιγόνη», Μετάφραση: Δημήτρης Στεφανάκης, εκδ. Έναστρον, σελ. 150

«Είναι δύσκολο να σταθεί κανείς με νηφαλιότητα απέναντι σ’ ένα κείμενο, όπως η Αντιγόνη του Σοφοκλή, που έχει καθαγιαστεί από αιώνες θεατρικών και φιλολογικών αναγνώσεων. Ακόμα δυσκολότερο είναι να μην επιχειρήσει να το αποφλοιώσει ιδεολογικά νομίζοντας πως έτσι θα το κατανοήσει βαθύτερα.
Αν όσοι επιδόθηκαν κατά καιρούς με πάθος στην ανάλυση της περίφημης τραγωδίας μπορούσαν να μπουν στο μυαλό του δημιουργού της, τον καιρό που αυτός το παρουσίαζε στο Αθηναϊκό κοινό, το 442/441 π.Χ., σίγουρα θα απογοητεύονταν.

Όμως η ποίηση, ακόμα και η δραματική ποίηση, είναι η τέχνη του στίχου, η στέρεα λιθοδομή του, η αρμονία και η μουσικότητά του. Ένας μεταφραστής, όταν καλείται να διασώσει αυτήν την τελειότητα σε ένα νέο γλωσσικό περιβάλλον, καταλήγει απλώς να αντιληφθεί την αδυναμία του, να υποκλιθεί στον ανυπέρβλητο τεχνίτη και να ζητήσει να του συγχωρεθεί η ασυλλόγιστη τόλμη του». Από τον πρόλογο του Δημήτρη Στεφανάκη.

Πάνος Τσερόλας «Η συνωμοσία της βανίλιας», εκδ. Κέδρος, σελ. 376

Μια γυναίκα με πολλά πρόσωπα συναντά έναν μυστηριώδη άντρα χωρίς πρόσωπο στο Μουσείο της Περγάμου στο Βερολίνο. Λίγες μέρες μετά μια παράδοξη τρομοκρατική ομάδα θα κάνει τον πλανήτη άνω κάτω και θα κινητοποιήσει κάθε υπηρεσία διατήρησης του νόμου και της τάξης. Το ζευγάρι θα βρεθεί στο επίκεντρο της μεγαλύτερης καταδίωξης στην ιστορία.
Το να κρυφτείς από τις αρχές είναι ίσως πολύ πιο εύκολο από το να κρυφτείς από τον εαυτό σου. Ο έρωτας μεταξύ του Μαρκ και της Μάγιας εξελίσσεται σε παθιασμένη ερωτική σύγκρουση, μια σύγκρουση που μεγεθύνεται σε έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία. Όλα βέβαια είναι πιο δύσκολα όταν σε κυνηγάνε εμμονικοί πράκτορες και γνωρίζεις εκ των προτέρων ότι ταξιδεύεις με μεγάλη ταχύτητα προς την τραγωδία.
Μια ιστορία έρωτα και καταδίωξης από το Βερολίνο μέχρι την Παταγονία, μέσα στη δίνη των συνταρακτικών γεγονότων που σημαδεύουν τις αρχές του 21ου αιώνα.

Εφηβική λογοτεχνία:

Δέσποινα Μάντζαρη «Ένα ζήτημα ζωής και θανάτου», εκδ. Κέδρος, σελ. 168

Ο Μπίλι ζει στο στοιχειωμένο Κάστρο του Μπλούχερβαλ παρέα με τρία φαντάσματα: το Βαρόνο, τη Ρίτα και τον Αντουάν. Παρ’ όλα αυτά, βαριέται. Πολύ. Και ξεχνάει τα πάντα όπου να ’ναι. Δύσκολη κι αυτή η εφηβεία. Άσε που ψηλώνεις απότομα και σκουντουφλάς όλη την ώρα. Το μόνο που τον απασχολεί είναι το ποδόσφαιρο με τσεκούρια και σπαθιά. Ώσπου τρεις μυστηριώδεις επισκέπτες, δύο τρολ και ένα ξωτικό, έρχονται να ταράξουν την ησυχία του. Κάτι ανεξήγητο έχει συμβεί: δεν πεθαίνει πια κανείς.
Χωρίς να το καταλάβει, ο Μπίλι θα παρασυρθεί σε μια περιπέτεια με ζόμπι, μάγους, μεθυσμένους δράκους, αλχημιστές, χρυσοπράσινους εφιάλτες, γοητευτικές μαθητευόμενες μάγισσες, απεργούς βαρκάρηδες, τροπικές παραλίες, ιπτάμενα κατσίκια, αρχαία ξόρκια, κύκλωπες μπάτλερ, ζωηρούς συνταξιούχους του Κάτω Κόσμου, ένα σκυλάκι με πενήντα κεφάλια που κυνηγάνε την ουρά του, το κερασάκι στην τούρτα, το τέτοιο του τέτοιου.
Πώς μπλέχτηκε ο Μπίλι με όλα αυτά; Ίσως επειδή διαθέτει ένα χάρισμα: μπορεί να κρύψει ακόμα κι έναν πελώριο δράκο στο τσεπάκι του. Αν θέλει. Και θέλει. Γι’ αυτό, φυλαχτείτε!

Βιβλία για παιδιά:

Βασιλική Νευροκοπλή «Ως την άκρη του νερού», Εικονογράφηση: Μιχάλης Βαλάσογλου, Μαρία Παγκάλου, εκδ. Α.Α.Λιβάνη, σελ. 49

Τέσσερα παιδιά από τα πέρατα του κόσμου συνομιλούν με τα αηδόνια, τον άνεμο, το χώμα, το νερό.  Φιλούν τη σιωπή της νύχτας.  Γίνεται η νύχτα μουσική και η σιωπή τραγούδι. Ξημερώνει… Ο Αζαρίας, η Λινκ Λινκ, ο Τρελός Άνεμος και η Οάμρα ταξίδεψαν πολύ. Είδαν τόπους που έμοιαζαν και δεν έμοιαζαν με τον δικό τους. Άκουσαν τραγούδια που θύμιζαν και δε θύμιζαν το τραγούδι τους. Γνώρισαν μουσικούς με παρόμοια και διαφορετικά όργανα. Ανέβαιναν στη σχεδία και συμπλήρωναν τη μελωδία. Μεγάλωνε η μελωδία, μεγάλωνε και η σχεδία. Μεγάλωνε η σχεδία, μεγάλωναν και τα χρόνια. Αιώνες έγιναν…

Εύη Μαραμή «Bongo ο δεινόσαυρος», Εικονογράφηση: Παντελής Παραδείσης, εκδ. Έναστρον

Μια ιστορία για τον σεβασμό στη διαφορετικότητα και τη συναισθηματική νοημοσύνη. Γραμμένο στα ελληνικά και τα αγγλικά, περιλαμβάνει ευχάριστες ασκήσεις δεξιοτήτων και απευθύνεται σε παιδιά προσχολικής και πρώτης σχολικής ηλικίας.

Λογοτεχνικά περιοδικά:

«Το δέντρο», τεύχος 212- 213, Ιανουάριος 2017, σελ. 160

Στο σπουδαία περιοδικό που επιμελούνται κι εκδίδουν ο Κώστας Μαυρουδής και ο Τάσος Γουδέλης περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων:

– Τιμ Παρκς: Τζέιμς Τζόις
– ΤζέιμςΤζόις: Η πόλη των φυλών
– Τζέιμς Τζόις: Τζέιμς Κλάρενς Μάνγκαν
– Συζήτηση του Τζέιμς Τζόις με τον Άντολφ Χοφμάιστερ: Ο Οδυσσέας είναι το πλέον ατελές βιβλίο μου
– Επιστολή του Τζέιμς Τζόις στον Ερρίκο Ίψεν
– Σίλβια Μπιτς: Ο διάδοχος του Οδυσσέα
– Καρλ Ούβε Κνάουσγκορντ: Διαβάζοντας το Πορτρέτο του καλλιτέχνη σε νεαρή ηλικία
– Φορντ Μάντοξ Φορντ: Ο Οδυσσέας και το θέμα της αισχρότητας
– Γιάννης Πανούσης: Ποιος επηρεάζει ποιόν στην Αστυνομική Λογοτεχνία;
– Ντέινα Τζόια: Έξι ποιήματα
– Γουάλας Στέγκνερ: Το ξέφωτο με τις βατομουριές
– Νίκος Βατόπουλος: Δεκαετίες, οι κύκλοι του χρόνου σε οθόνη μνήμης
– Αλέξιος Μάινας: Ο αφανισμός του Ισαάκ (διήγημα)
– Μαρίνα Τσβετάγιεβα: Μια φορά κι έναν καιρό στην Αγία Πετρούπολη
– Ναντίν Γκόρντιμερ: Ένας πυροβολισμός έσβησε το όνομά μου
– Χαβιέρ Θέρκας: Το εγκώμιο του τυφλού σημείου: τα αναπάντητα ερωτήματα των μυθιστορημάτων
– Μιγκέλ Ά. Θαπάτα, Τομάς Μπόρας, Εντνόδιο Κιντέρο: Τρία μικρά διηγήματα
– Αλμπέρτο Αρμπαζίνο: Ο Έζρα Πάουντ διορθώνει τον Έλιοτ
– Κιμ Μονζό: ΕΚΘΕΣΗ: Τι έκανα την Κυριακή
– Γιόζεφ Ροτ: “Κυρία Ανέτ”
– Αναγνώσεις
– Τα Φύλλα: Τάσος Γουδέλης, Δημήτρης Φύσσας, Πέτρος Μαρτινίδης, Μαρία Τσάκου, Δημήτρης Δεληολάνης, Ευαγγελία Γιάννου