☆ Νέες εκδόσεις: 12 καινούργια βιβλία

Επιμέλεια: Ελένη Γκίκα //

 

Ελληνική πεζογραφία:

Χ.Α. Χωμενίδης «Η δίκη Σουάρεφ», εκδ. Πατάκη, σελ. 424

“…Η δίκη Σουάρεφ έχει μία καρναβαλική μεγαλοπρέπεια. Φωτίζει το καρναβαλικό και το μεγαλειώδες της ανθρώπινης κατάστασης…”
Δημοσθένης Καραμπαλίκης. Ο εμβληματικότερος εν ζωή ποινικολόγος, πρωταγωνιστής στις πιο πολύκροτες δίκες του τελευταίου μισού αιώνα.
Σεραφείμ-Μάκης Σακκάς. Ο διευθυντής του γραφείου “Καραμπαλίκης και Συνεργάτες”. Ευφυής, εργατικός, λεβέντης. Με ένα, όμως, σωματικό ελάττωμα που -κι ας το κρύβει όσο μπορεί- τον περιορίζει, του πικραίνει τη ζωή.
Ο κόσμος της μαχόμενης δικηγορίας. Ο κύριος Φωτιάδης, εκκεντρική διάνοια. Ο Χάρης Τσετίνης, λαγωνικό των δικαστηρίων. Η Κωνσταντία Γιάννου, πανέμορφη, κόρη χρεοκοπημένου βιομήχανου. Ο Σόλων Λούσκος, με το απωθημένο ακαδημαϊκής καριέρας και τις ανομολόγητες πολιτικές φιλοδοξίες. Ο Ευθύμης Βογιατζής, σκοτεινός τύπος, ύαινα σωστή. Η Παναγιώτα Αϊβάλη, “κυρία του κυρίου” και κληρονόμος του γραφείου.
Ένα απόγευμα εμφανίζεται στο γραφείο ο μεγαλέμπορος μουσικών οργάνων Εδμόνδος Σουάρεφ. Ζητάει ακρόαση από τον Καραμπαλίκη. Μιλάει με τον Μάκη Σακκά. Αποκαλύπτει ότι το 1983 δολοφόνησε έναν άνθρωπο. Ζητάει να παραδοθεί στη δικαιοσύνη. “Αδύνατον να δικασθείτε” απαντάει ο Μάκης. “Όλα τα εγκλήματα στην Ελλάδα παραγράφονται με την παρέλευση είκοσι ετών…”
“Θα δικαστώ. Θα με δικάσετε εσείς!”
“Ίσως η δίκη να είναι για τον Σουάρεφ καθαρτήριο”.
“Καθαρτήριο;”
“Πουργκατόριουμ στα λατινικά. Εκεί όπου οι ψυχές εξαγνίζονται. Ο προθάλαμος του Παράδεισου. Ή -εάν δεν αποδειχθείς άξιος- της Κόλασης…”
Ίσως η δίκη Σουάρεφ να γίνει καθαρτήριο για όλους. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Χρήστος Οικονόμου «Πες της», εκδ. Πόλις, σελ. 144

Καμιά φορά, όταν το φως χαμηλώνει και μεγαλώνουν οι σκιές, μου φαίνεται ότι κυκλοφορώ σ’ αυτούς τους δρόμους χρόνια και χρόνια ατέλειωτα, ολόκληρο αιώνα, ότι ξέρω πια κάθε δέντρο, κάθε λακκούβα, κάθε σπίτι, πηγαίνω πια με τα μάτια κλειστά, είμαι πια δρόμος κι εγώ, πότε άδειος πότε γεμάτος, πότε με φως πότε σκοτεινός, για να βρεις τον δρόμο πρέπει να γίνεις δρόμος, ναι, αλλά ο δρόμος είναι δρόμος αν δεν τον περπατήσεις, η λαμπάδα είναι λαμπάδα αν δεν ανάψει, το μαχαίρι είναι μαχαίρι αν δεν κόψει;
Πες της σ’ αγαπάω πολύ και δεν θα το ξανακάνω.
***Εφτά χρόνια τώρα έχω δει πολλά κι έχω ακούσει άλλα τόσα, είναι η φύση της δουλειάς τέτοια, είναι και η δική μου, πάω πάντα παντού, ό,τι ώρα και μέρα να ’ναι, κοντά ή μακριά, με βροχή, καύσωνα ή χιόνι.
Το Πες της είναι η ιστορία μιας κούριερ που περιπλανιέται σαν αερικό σε χιονισμένα βουνά και ασημένιες θάλασσες, σε δρόμους άδρομους, απέραντους, χωρίς αρχή και τέλος, χωρίς σημάδια και χαρακιές, μπαινοβγαίνει σε μεζονέτες με εσωτερικό ασανσέρ και πολυκατοικίες χωρίς ασανσέρ, και κάνει παραδόσεις σε καλούς και κακούς ανθρώπους, αγενείς και ευγενικούς, βασανισμένους και καλοζωισμένους – σε ανθρώπους που μοιάζουν έτοιμοι να βάλουν τα κλάματα κι άλλους που μοιάζουν να μην ξέρουν τι θα πει κλάμα.
Μια ιστορία ειπωμένη με γλώσσα που πότε αντιλαλεί και πότε σωπαίνει, ευφραίνεται και συστέλλεται, κρύβεται και φανερώνεται, παλεύοντας ν’ ακολουθήσει τα ματωμένα χνάρια που αφήνουν οι άνθρωποι και τα πράγματα στο χιόνι.
Μια ιστορία για το μυστήριο, τον πόνο, την τραγικότητα, την τρέλα, αλλά και την ανθρωπιά, την ελπίδα, την κρυμμένη ομορφιά και την ποίηση της σύγχρονης ζωής.

Λουκία Δέρβη «Ακούω φωνές», εκδ. Μεταίχμιο, σελ. 176

Περνούν από δίπλα μας γυναίκες και άντρες που μας σημαδεύουν ή μένουν απόμακροι, συναντήσεις απρόοπτες αλλά καθοριστικές, περνούν εποχές που κάνουμε σχέδια σε σύγκρουση με την πραγματικότητα και άλλες που μας φανερώνεται το νόημα πίσω από τα γεγονότα. Μιλάνε εδώ μέσα κορίτσια ερωτευμένα που τα βασανίζει ο πόθος, μοναχικές ψυχές που απογράφουν τις παρουσίες άλλων στη ζωή τους, συγγραφείς σε αναζήτηση έμπνευσης και άλλοι που συνειδητοποιούν από νωρίς τη μοίρα τους. Ζωντανεύουν ήρωες παλιών έργων και μυθιστοριογράφοι εμβληματικοί, δειλοί εραστές του καλοκαιριού που δεν συναντήθηκαν ποτέ, κι άλλοι που θέλουν ν’ αλλάξουν τη ζωή τους με κάθε κόστος.
Ένας κόσμος ποικίλος, κοιταγμένος κάθε φορά από άλλη οπτική γωνία, ιστορίες απλών και πιο σύνθετων ανθρώπων, σε διαφορετικές τονικότητες. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Αντώνης Μυλωνάκης «Ιππόκαμπος», εκδ. Καστανιώτη, σελ. 166

Η Γη δέχεται την εισβολή μιας απόκοσμης ακτινοβολίας που μεταλλάσσει τα ψυχικά δάκρυα σε τοξικά. Όποιος κλαίει από έντονη χαρά ή λύπη χάνει τα μάτια του. Κλονίζονται όλες οι θεμελιώδεις αρχές και τελικά καταρρέουν, ενώ όσοι άνθρωποι απομένουν αντιμετωπίζουν τις μνήμες ως πιθανή απειλή και ζουν απομονωμένοι.
Η Άλις Γούοντερ, ένα κορίτσι που γεννήθηκε μετά την ακτινοβολία, ταξιδεύει με ανυπομονησία για τη Φυλακή – το ασφαλέστερο μέρος στη Νέα Εποχή. Οφείλει όμως να κάνει πρώτα μια στάση για την κηδεία μιας άγνωστης γυναίκας, της μαμάς της. Στο τρένο συναντάει έναν μυστηριώδη άντρα, τον Άλμπερτ, ο οποίος της αποκαλύπτει πως γνώριζε τη μητέρα της από παιδί και της προτείνει να μοιραστεί μια παλιά, κοινή ανάμνησή τους. Η Άλις, αν και απαγορεύεται αυστηρά από τον νόμο, υποκύπτει στον πειρασμό και δέχεται. Πριν το καταλάβει, ένας άλλος, καλύτερος, κόσμος φανερώνεται μπροστά στα μάτια της. Μένει έκθαμβη, αλλά πολύ σύντομα συνειδητοποιεί πως κινδυνεύει…
Ένα αλληγορικό μυθιστόρημα για τη μνήμη και την υποταγή. Μια ιστορία για το πώς θα ήταν η ζωή δίχως αναμνήσεις. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

 

Ξένη πεζογραφία:

Shehan Karunatilaka «Τα εφτά φεγγάρια του Μάαλι Αλμέιντα», Μετάφραση: Ρένα Χατχούτ, εκδ. Gutenberg, σελ. 616

Σρι Λάνκα, 1990. Η χώρα σπαράσσεται από εμφύλιο πόλεμο. Ο Μάαλι Αλμέιντα, πολεμικός φωτογράφος και τζογαδόρος, ξυπνάει και συνειδητοποιεί ότι είναι νεκρός. Η ψυχή του έχει μεταφερθεί στον προθάλαμο του άλλου κόσμου κι εμείς ακούμε τη φωνή του. Του μένουν μόλις επτά νύχτες για να βρει ποιος τον σκότωσε, ενώ η κυβέρνηση αλλά και οι αντάρτες αναζητούν ένα κουτί με φωτογραφίες, αποδείξεις μάλλον για το έγκλημα.
“Μεταφυσικό θρίλερ, που καταλύει τα όρια όχι μόνο μεταξύ διαφορετικών λογοτεχνικών ειδών, αλλά και τα όρια ζωής και θανάτου, σώματος και πνεύματος, Ανατολής και Δύσης” (δήλωση του Προέδρου της Επιτροπής Booker 2022).
Ο Σέχαν Καρουνατίλακα (γενν. 1975), από τους σημαντικότερους συγγραφείς της Σρι Λάνκα, έχει τιμηθεί και με το βραβείο Commonwealth. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Annie Ernaux «Πάθος», Μετάφραση: Ρίτα Κολαίτη, εκδ. Μεταίχμιο, σελ. 80

Η Annie Ernaux αφηγείται την παθιασμένη σχέση που έζησε για κάποιους μήνες με έναν παντρεμένο. Όλη της η ζωή περιστρέφεται γύρω από αυτόν τον ξένο άντρα. Λίγο μετά το τέλος της ιστορίας, θαρρείς και μπορούσε έτσι να την κρατήσει ακόμα λίγο, η συγγραφέας αποφασίζει να εξιστορήσει την προσμονή, τα τηλεφωνήματα, τις κοινές στιγμές, την εγκατάλειψη.
“Από πέρυσι τον Σεπτέμβρη, δεν έκανα τίποτε άλλο απ’ το να περιμένω έναν άντρα: να μου τηλεφωνήσει και να έρθει σπίτι μου”.
ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΩΤΙΚΟ ΠΑΘΟΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΟΣΟ ΙΔΙΑΙΤΕΡΟ ΧΡΟΝΟ ΤΗΣ ΓΡΑΦΗΣ (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Μοχάμεντ Μπούγκαρ Σαρ «Η πιο μυστική μνήμη των ανθρώπων», Μετάφραση: Μήνα Πατεράκη- Γαρέφη, εκδ. Πατάκη, σελ. 560

«Ο λογοτεχνικός μύθος είναι τραπέζι τζόγου. Ο Ελιμάν είχε καθίσει εκεί και είχε κατεβάσει τα τρία ισχυρότερα ατού που μπορεί κανείς να διαθέτει: κατ’ αρχάς, είχε επιλέξει ένα όνομα με μυστηριώδη αρχικά· εν συνεχεία, είχε γράψει ένα και μοναδικό βιβλίο· εντέλει, είχε εξαφανιστεί χωρίς να αφήσει ίχνη. Άξιζε, ναι, να ρισκάρεις για να μαζέψεις το λείψανό του.»
Το 2018 ο νεαρός Σενεγαλέζος συγγραφέας Ντιεγκάν Λατύρ Φέιγ ανακαλύπτει στο Παρίσι ένα βιβλίο μύθο, που εκδόθηκε το 1938. Τίτλος του: “Ο λαβύρινθος του απάνθρωπου”. Ο συγγραφέας του, που στην εποχή του είχε χαρακτηριστεί ο «νέγρος Ρεμπό», εξαφανίστηκε αμέσως μετά το σκάνδαλο που προκάλεσε η δημοσίευση του κειμένου του. Ο Ντιεγκάν, γοητευμένος από την ανάγνωση του βιβλίου και την ιστορία της εξαφάνισης, αρχίζει να αναζητά τα ίχνη του μυστηριώδους συγγραφέα Τ. Σ. Ελιμάν και έρχεται αντιμέτωπος με τις μεγάλες τραγωδίες της αποικιοκρατίας και του Ολοκαυτώματος. Από τη Σενεγάλη στη Γαλλία, περνώντας από την Αργεντινή, ποια αλήθεια τον περιμένει στο κέντρο του λαβυρίνθου;
Η πιο μυστική μνήμη των ανθρώπων είναι ένα αριστοτεχνικό μυθιστόρημα αστείρευτης ευρηματικότητας, ένα βιβλίο για τη ζωή απέναντι στη γραφή, για τη βαθιά ανάγκη του τέλους της αντιπαράθεσης της Αφρικής με τη Δύση, ένας ύμνος αγάπης, πάνω απ’ όλα, για τη λογοτεχνία και την αντοχή της στον χρόνο.
«Ο χρόνος είναι φονιάς. Σκοτώνει μέσα μας την ψευδαίσθηση ότι οι πληγές μας είναι μοναδικές. Όχι, δεν είναι. Καμιά πληγή δεν είναι μοναδική. Τίποτα ανθρώπινο δεν είναι μοναδικό. Όλα γίνονται φριχτά κοινότοπα με τον χρόνο. Ιδού το αδιέξοδο· αλλά ακριβώς σ’ αυτό το αδιέξοδο έχει η λογοτεχνία μια πιθανότητα να γεννηθεί». (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
ΒΡΑΒΕΙΟ GONCOURT 2021

 

Αστυνομικό μυθιστόρημα:

Harald Gibers «Germania: Αερογέφυρα», Μετάφραση: Βασίλης Τσαλής, εκδ. Μεταίχμιο, σελ. 512

Βερολίνο 1948: Η πόλη είναι αποκλεισμένη κατά τη διάρκεια ίσως της πιο επικίνδυνης φάσης του Ψυχρού Πολέμου, όταν μόνο τα αεροπλάνα μπορούσαν να εξασφαλίσουν τον ανεφοδιασμό των κατοίκων με τα αναγκαία αγαθά. Μέσα σε αυτό το χάος, παιδιά που παίζουν στις όχθες του ποταμού Σπρέε βρίσκουν ένα κομμένο ανθρώπινο πόδι. Λίγες μέρες μετά, ανθρώπινα όργανα που, κατά πάσα πιθανότητα, προέρχονται από ένα δεύτερο θύμα εντοπίζονται μέσα σε ένα πλοίο.
Ο επιθεωρητής Οπενχάιμερ προβληματίζεται. Πολύ σύντομα, μέσα σε ένα μισογκρεμισμένο κτίριο, θα έρθει αντιμέτωπος με ένα φριχτό σκηνικό: σε ένα τραπέζι κάθεται ένας άντρας, νεκρός, γυμνός και από ό,τι φαίνεται το σώμα του αποτελείται από διαφορετικά ανθρώπινα μέλη. Ο διαχωρισμός του Βερολίνου σε ζώνες κατοχής έχει δυσκολέψει πολύ τις έρευνες που είχαν γίνει σχεδόν αδύνατες όσο πλησίαζε ο Ψυχρός Πόλεμος. Και ο δολοφόνος φαίνεται να γνωρίζει ακριβώς ποια πλεονεκτήματα του εξασφαλίζει η τεταμένη κατάσταση… (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Η ΕΚΤΗ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΠΙΘΕΩΡΗΤΗ ΟΠΕΝΧΑΙΜΕΡ
“Με αυτήν τη σειρά ιστορικών αστυνομικών μυθιστορημάτων ο ιστορικός Harald Gilbers αναπαριστά μια συναρπαστική εικόνα του Βερολίνου κατά τη δεκαετία του 1940”. (Markischer Sonntag)

Alice Feeney «Πέτρα Ψαλίδι Χαρτί», Μετάφραση: Βεατρίκη Κάντζολα Σαμπατάκου, εκδ.Bell, σελ. 328

Τα πράγματα δεν πάνε καλά εδώ και καιρό για τον κύριο και την κυρία Ράιτ. Όταν ο Άνταμ και η Αμίλια κερδίζουν ένα δωρεάν Σαββατοκύριακο στη Σκωτία, μοιάζει με μια τελευταία ευκαιρία να προσπαθήσουν να σώσουν το γάμο τους. Ο αδιόρθωτα εργασιομανής σεναριογράφος Άνταμ Ράιτ πάσχει όλη του τη ζωή από προσωπαγνωσία: δεν μπορεί να αναγνωρίσει τα χαρακτηριστικά των προσώπων, ούτε καν των φίλων, των συγγενών, αλλά και της ίδιας της γυναίκας του. Σε κάθε τους επέτειο, το ζευγάρι ανταλλάσσει παραδοσιακά δώρα ανάλογα με το έτος που διανύουν παντρεμένοι -από χαρτί, λινό, σίδερο, ξύλο κ.ο.κ.- και κάθε χρόνο η σύζυγος του Άνταμ του γράφει ένα γράμμα που δεν τον αφήνει ποτέ να διαβάσει. Μέχρι τώρα. Και οι δυο ξέρουν ότι αυτό το Σαββατοκύριακο θα διορθώσει ή θα διαλύσει οριστικά το γάμο τους. Αλλά το ταξίδι αυτό δεν το κέρδισαν κατά τύχη. Ο ένας απ’ τους δυο τους λέει ψέματα. Και κάποιος δε θέλει να τα ξαναβρούν και να ζήσουν μαζί ευτυχισμένοι στο εξής. Δέκα χρόνια γάμου. Δέκα χρόνια μυστικών. Μια επέτειος που δε θα ξεχάσουν ποτέ. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
«Διαβάστε το πριν πάρει το δρόμο του για τη μεγάλη οθόνη… Το εκρηκτικό φινάλε του θα κάνει τον αναγνώστη να συνεχίσει να το σκέφτεται για πολύ αφότου το τελειώσει». (CrimeReads)
«Ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα γεμάτο ένταση και αγωνία, με ένα τέλος που θα σας αφήσει άναυδους!» (Samantha Downing, συγγραφέας του “Η υπέροχη γυναίκα μου”)

John Connolly «Οι Ερινύες», Μετάφραση: Χριστίνα Ριζοπούλου, εκδ. Bell, σελ. 464

Ερινύες. Οι μυθικές θεότητες της εκδίκησης, με τα κεφάλια τους τυλιγμένα με φίδια, που καταδίωκαν όσους είχαν διαπράξει εγκλήματα που είχαν μείνει ατιμώρητα. Τώρα, ο ιδιωτικός ερευνητής Τσάρλι Πάρκερ εμπλέκεται σ’ έναν κόσμο σύγχρονων Ερινυών, μέσα από δύο ιστορίες: “Οι Αδελφές Στρέιντζ” και “Οι Ερινύες”.
Στις “Αδελφές Στρέιντζ”, η επιστροφή του κακοποιού Ρομ Μπιούκερ στο Πόρτλαντ του Μέιν συνοδεύεται από χάος και θάνατο, καθώς μια κλοπή απειλεί να αφανίσει όχι μόνο τον ίδιο αλλά και τις πρώην ερωμένες του, τις αινιγματικές Ντολόρς και Άμπαρ Στρέιντζ.
Και στις “Ερινύες” ο Πάρκερ πρέπει να παλέψει για να προστατεύσει δύο ακόμα γυναίκες, ενώ παράλληλα το Πόρτλαντ οχυρώνεται ενόψει μιας παγκόσμιας πανδημίας. Ίσως όμως οι πελάτισσές του είναι πιο ικανές να φροντίσουν τον εαυτό τους απ’ όσο θα φανταζόταν κανείς… (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)…
«Η ανάγνωσή του επιβάλλεται». (New York Post)
«Έντονο… εξαιρετικό… αγωνιώδες». [Publishers Weekly (κριτική με αστέρι)]
«Εντυπωσιακά θρίλερ, όμορφα ταιριασμένα… Ο Connolly σε καθηλώνει». (Financial Times)

 

Θεατρικά:

Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης «Η βαλίτσα της Ουρανίας Σελέστ», Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, σελ. 128

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
ΠΡΟΣΩΠΑ
ΣΚΗΝΙΚΟ
η άχρηστη ροδιά
η παράξενη ταξιδιώτισσα
τα στολίδια του κόσμου
Το τραγούδι της βαλίτσας
απρόσκλητος τα μεσάνυχτα!
Το τραγούδι του προδομένου ξωτικού
οι στοιχειωμένοι ήρωες
Το τραγούδι των στοιχειωμένων ηρώων
τι κουβαλάτε μαζί σας, Ουρανία Σελέστ;
Το τραγούδι της ευτυχίας

 

Ψυχολογία- Ψυχιατρική:

Ελένη Καραγιάννη «Δικαίωμα στον παράδεισο», εκδ. Αρμός, σελ. 288

Παράδεισος είναι οι άνθρωποι.
Με την προϋπόθεση ότι αποδεχόμαστε την φθορά και την ανθρώπινη ατέλεια.
Με την προϋπόθεση ότι παραιτούμαστε από την φαντασίωση ενός Παράδεισου που χαρίζεται, που δεν έχει κόπο, που δεν έχει προσωπική ευθύνη. Γιατί τότε ο Παράδεισος είναι εύθραυστος και οι άλλοι κινδυνεύουν να γίνουν η Κόλαση.
Ατομικός Παράδεισος δεν υπάρχει.
Η επιθυμία της συνάντησης, η δυνατή στιγμή της αναμέτρησης με την αλήθεια του άλλου.
Η λαχτάρα να δημιουργηθεί ο μοναδικός μεταξύ μας τόπος συνάντησης.
Εκείνα που θα αποκαλυφθούν μέσα στην αγάπη: τόσο τα σκοτεινά όσο και τα φωτεινά κομμάτια.
Η μοναδική αίσθηση πληρότητας όταν καταφέρουμε να κατανοήσουμε ο ένας τον άλλο, να βιώσουμε ενσυναίσθηση, να μοιραστούμε βιώματα, να εμπνεύσουμε και να δεχθούμε την έμπνευση… Και όλα να αρχίζουν από την αρχή, ξανά και ξανά!
Η πολύτιμη ώρα της διαφωνίας, τότε που στεριώνει ο Παράδεισος, καθώς δοκιμάζονται οι αντοχές και απαιτείται διεύρυνση του ορίζοντα θέασης της ζωής.
Παράδεισος είναι οι άνθρωποι και οι διαπροσωπικές σχέσεις. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)