Fractal

Ένα ποίημα

Του Βρύου Λαβάρτη //*

 

 

 

 

Σε χτυπούν και σε δέρνουν

Σε χλευάζουν και ρουφούν

Τη νιότη σου.

Σε ρίχνουν κάτω, θέλουν να λιώσουν το κορμί σου

Να σημαδέψουν το βλέμμα σου

Να ραγίσουν την καρδιά σου

Να παλέψουν με την ψυχή σου.

Εσύ κουράστηκες σιχάθηκες

Δεν σπαταλάς τη ματιά σου

Δεν δείχνεις τον οίκτο σου

Δεν πουλάς το κορμί σου

Δεν χαρίζεις την ψυχή σου

Αυτός ο λυσσασμένος

Που σε χτυπάει αλύπητα

Δεν τον νοιώθεις

Η σκέψη σου είναι καθαρή

Αμόλυντη ενάργεια

Δεν την εγκαταλείπεις

Αντιστέκεται λαβωμένο το σώμα

παραδίνεται ανήμπορο

Όμως ο νους θεριεύει

Τα χτυπήματα ξυπνάνε μνήμες

Ένα ηφαίστειο η ψυχή σου

Νοιώθεις την πίκρα το άδικο

Σε τρομάζει η φρίκη της δική σου ζωής

Φυλακισμένη στο δήμιο που διάλεξες

Θέλεις να φύγεις

Απόδραση από το τσακισμένο παρελθόν

Λιώνεις άρρωστη σε φυλακή

Δεν έχεις άνθρωπο να στηριχτείς

Η κόλαση το βλέμμα σου

η δικαιολογία το ψέμα σου

Δεν φεύγεις μην χαθείς

Ντρέπεσαι να κρυφτείς

Ήρθε η ώρα να πετάξεις

Τον δήμιο σου να τρομάξεις

Φύγε να σωθείς

Ψάξε τις λέξεις που θα πείς

την ώρα που θα σηκωθείς

Αυτό τον κόσμο να χαρείς.

 

 

 

 

*Βρύος Λαβάρτης, από την ποιητική συλλογή «Μοίρες» που αφορά την Κακοποίηση και τις γυναικοκτονίες

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top