Fractal

Τρία ποιήματα : «Αντί για προσευχές»

Της Γιάννας Τζιβελέκη // *

 

 

 

 

Ο χρυσός και το αλάτι

Έπλενε κάθε βράδυ τις πληγές με αλάτι
Έτσι είχε μάθει να συγχωρεί
Γύριζε κάθε νύχτα στο κρεβάτι απ’ την πλευρά του γκρεμού
Κι αποκοιμιόταν
Και το πρωί ξυπνούσε μέσα στα αίματα
Με γρατζουνιές και λίγα τρίμματα χρυσού πάνω στα χέρια
Ούτε τώρα την έπιασα την αγάπη
Ούτε τώρα μου δόθηκε, σκεφτόταν
Μα δεν ήξερε
Και κανέναν δεν είχε να της το πει
Πως η αγάπη ήταν

Οι πληγές και τα αίματα
Ο χρυσός και το αλάτι
Ο ύπνος και το στρώμα

που πάνω του συγχωρούσε κάθε βράδυ τον εαυτό της

 

 

Τάμα

Ορφανή από ουρανό κι από σιγουριές
θα βουτήξω στο άπειρο
δεν μου δόθηκαν ποτέ άλλα μάτια να κοιτάξω τον κόσμο
αυτά που έχω τα έκανα μεγεθυντικούς φακούς
τα έκανα τούνελ να περιμένουν το φως
τα έκανα κουμπιά να κουμπώσουν σε εικόνες
τα έκανα θυμιατό να μην ξεχάσω τα μέρη που ευλόγησα
τα μάτωσα
έγιναν στάχτη

 

ο θαυμασμός είναι ένα τραγούδι που γράφεται στην απουσία
γι’ αυτό έφυγα να ξέρεις
αυτό να πεις στα παιδιά που δεν αξιώθηκα να μεγαλώσω
αυτό να πεις στους γονείς που δεν πρόλαβαν να με γεννήσουν
αυτό και στον έναν Θεό που του έκλεισα τα μάτια
για να μην χρειαστεί να τον πιστέψω

Χρησμός

Να με θυμάστε σε χρόνο μέλλοντα
με τα χέρια μπλεγμένα στα μαλλιά
ξυπόλητη πάνω σε βότσαλα

 

Θα είμαι οι μάγισσες που ‘καιγαν το Μεσαίωνα
γιατί κανένας δε μίλησε

 

Ο κόσμος φτιάχνεται ξανά και ξανά
μήπως και κάτι αλλάξει
και μόνο λίγες στιγμές, ελάχιστες,
αυθεντικές στιγμές – αιώνες
συναντιούνται οι άνθρωποι
Την ώρα που κάποιος λέει Έλα
και τείνει το χέρι του
ξέροντας από πριν πως είναι όλα χαμένα
Την ώρα που σφαδάζει η μάνα
να βγει από μέσα της ο νέος άνθρωπος
– μήπως κι αυτή τη φορά κάτι αλλάξει
την ώρα εκείνη που δυο άνθρωποι βυθίζονται
ο ένας μέσα στη σάρκα του άλλου
κι οι λέξεις τους ασθμαίνουν
κι οι σιωπές τους τρομάζουν
κι οι καρδιές τους φοβούνται
μη σπάσουν
αυθεντικές στιγμές – αιώνες
σαν θάλασσες

 

κι όποιος τολμάει ας βουτήξει με τα μάτια ανοιχτά

 

 

 

* Η Γιάννα Τζιβελέκη γεννήθηκε κατακαλόκαιρο στην Αθήνα, σπούδασε μοντάζ, έζησε χρόνια στην Ισπανία, μα πάντα επέστρεφε.  Τώρα λογομαχεί με την σιωπή και καμιά φορά η σιωπή τη νικάει. 

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top