Fractal
Home / Ποιήματα / Δέκα ποιήματα
08/09/2021, 9:58 πμ

Δέκα ποιήματα

Γράφει ο Χρήστος Ντικμπασάνης //

 

 

 

 

 

ΜΕ ΤΗΝ ΠΛΩΡΗ ΣΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ

 

Ξενύχτησα στη νέα αποικία, μελετώντας έναν κόσμο

καθώς παλλόταν αμετανόητα ειλικρινής

σε γενναιόψυχους κυματισμούς

στιλβωμένων ονείρων

 

Δε ρώτησα ποτέ αν ο ήχος

των συναισθημάτων μου

ξεπερνούσε τις νιόβγαλτες μου προσδοκίες

Μόλις όμως αποτινάξω από επάνω μου

το παλιό μου γήινο κουστούμι

τα πάντα θ’ αρχίσουν να επιπλέουν στη θάλασσα

μιας νέας ζωής

 

 

 

 

ΔΑΙΜΟΝΑΣ ΣΤΗ ΜΗΧΑΝΗ

 

Βλέπαμε πάντα να χάνεται σαν σκιά,

όταν ανάβαμε τις μηχανές των αστρόπλοιων μας και φεύγαμε

μέσα απ’ τα φλεγόμενα τείχη των αστεροειδών

Πάψτε πια να με ενοχλείτε μας είπε μια μέρα

ξεριζώστε απ’ το μυαλό σας πως θα σας βοηθήσω

να μολύνετε και αυτόν τον εξωπλανήτη της άμωμης σιγής

Ένα βράδυ όμως έγινε το θαύμα

Βρήκαμε τις μηχανές μας αναμμένες

κι εκείνον το δαίμονα να μας περιμένει

Τρομάξαμε, δε ξέραμε τι να του πούμε

Τι είναι η ζωή, τι ο θάνατος, τι η νέα αρχή;

Καμιά απάντηση δεν του δώσαμε στην ερώτησή του

 

Δεν υπάρχει θάνατος

αν δεν τον κουβαλάτε μέσα σας μας είπε,

καθώς κρατούσε αναμμένους με την αναπνοή του

τους προβολείς της ζωής μας για να διακρίνεται ξεκάθαρα

το σημείο εκκίνησης της ολοκαίνουργιας αρχής των ονείρων μας

 

 

 

 

ΤΑ ΛΑΘΗ

 

Μην επιμένετε στα λάθη σας

μας είχαν πει κάποτε οι γέροντες σοφοί της Γης

Μόνο η μία και μοναδική γλώσσα της ανθρωπότητας

θα μπορέσει να σας σώσει

ακόμη κι αν απομακρυνθείτε

εκατομμύρια έτη φωτός μακριά απ’ την υδρόγειο

 

Οι μέρες της αποδημίας όμως έφτασαν

Οι ψυχές μας πλέον θα στροβιλίζονται

περιμετρικά των εξωπλανητών

που μας υποσχέθηκαν

πως εμείς οι άνθρωποι

θ’ αρχίσουμε κοντά τους

πάλι τη ζωή μας απ’ την αρχή

 

 

 

 

ΜΝΗΜΕΣ ΚΑΙ ΑΝΑΠΝΟΕΣ

 

Αργά προχωρώντας στο χωροχρόνο,

λίγο πριν την είσοδό μου στην τροχιά του εξωπλανήτη

της νέας αποικίας, της νέας αρχής

οι θύλακες της μνήμης μου

γέμισαν από νοσταλγία για τα περασμένα χρόνια

της επίγειας ζωής μου

Θυμήθηκα τις ανοιχτές αγκαλιές

των παλιών, αγαπημένων μου προσώπων

που είχαν φωτογραφηθεί μαζί μου

σε παράξενα μέρη της υδρογείου

Δεν είχα τίποτα να πω στον εαυτό μου

για το υπόλοιπο της αναπνοής μου

μα σίγουρα έπρεπε να κρατήσω

όλες τις ανάσες μου για να διασώσω αυτές τις μνήμες

στο ερμητικά κλειστό συρτάρι της καρδιάς μου

 

 

 

 

ΟΙ ΜΝΗΜΕΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

 

Οι μνήμες των ανθρώπων που ξέμειναν στη γη

δεν σβήνουν ποτέ

Κρατούν αναμμένα εδώ και αιώνες

τα φώτα τους στους αστροταξιδευτές

που καθώς ξεμπέρδεψαν απ ‘ τις δοσοληψίες τους

με την υδρόγειο,

αναζητούν τώρα τις ψυχές τους

στους νανοπλανήτες των μεγάλων υποσχέσεων.

 

 

 

 

ΜΑΖΙ ΣΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ

 

Ο αλλόκοσμος ακολούθησε διακριτικά

τα ίχνη μου καθώς εκτοξευόμουν

απ’ τον εξωπλανήτη της νέας ζωής μου

σαν να γνώριζε από πριν την αποστολή μου

Το επιστημονικά ανήσυχο μυαλό μου

αναζητούσε και άλλους σωσίες

της υδρογείου για ν’ αποικήσει

Η δική του έγνοια ήταν που βούλιαζε μόνος

και άδειος στα βαλτοτόπια

του θλιβερού πλανήτη του

Κι έτσι προκειμένου να ψιθυρίζει μόνος του

άφησε τα μάτια του να παρακολουθήσουν

τη ψυχή μου που έψαχνε να βρει ένα νέο φως

Με ακολούθησε ίσαμε που συναντηθήκαμε

στην στενή στροφή του χωροχρόνου

Αγκαλιαστήκαμε σα να γνωριζόμασταν

απ’την αυγή της δημιουργίας

Κοίταξε ο ένας κατευθείαν στα μάτια του άλλου

και προχωρήσαμε μαζί

 

Χωρίς αγάπη το Σύμπαν καταρρέει

εξομολογήθηκε ο ένας στον άλλο δακρυσμένος

Το διάπλατο χαμόγελό μας έγινε από τότε

ένα με το ολόφωτό μας πεπρωμένο

 

 

 

 

ΔΙΑΣΤΡΙΚΗ ΦΥΓΗ ΘΝΗΤΩΝ

 

Οι άνθρωποι δεν είναι πλασμένοι

να ξεχειλώνουν συμπαντικές γραμμές

Μα η αγάπη της περιπέτειας διαρκώς τους μιλάει

για βήματα που ιχνηλατούν φυγή

σε άπιαστα στερεώματα.

Ακόμη και οι ήρωες των παιδικών τους χρόνων

ο Σούπερμαν, ο Μπάτμαν, οι Μεταλλαγμένοι

κάθε βράδυ ξεμπουκάρουν

απ’τα αστρόπλοιά τους νωρίς

για να μην αργήσουν στο ραντεβού τους με τον Οδυσσέα

που τους υποσχέθηκε αιώνες πριν

πως θα τους συνοδεύσει ευχαρίστως στην ουράνια Ιθάκη

 

 

 

 

ΜΑΣΚΕΣ ΑΛΛΟΜΟΡΦΕΣ

 

Να συναντιόμαστε που και που

στο ενδιάμεσο των γαλαξιών

για να μη ξεχάσουμε ο ένας την όψη του άλλου

Με τόσες μάσκες αλλόμορφων υπάρξεων

που φορτώσαμε το διαστρικό πρόσωπό μας

πώς θα μπορέσουμε να παραμείνουμε άνθρωποι;

 

 

 

 

ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ

 

Δεν ήταν λίγες οι φορές

που ξυπνούσε ανήσυχος στην άκρη της αιώνιας νύχτας

Δανειζόταν τη διαστρική στολή κάποιου αλλόμορφου

Πάντα ήθελε να υπερασπιστεί τους αδικημένους

των κατοικημένων πλανητών

μα κάθε φορά που ξεπόρτιζε για να τους μιλήσει

του κοβόταν η αναπνοή

Οι λέξεις του γίνονταν αιμοβόρα τέρατα που του έτρωγαν τα σωθικά

Ήταν όμως κι άλλες φορές

που το σύμπαν στριμωχνόταν μέσα του

γεμάτο ευτυχισμένες φωνές και μελωδίες

Κάποτε οι στίχοι που έγραφε το ήξερε θα διαβαστούν

απ’ όλους τους κατοίκους των γαλαξιών

Οι στίχοι του θ’ αλλάξουν τους κόσμους του Σύμπαντος

Καθώς όμως οι αιώνες περνούσαν κατάλαβε

πως οι αποικίες γύρω του τελικά δεν θ’ άλλαξουν

αν ο ίδιος δεν μετατρέψει τις σκέψεις και τους στίχους του

σε συστοιχίες ολόφωτων άστρων

 

 

 

 

ΤΟ ΑΛΛΟΚΟΣΜΟ ΠΑΙΔΙ

 

Οι δυο αντίπαλοι στάθηκαν με έπαρση

στο φλεγόμενο διάσελο του Σύμπαντος

έτοιμοι ν’ αναμετρηθούν με τα ηλεκτροφόρα σπαθιά τους

Γύρω τους μαζεύτηκαν οι υπέρμαχοι του πολέμου

που τυφλωμένοι καθώς ήταν δεν αντιλήφθηκαν

ένα μικρό αλλόκοσμο παιδί

να ξεγλιστράει απ’ εκείνους,

να στήνεται αγέρωχα ανάμεσα στους δύο εχθρικούς πολεμιστές ,

να τους διαπερνά το στήθος με τ’ άγουρα όνειρά του,

να τους εγκαταλείπει για πάντα στη μοίρα τους

 

Ύστερα με μια δυνατή φωνή

ξεστόμισε την οργή και την απελπισία του

απευθυνόμενο σε όλους τους ηλίθιους

υπερασπιστές του αίματος και του θρήνου

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top