Fractal
Home / Διηγήματα / Διήγημα: “Γαϊτανάκι”
01/07/2019, 11:06 μμ

Διήγημα: “Γαϊτανάκι”

Γράφει ο Τάκης Γεράρδης // *

 

 

 

 

Έριξα μια γρήγορη ματιά στο ταμπλό του αυτοκινήτου να δω την ώρα. Δεν περνούσε εύκολα, είχα την αίσθηση πως διάβηκα μια αόρατη πύλη και βρισκόμουν σε άλλη διάσταση, με άλλον χρόνο. Ταξίδευα για επαγγελματικούς λόγους προς την Ήπειρο, είχα αφήσει πίσω μου την τρομακτική Κλεισούρα, η Λυσιμαχία και η Τριχωνίδα ακίνητες κι επιβλητικές φανερώθηκαν μπροστά μου, σε λίγο θα περνούσα τον περιφερειακό του Αγρινίου, ο προορισμός μου είναι τα Γιάννενα «γεια χαρά παιδιά, πού ξεφορτώνω;» τα χρήματα στο τσαντάκι κι αμέσως επιστροφή στην Αθήνα, μη με φάνε τα έξοδα των διανυκτερεύσεων, το βαν καλοδιατηρημένο ούτε με απασχολούσε, οι σκέψεις σαν τις ανάσες σταματημό δεν έχουν, ο εγκέφαλος του ανθρώπου έχει τεράστιες δυνατότητες έλεγε το βιβλίο που είχα διαβάσει πρόσφατα, μοιάζει με ένα ακόρεστο παμφάγο γουρούνι, όλα τα καταβροχθίζει με λαιμαργία, κρέατα, ψάρια, λαχανικά, ψημένα ή ωμά, φρέσκα ή σαπισμένα, μεταξύ όλων των άλλων το μυαλό μπορεί και εργάζεται σε πολλά επίπεδα ταυτόχρονα, οδηγείς με ανοιχτά τα μάτια κι ενώ κοιτάζεις την άσφαλτο και τις στροφές ουσιαστικά δεν ασχολείσαι με αυτά, αλλά κάποιες άλλες παραστάσεις ξεπηδούν από το βάθος του νου σου έρχονται και επικάθονται ζωντανές και ενεργητικές και σαν απολήξεις ενός αναρριχητικού φυτού βεντουζάρουν πάνω σε κάτι που προϋπάρχει, διακλαδώνονται εις το διηνεκές, ο Γιώργος Συριανός στην επιχείρηση του οποίου πήγαινα, είναι πολύ ικανός έμπορας και καλός πελάτης μου, βρίσκομαι στην Άνω Σύρο στριμωγμένος στο μπαλκονάκι να παίζω τάβλι με τον συμπέθερο Μανώλη, «μέχρι να μας χρειαστούν οι γυναίκες να τους κουβαλήσουμε τα βαφτιστικά στην εκκλησία θέλει πολύ ώρα ακόμη» τον ακούω να λέει, την άλλη μέρα βάλαμε τα μαγιό μας και πήγαμε σε μια όμορφη παραλία στο Δελφίνι και κολυμπήσαμε, στην επιστροφή πάνω στις στροφές κλατάρισε το λάστιχο, έβγαλα αλάρμ, κι άρχισα να ψάχνω εναγώνια στο αυτοκίνητο το γρύλο, σταματά ένα περιπολικό, κι από μέσα κατεβαίνουν δύο ένστολοι, έκπληκτος αλλά περιχαρής αγκαλιάστηκα με τον έναν, ήταν ένα φιλαράκι, ο Κώστας Πρεβεζάνος, είχα μάθει πως μετατέθηκε πριν ένα χρόνο από τα Τρίκαλα στη Σύρο, αφηρημένα βγάζω φλας και μπαίνω στην ευθεία για την πόλη που έχει δεθεί με ακατάλυτα δεσμά με τον ποιητή της θλίψης και της μελαγχολίας, ο εγκέφαλος του ανθρώπου με τις τεράστιες δυνατότητες του μπορεί και προφητεύει το μέλλον, κάποιες φορές μπορεί και το κατασκευάζει, γιατί όταν από πιτσιρικάς καυλώνεις με το θάνατο, όταν από μικρό σε απασχολεί το «κρεβάτι που οραματίζεται μελλοντικούς θανάτους» γερνάς πριν την ώρα σου, βουτάς στη θάλασσα να πνιγείς αλλά επειδή ξέρεις κολύμπι δεν το καταφέρνεις, αγοράζεις πιστόλι και αυτοκτονείς κι έτσι πολλοί αξιόλογοι άνθρωποι αναρωτιούνται τόσα χρόνια γιατί έκανες κάτι τέτοιο, αλλά θλίβονται κιόλας που δεν άφησες παρακαταθήκη κι άλλο σπουδαίο έργο, η Ικαρία είναι περίεργο νησί, χώρα αλλοπαρμένων ανθρώπων, οι κάτοικοι είναι κυρίως ναυτικοί, το καριώτικο πέλαγος σχεδόν πάντα έχει φουρτούνα, την τελευταία φορά κόντευα να ξεράσω στο πλοίο, οι κάτοικοι είναι αιωνόβιοι, το ραδιούχο νερό που πίνουν, τα βότανα του νησιού που βάζουν στις πίτες τους, ο ράθυμος ρυθμός ζωής, οι σκέψεις που δεν κάνουν, ποιος να ξέρει; μανία κι αυτή που την έχουν στο θεσσαλικό κάμπο με τα ποδήλατα, ο κολλητός μου φίλος ο Ντίνος από μικρός ήταν καλός ποδηλάτης, αγωνιζόταν σκληρά, προπονούνταν ατέλειωτες ώρες ανεβασμένος στη στενή σέλα του Raleigh, εγώ τον πείραζα λέγοντάς του πως κάπου είχα διαβάσει ότι ο Ιπποκράτης είχε πει πως στους Σκύθες η ομοφυλοφιλία στους άντρες ήταν διαδεδομένη γιατί από μικρά τα αγόρια με τις πολύωρες ιππεύσεις ερέθιζαν τον πρωκτό τους, οι Τρικαλινοί όμως μπράβο τους, το Ληθαίο ποταμό που κόβει την πόλη στα δύο σαν καρπούζι, τον έχουν καλοδιατηρημένο, με περιποιημένο πράσινο στις όχθες του και πολλά μοντέρνα καταστήματα να ομορφαίνουν το τοπίο, οι νέοι με την παρουσία τους στολίζουν και ζωντανεύουν το περιβάλλον, νομίζεις πως δεν είσαι στη Θεσσαλία αλλά σε μια Ευρωπαϊκή πόλη, περιπέτεια κι εκείνη με τον αδερφό μου τότε, είχαμε μπει στο σαραβαλιασμένο Λάντα του και ξεκινήσαμε από το Δυτικό Βερολίνο να πάμε μια εβδομαδιαία επίσκεψη σε φίλους μας στη Γενεύη, ο αδερφός μου που εκείνη την περίοδο περισσότερο έπινε παρά έτρωγε, κάθε τόσο κατέβαζε γουλιές από ένα από τα τρία μπουκάλια κονιάκ που είχε πάρει μαζί του, στη διαδρομή καθώς διασχίζαμε την Ανατολική Γερμανία η μπουκωμένη εξάτμιση κόπηκε, ο θόρυβος ήταν εκκωφαντικός, ευτυχώς όμως γύρω μας υπήρχε ερημιά και σκοτάδι και παρόλο που διαταράσσαμε τη γαλήνη του Γοτθικού τοπίου δεν ενοχλούσαμε κανέναν, τα χαράματα στα σύνορα με την Ελβετία ένας φύλακας που μας είχε ακούσει να φτάνουμε χιλιόμετρα πριν μας λέει στοπ, δεν περνάτε στη χώρα μου, ο αδερφός μου κοιτούσε απαθής κι έπινε, εγώ βλαστημώντας με τις τυπικότητές τους ανέβασα τις δυο αριστερές ρόδες του αμαξιού στο πεζοδρόμιο, χώθηκα από κάτω, έπιασα και με κάτι πανιά και καλώδια που βρήκα στο πορτ μπαγκαζ μάτισα πρόχειρα την εξάτμιση, σιγά – σιγά με ήπια οδήγηση φτάνουμε ξανά μπροστά στον Τελώνη,μπράβο μας λέει, κάνατε όπως ο πολυμήχανος Οδυσσέας, με οδηγεί στις τουαλέτες και μου δίνει σαπούνι να βγάλω τις μουντζούρες από τα χέρια μου, φτάνουμε στη Γενεύη, στον Παύλο και στην Κολέτ, μετά τα αγκαλιάσματα βρήκαμε ένα συνεργείο, ύστερα απολαύσαμε το θέαμα της πολυύμνητης λίμνης και αρκετά αξιοθέατα της πόλης, την επόμενη μέρα με το Ντεσεβό τους ξεκινήσαμε να επισκεφτούμε και μια μικρή γαλλική κωμόπολη κοντά στα σύνορα της Ελβετίας την Ανσί, που τη διασχίζει ένας ποταμός, ένας δικός τους Ληθαίος, στο διακρατικό πέρασμα δεν χρειαστήκαμε διαβατήρια, ένα μπιπ με την κόρνα του αυτοκινήτου κι ένα χελόου με το χέρι από απόσταση στο φρουρό, ρε πούστη μου αυτά έγιναν το 1985, ούτε σύνορα, ούτε έλεγχοι, παρόλο που τότε οι τερορίστεν με τις αεροπειρατείες και τα τρομοκρατικά χτυπήματα απασχολούσαν όλο το δυτικό κόσμο, πώς διάολο μπλέχτηκα κατά λάθος στην Πρέβεζα με μποτιλιάρισμα; μέχρι να ξεμπλέξω θα μεσημεριάσει, δεν πιστεύω ο Γιώργος Συριανός να κλείσει την επιχείρησή του και να πάει στην Παμβώτιδα λίμνη για ούζα και βατραχοπόδαρα, μερικά βατράχια έχουν στο δέρμα τους μια περίεργη τοξίνη, αυτή δημιουργεί παραισθήσεις, μπορείς με μια υπολογισμένη δόση να δεις πράγματα που ούτε τα φανταζόσουν πριν, με εύκολο τρόπο καταλύεις τα δεσμά της φυσικής, βαρύτητα, χρόνος, έλξη, σκουληκότρυπες, φωτόνια, νετρίνα, κβάντα, γαλαξιακές περιδινήσεις, τηλεμεταφορές, πέρασμα σε άλλες διαστάσεις, λευκή και μαύρη μαγεία, θεωρία της Σχετικότητας, Big Bang, γίνονται φιλικά και απτά, κάπου στο Μεξικό στα ορεινά μέρη ορισμένοι ιερείς γνωρίζουν το μυστικό και το χρησιμοποιούν σε περίεργες τελετές, το αναφέρει νομίζω κι ο Κάρλος Καστανιέντα, σίγουρα όμως ο Ρόμπερτ Γκρέιβς γράφει γι’ αυτά σε ένα βιβλίο του που ερευνά τη σχέση του Διόνυσου και των Βακχίδων με τους φρύνους, τα μανιτάρια, την αμβροσία, το νέκταρ και τα Ελευσίνια Μυστήρια, μπορείς με την κατάλληλη δόση του δηλητηρίου τους να πας ταξίδι στο σύμπαν, να μιλήσεις με εξωγήινους, να κατανοήσεις την ύπαρξή σου, τις λίμνες πάντα τις φοβάμαι, δεν καταλήγουν πουθενά, τα ποτάμια και οι πηγές συνεχώς τις τροφοδοτούν με νερό, νερό που συσσωρεύεται αλλά αυτές δεν ξεχειλίζουν, λες και τα βράδια έρχονται διαστημόπλοια και κάνουν ανεφοδιασμό, διασπούν το νερό σε οξυγόνο και υδρογόνο για να έχουν ενέργεια για τα πολυετή τους ταξίδια, όπως σε κάτι σκίτσα που είδα σε ένα βιβλίο που έλεγε για ένα παράξενο διαστημικό όν, έναν άνθρωπο – ψάρι, τον Οάνες της Σουμερίας που έζησε το πέντε χιλιάδες προ Χριστού και τον έδειχνε να παρατηρεί κάτι πελώριους αναρροφητικούς σωλήνες που κάποια διαστημόπλοια είχαν ρίξει για να πάρουν το υγρό στοιχείο μιας λίμνης, τυχαίο είναι που και οι άνθρωποι στο σώμα τους έχουν 80% νερό;….

 

 

 

* Ο Τάκης Γεράρδης γεννήθηκε στο Αγρίνιο το 1953. Σπούδασε οικονομικά στη Βιομηχανική Σχολή Πειραιά και δημοσιογραφία στο Frei Universitat Berlin. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Έχει εκδώσει τέσσερα βιβλία. Από το 1991 μέχρι το 1997 εξέδιδε το μηνιαίο περιοδικό Ο καφές. Διηγήματά του έχουν δημοσιευθεί σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά. Στίχοι του έχουν μελοποιηθεί.

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top