Fractal
Home / ΑΠΟΨΕΙΣ / Κόπηκε το τραίνο μου στα δυο, ή μήπως η καρδιά μου;
07/03/2023, 10:58 μμ

Κόπηκε το τραίνο μου στα δυο, ή μήπως η καρδιά μου;

Γράφει η Χριστίνα Σδούκου // *

 

 

Τα θλιβερά νέα διακτινίστηκαν εντός και εκτός Ελλάδας τα ξημερώματα ενός σκοτεινού Μάρτη του έτους 2023 . Σκίτσα, ραβασάκια, αναλύσεις, εικόνες, στιγμιότυπα, δάκρυα, φωτιές, αληθινές ιστορίες, λόγια και αντίλογοι, ελλείψεις, ευθύνες, δικαιολογίες, πένθος και σιωπή. Πίσω από κάθε σκοτεινό αφήγημα ο καθένας το προσεγγίζει με τον δικό του προσωπικό παλμό υπό το πρίσμα της προσωπικής ιδιότητας. Δημοσιογράφοι, αναλυτές, μάρτυρες, πολιτικοί, εμπειρογνώμονες, συγγενείς, και άνθρωποι της διπλανής πόρτας.

 

 

 

Η μέθεξις ή αλλιώς η ψυχική μας συμμετοχή σε ένα άλλο ανθρώπινο δράμα φαντάζει και είναι ρεαλιστικά λίγη σε τούτο εδώ τον ξαφνικό χαμό ανθρώπων στη διαδρομή ενός ταξιδιού δυνητικά φτιαγμένου για τη συμμετοχή όλων μας. Κατά τον Πλάτωνα ἡ μέθεξις αὕτη τοῖς ἄλλοις γίγνεσθαι τῶν εἰδῶν οὐκ ἄλλη τις ἢ εἰκασθῆναι αὐτοῖς που σημαίνει πως η μέθεξή με τις άλλες ιδέες έγκειται στην αφομοίωσή τους μέσα σε αυτές και τίποτα άλλο (Πλάτων, Παρμενίδης, 132). Θα σταθώ σε αυτό το τίποτε άλλο. Θα σταθώ στο λίγο μιας ψυχικής συμμετοχής μπροστά στο ρεαλισμό του πένθους και του θρήνου του ίδιου ανθρώπου που μετέχει σε αυτόν. Θα σταθώ στην ανεπάρκεια να συμπάσχω, να αισθανθώ τον πόνο που πιρουνιάζει τα σωθικά του παθόντος, να σπλαχνιστώ τους ανθρώπους που μένουν πίσω, ορφανοί της αγάπης των δικών του , βουβοί και βυθισμένοι σε κάθε είδους ανημποριά, στην ιδέα της απουσίας , στο χαμό της οικείας αγαπημένης φωνής παιδιών και συντρόφων, συζύγων και αδερφών, θα σταθώ στο λίγο να μπορέσω να συναισθανθώ τον πόνο και τη θλίψη του άλλου, να μπω στην ψυχή του, στα παπούτσια του, στο μυαλό του, στην καρδιά του, στην αγωνία του, στη δύναμη του να σταθεί στα πόδια του για τους άλλους και για τον ίδιο, να βρει θραύσματα φωτός για να κάνει ένα μικρό βήμα μέσα στην άδεια του μέρα, για να ανεχτεί ες αεί την ρεαλιστική φυγή των αγαπημένων του από τα εγκόσμια, θα σταθώ στο λίγο μου να συμμεριστώ τους εκκωφαντικούς θορύβους της φωτιάς, των ουρλιαχτών, της επιβίωσης κάτω από ένα μαύρο ουρανό σε κοιλάδες και δάση του κόσμου ετούτου αυτών που επέζησαν και τα βράδια τους ευτυχώς ως αν οι τυχεροί μιας θλιβερής ιστορίας θα προσπαθήσουν να κοιμηθούν, θα σταθώ στο λίγο μου να φανταστώ τη ζωή να κυλάει μέσα στα νέα δεδομένα χωρίς εκείνους, θα σταθώ στο λίγο της ευκολίας να πω ότι καταλαβαίνω και να φυλάξω κουβέντες παρηγοριάς και γενικότητες περί χρόνου και άλλων γιατρικών που σκάνε σαν θαύματα για να επουλώσουν τραύματα.

 

O Γ. Σεφέρης έγραψε: οι μεγάλες ψυχές πρέπει να συμπάσχουν και να αγγίζουνται στα βάθη ή στις κορυφές τους με κάποιο τρόπο.

 

Θα ήθελα να ήμουν ολότελα η αλήθεια των στίχων του αγαπημένου Σεφέρη, νιώθω όμως απλά μια ψυχή που συμπάσχει με κάποιο ελάχιστο τρόπο στο βιωμένο πόνο και το ρεαλισμό των παθούντων, και αυτή είναι η μεγάλη αλήθεια.

 

Θα σταθώ στο ελάχιστο της σιωπής.

 

 

 

*Η Χριστίνα Σδούκου είναι απόφοιτη Αγγλικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Τελείωσε το Master στην υπολογιστική γλωσσολογία στο Μετσόβειο Πολυτεχνείο Αθηνών, εργάστηκε ως καθηγήτρια Αγγλικών στο Deree College. Είναι Certified Coach από την Global Academy of Coaching με ειδίκευση στο Storytelling Coaching. Γράφει και αρθρογραφεί και έχει εκδώσει το πρώτο της βιβλίο με τίτλο «Η Ζωή θέλει το απλό» από τις εκδόσεις Σμίλη.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top