Fractal

Σαν την αράχνη

Γράφει ο Άγγελος Χαριάτης //

 

Alberto Garlini «Όλοι θέλουν να χορεύουν», μετάφραση: Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδ. Πόλις

 

Το βιβλίο Όλοι θέλουν να χορεύουν του Alberto Garlini κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις σε μετάφραση του Αχιλλέα Κυριακίδη, ο οποίος καταφέρνει να αποδώσει επαρκώς ―κάτι παραπάνω από επαρκώς― τον λυρισμό του κειμένου.

Ο Ρικάρντο και ο Ρομπέρτο ―8 ετών αμφότεροι― συναντιούνται στο πρωτόγονο έθιμο της τελετουργικής σφαγής του γουρουνιού. Την ίδια μέρα γνωρίζουν τον Βίκυ ―μετέπειτα Πιερ―, ανερχόμενο συγγραφέα, ο οποίος τους προστατεύει από τους ναρκομανείς της περιοχής. Έχει προηγηθεί το τέλος μιας εποχής, σάμπως να έχει καταργηθεί με τη δολοφονία του Παζολίνι την προηγούμενη νύχτα. Είναι η αρχή μιας νέας δεκαετίας. Εκεί όπου η ντίσκο μουσική κυριαρχεί, κι ο χορός λυτρώνει και ξεπλένει κατά μια έννοια κάθε πάθος. Η σεξουαλική απελευθέρωση συνεχίζει να κρατάει τα σκήπτρα, τα ταξίδια με ψυχοτρόπα ναρκωτικά είναι στο απόγειο της δόξας τους, και η ελευθερία του ομοφυλόφιλου έρωτα σαν ώριμο ―παράξενο και ταυτόχρονα οικείο― φρούτο λάμπει στο περιβόλι της συντηρητικής κοινωνίας. Ταυτόχρονα είναι η εποχή της εμφάνισης της επιθετικής ασθένειας του AIDS, η οποία συνταράζει τους κύκλους των ομοφυλόφιλων.

Ο συγγραφέας, με τον έντονο λυρισμό του, με την ποιητικότητα της γραφής του, με έναν σχεδόν λυγμικό τρόπο μας ταξιδεύει ―έχει ασφαλώς όλα τα απαραίτητα στοιχεία ενός road μυθιστορήματος― στις πόλεις της Ιταλίας, της Αυστρίας, της Ισπανίας, της Ολλανδίας, μέχρι τα ανατολικά της Ευρώπης, την Οδησσό, και στην άλλη άκρη του Ατλαντικού ωκεανού.

Γραμμένο σε τρίτο πρόσωπο, μέσω του παντογνώστη αφηγητή παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα ―ως προς την εξέλιξη, και ταυτόχρονα μένοντας ενεοί εμπρός στη λυρικότητα της γραφής― το ταξίδι του Ρομπέρτο, του Ρικάρντο, της Κιάρας και του Πιερ προς τον παράδεισο ή την κόλαση, είναι θέμα οπτικής, μέσα από θάλασσες αλκοόλ, μέσα από ατελείωτα χιλιόμετρα που οδηγούν σε νέες πόλεις, σε νέες εμπειρίες και ταυτόχρονα δεν οδηγούν πουθενά, παρά μόνο σ’ ένα τούνελ χωρίς έξοδο. Δίπλα τους, σε δεύτερους ρόλους, η οικογένεια του Ρομπέρτο κυρίως αλλά και του Ρικάρντο, καθώς και η καρικατούρα του ξενοδόχου Ετόρε, ο οποίος δίνει την απαραίτητη σπιρτάδα ώστε να ξετυλιχθεί το κουβάρι του μύθου.

Το Όλοι θέλουν να χορεύουν έχει μια, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ιδιαιτερότητα. Δεν σε πιάνει ―αναγνωστικά μιλώντας πάντα― από τα μαλλιά. Αλλά σε παρασύρει γλυκά, πονηρά, φθονερά σαν την αράχνη που προκαλεί, προσκαλεί το ανυποψίαστο θύμα της στον κολλώδη ιστό, στο αναγνωστικό ταξίδι, το οποίο εξελίσσεται σε αναγνωστική απόλαυση.

Προτείνεται ανεπιφύλακτα σε όσους αγαπούν τη λογοτεχνία «δρόμου», σε όλους όσοι έζησαν εκείνη την τρελή από όλες τις απόψεις δεκαετία, σε όλους όσοι ήθελαν να τη ζήσουν. Τέλος σε όλους όσοι αγαπούν την καθαρή ανόθευτη λογοτεχνία. Γιατί περί αυτού πρόκειται.

 

Alberto Garlini

 

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top