Fractal
  • Τρία ποιήματα

    Της Μαρίας Γερογιάννη // *     ΑΠΟ ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ   Μάνα δες της αυλής μας τα κυκλάμινα Ήταν κίτρινα Απόμειναν δίχως χρώμα   Μού είπες, Χθες πήραν τον Πατέρα σου μακριά Τον αποχαιρέτησα με τα κίτρινα κυκλάμινα Το χρώμα

    Περισσότερα
  • Διήγημα: “Στην ταβέρνα του Θόδωρου Σαμαρά”

    Του Χρήστου Κεραμίδη // *       Στην ταβέρνα του Θόδωρου Σαμαρά   Η ταβέρνα αυτή, βρισκόταν επί της οδού 7ης Μεραρχίας, σε μια υπερυψωμένη θέση, λίγο πιο κάτω από τον μεγάλο πλάτανο του Σίγμα, στην Καβάλα. Το αφεντικό,

    Περισσότερα
  • Ένα κείμενο: “Επί της θλίψης”

    Της Κωνσταντίνας Βουγιούκα // *     Επί της θλίψης   Πεθαίνω, πεθαίνω αργά… Νιώθω της καρδιάς μου τα φτερά να κόβονται πια. Βλέπω το φως της ημέρας και το μυαλό μου το αντικρίζει σαν να έχει πέσει πριν την

    Περισσότερα
  • Ποίηση: “Άτιτλο”

    Της Αρετής Μαυροπούλου //     Αγαπώ’ ρήμα μεταβατικό όλη η ενέργεια στο αντικείμενο του έρωτα. Η ψυχή άγει στο ενδότερο κάλλος ω της ποίησης ανθοφορία! Πληγώνω ρήμα μεταβατικό και αμετάβατο σταυρός και συντριβή συνάμα. Γέμισαν χαρακιές τα χέρια έτρεξε

    Περισσότερα
  • Ποίηση: “‘Oταν η ψυχή είναι νέα”

    Της Μαρίας Σκαμπαρδώνη // *     Όταν η ψυχή είναι νέα   Όταν η ψυχή είναι νέα, δεν τη φοβίζουν οι ρυτίδες σε ένα χέρι, ούτε ημερομηνία γέννησης σε μία ταυτότητα. Είναι δυνατή, αγέρωχη, διψά για ζωή… Όταν η

    Περισσότερα
  • Διηγήματα: “Η μοναξιά δεν Υπάρχει” & “Συμπολεμιστές”

    Του Φώτη Παπαγεωργίου // *         Η μοναξιά δεν Υπάρχει Υπέροχο το παιχνίδι των παιδιών! Αθώο και αληθινό… Μέσα απ’ αυτό σίγουρα αντιλαμβάνεσαι πόσο έχουμε μικρύνει την σκέψη μας , στην ενηλικίωση μας… Αύγουστος. Απαλό κύμα στην

    Περισσότερα
  • Δύο ποιήματα: “Φθινόπωρο” & “Εκείνο το φθινόπωρο”

    Της Σοφίας Αγραπίδη // *     Φθινόπωρο   Μουντό το πρωινό συννεφιασμένο. Κυλούν στα τζάμια οι σταγόνες της βροχής, φαινόμενο απλό, συνηθισμένο, γνωστό σημάδι της καινούριας εποχής.   Πέρασε το τρελό το καλοκαίρι. Σιγά το λένε οι ψιχάλες στα

    Περισσότερα
  • Αφήγημα: «Σαμοθράκη: Αν ξανάρθει η καταιγίδα!»

    Της Άννας Δεληγιάννη – Τσιουλπά // *     Άρχισε να βρέχει. Αστραπές, φως, φωτιά. Η νύχτα έγινε μέρα κι ένιωθες φόβο, γιατί δεν διέκρινες κάτι στο φως της αστραπής, παρά μονάχα μια θολούρα και κεραυνούς να χαρακώνουν βαθιά τη

    Περισσότερα

Back to Top