Fractal

☆ Ο Κώστας Βούλγαρης στο Εργαστήρι του συγγραφέα

 

 

Κώστας Βούλγαρης

 

 

Για το βιβλίο μου Η Νικηταρού, που τη λένε και Μπετίνα, εκδόσεις Βιβλιόραμα, 2023,  σελ. 256

 

Όταν ο βασιλιάς Γεώργιος έρχεται στην Τρίπολη το 1871, για να επιθεωρήσει την πρόοδο των οικοδομικών εργασιών στο θερινό του ανάκτορο, μια γυναίκα πέφτει στο δρόμο, εμπρός από τη βασιλική άμαξα, «φράσσοντας την διέλευσιν του άνακτος διά του ισχνού σαρκίου της», με συνέπεια να καταπατηθεί από τα άλογα και να εκπνεύσει ακαριαίως.

Η ταυτότητά της δεν διακριβώθηκε, λόγω και της παραμόρφωσης που υπέστη το πρόσωπό της από τις οπλές των αλόγων, όμως το σημείο αυτό του δρόμου αποτελεί τοπόσημο της πόλης, «στη Νικηταρού».

Έτσι ξεκίνησα την έρευνά μου σε τοπικές εφημερίδες, απομνημονεύματα και αρχεία, με το ερώτημα εάν επρόκειτο για την Ελισάβετ, μια θρυλική γυναίκα της Επανάστασης, που πολέμησε δίπλα στον Νικηταρά στη μάχη των Δολιανών και τα ίχνη της κυκλοφορούν αδέσποτα μέσα στο χρόνο.

Δισέγγονή της ήταν μια δασκάλα, Ελισάβετ κι αυτή, που όμως τη φώναζαν Μπετίνα και βρέθηκε νεκρή στην Αλεξάντερπλατς του Βερολίνου, το 1933. Ο τάφος της δεν εντοπίστηκε ποτέ, γιατί η πόλη ισοπεδώθηκε από τους βομβαρδισμούς κατά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο. Διασώθηκε μόνο ένα ποίημά της, κάποιες μαρτυρίες, αλλά και η εικόνα της, όπως τη ζωγράφισαν οι  μαθητές της.

Απόγονή της είναι μια γοητευτική γυναίκα, που ζει ανάμεσά μας και φέρει το ίδιο όνομα, Μπετίνα…

 

Πρόκειται για την ιστορία του χωριού μου, των Δολιανών Αρκαδίας, ή μάλλον για μια «βιογραφία» ενός ενδιαφέροντος χωριού της ελληνικής επαρχίας, από το 1821 μέχρι σήμερα. Ταυτόχρονα είναι και μια αυτοβιογραφία μου, δηλαδή «αυτοβιογραφία» ενός συγγραφέα μεταμυθοπλασίας. Αλλά είναι και ένα χρονικό της αθηναϊκής ζωής, ιδιαίτερα από τα χρόνια της Μεταπολίτευσης κι έπειτα, μέσα από τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις που τη σημάδεψαν. Όμως τα ωραία ορεινά χωριά, έρημα πια, τώρα μετατρέπονται σε «χειμερινούς προορισμούς», οπότε ο κύκλος μεταξύ επαρχίας και πρωτεύουσας συνεχίζεται, δημιουργώντας νέες αφηγήσεις. Εν ολίγοις, πρόκειται για ένα οδοιπορικό μέσα στην ιστορία, που πραγματοποιείται με όχημα τη γλώσσα, με συνεκτικό ιστό μια γενεαλογία γυναικών, της Νικηταρούς, της Ελισάβετ, της Μπετίνας, μια απόγονής της, Μπετίνα κι αυτή… Αλλά και πρόσωπα ανδρών συμμετέχουν στην αφήγηση, όπως ο Νικηταράς, ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος, ο Άγγελος Τερζάκης, ο Ανδρέας Παπανδρέου ο Κώστας Λαλιώτης, ο Βάρναλης, ο Νίκος Καββαδίας, ο Γιάννης Δάλλας, ο Στέφανος Ροζάνης, ο Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος…

Μυθολογώντας τα πραγματολογικά στοιχεία και αληθολογώντας τα μυθοπλαστικά.

 

 

 

 

Η μέρα εκείνου του παγωμένου Γενάρη προχωρά μέσα στη σιωπή. Κοιτάζουμε επίμονα τη φωτιά του τζακιού, αποφεύγοντας ο ένας το βλέμμα του άλλου. Έξω αρχίζει να βρέχει, ο αέρας, μανιασμένος, χτυπάει το νερό πάνω στα τζάμια, κι άλλες ώρες περνούν. Σιγά σιγά νυχτώνει, το χωριό αποχωρεί μέσα στο σκοτάδι. Οι δυο μας πλέον, και η φωτιά. Δεν ξέρω πώς, μου ξεφεύγει η πλέον αμήχανη και κοινότοπη ερώτηση:

― «Ωραία δεν είμαστε, Μπετίνα;»

― «Ωραία είναι»

Νιώθω όλη τη συγκατάβαση που περιέχει η απάντησή της, αλλά αποφασίζω να συνεχίσω:

― «Να σου πω κάτι, Μπετίνα;»

― «Ποιος σε εμποδίζει;»

«Στα βήματά σου έμαθα, ότι η πράξη είναι η αρχή»

― «Έτσι είναι»

― «Κι η θέληση ο τρόπος»

― «Συμφωνώ»

― «Θέλω να σου πω και κάτι άλλο»

― «Το περιμένω από καιρό»

«Η τέχνη είναι ύψιστη των πράξεων ευλογία»

«Αμήν»

Πάλι σιωπή, όμως τώρα νιώθω ανακουφισμένος. Έστω κι αν η Μπετίνα δείχνει απόμακρη, όπως πάντα, μια οικειότητα αρχίζει ν’ αχνοφαίνεται…

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top