☆ Η Άννα Ρω στο Εργαστήρι του συγγραφέα
Άννα Ρω, «Ρουσιώ μη με ξεχνάς», εκδόσεις Λιβάνη,2022
Τι αναζητά ένας συγγραφέας σ` έναν αινιγματικό και θολό μυθιστορηματικό κόσμο; Πώς ρίχνει φως για να μεταβάλει την ομιχλώδη ατμόσφαιρα σε ένα διαυγές τοπίο; Πώς επικοινωνεί με τα πρόσωπα που σιγά σιγά δημιουργεί; Και εντέλει, ποια είναι τα κριτήρια για την ίδρυση αυτού του σύμπαντος και ποιος του δίνει το δικαίωμα να επιβάλει τους δικούς του κανόνες για τη λειτουργία του; Καθαρά στοχαστικά ερωτήματα, χρόνια ταλαιπωρημένα σαν παλαιοκαιρισμένες σελίδες προφητικών βιβλίων που ποτέ κανείς δεν επιβεβαίωσε την αξία τους.
Στην περίπτωση της δημιουργίας του μυθιστορήματος “ΡΟΥΣΙΩ ΜΗ ΜΕ ΞΕΧΝΑΣ”, αυτό το σύμπαν ξεπήδησε από έναν πείσμονα στοχασμό σχετικά με τη θέση του ανθρώπου στον κόσμο και παράλληλα τη δυνατότητα ενός κραταιού συστήματος για τη χειραγώγησή του ενώ συγχρόνως ισοπεδώνει τη φαντασιακή του επικράτεια, όπου βρίσκουν καταφύγιο τα πανανθρώπινα οράματα. Το επόμενο βήμα ήταν να συνδέσω αυτή την αγωνία με ένα γεγονός που έστω και έμμεσα – από αναφορές τρίτων – είχα βιώσει. Νομίζω πως δεν χρειάζεται πολύ σκέψη να καταλάβει κανείς, πως αυτό το γεγονός που αναζητούσα, δεν ήταν άλλο από τον εμφύλιο πόλεμο. Υπήρξε τόσο αυτόματος ο συνειρμός, που η πρώτη φράση τού μυθιστορήματος έπεσε απότομα στο χαρτί και ήταν και η μοναδική που δεν τροποποίησα στις ατέλειωτες προσπάθειες επιμέλειας του κειμένου μου.
Μάρτιος του 1948… Ένας μήνας δολοφόνος.
Αυτό ήταν. Η πολύχρονη και βασανιστική κυοφορία του θέματος κατέληξε σε έναν πολυπαραγωγικό τοκετό. Μυαλό, μάτια και δάχτυλα απόλυτα συντονισμένα έπλεκαν ασταμάτητα ένα «πολύχρωμο υφαντό» όπου απεικονίζεται η ιστορία της Ελλάδας και όχι μόνο, κατά την εικοσαετία `48 – `68. Χρειάστηκαν βέβαια επτά χρόνια, τόσο περίπου κράτησε η έρευνα, η σπουδή και η βάσανος για τη συγγραφή αυτού του έργου. Επτά χρόνια στερέωνα με προσοχή ένα-ένα τα πρόσωπα που ξεπετάγονταν ως εκκολαπτόμενοι νεοσσοί, απλώνοντάς μου το χέρι για συμπόρευση. Και η αλήθεια είναι πως βαδίσαμε αδιάκοπα πλάι πλάι, ανοίγαμε από κοινού του δρόμους της πορείας τους κι έτσι χτίσαμε μια δυνατή σχέση, η οποία νομίζω δεν θα αμβλυνθεί ποτέ, ιδιαίτερα με τη Ρουσιώ την κεντρική ηρωίδα, η οποία μικρό κορίτσι ακόμα, κόπηκε στα δυο από τη θλίψη, τον φόβο και το βάρος της αδικίας. Θυμάμαι πόσο προσπάθησα να ακούσω μέσα στη σιωπή της, να συλλάβω έστω και το παραμικρό θρόισμα που θα με παρότρυνε να της δώσω το βήμα για να εκφραστεί. Πίστευα και πιστεύω πως οι ήρωες ενός έργου είναι οντότητες με δική τους βούληση και πως ο συγγραφέας πρέπει απλά να στέκει δίπλα τους με υπομονή, ώσπου να αποφασίσουν οι ίδιοι να μεταβιβάσουν τη σκυτάλη της σκέψης τους. Έτσι δημιουργούνται οι ιστορίες. Μέσα από πολύ ζύμωση, κατανόηση και αναμονή.
Αν έχω να πω κάτι ακόμα, είναι πως προσπάθησα να προσεγγίσω τη θολή εικοσαετία `48 -`68 με μια οπτική απαλλαγμένη από πολιτικούς και μισαλλόδοξους ρύπους, αναζητώντας μέσα στα σκοτάδια της ταπεινωμένης εκείνης γενιάς, την ανθρώπινη πλευρά που προικοδοτήθηκε άδικα με το στάμπο της. Ανακάλυψα δε, όχι, ότι δεν ήταν γνωστό της πάσι, πως όσο πιο μεγάλη και άδολη ήταν η προσφορά των απλών ανθρώπων στον αγώνα, τόσο πιο απαιτητικό το μερίδιο της εισφοράς που κλήθηκαν να καταβάλουν στους κρατούντες, Μια πολυετή εισφορά, το κόστος της οποίας, αποτιμήθηκε σε ανθρώπινες ζωές, αγεφύρωτα χάσματα διχόνοιας και κοινωνικό στιγματισμό.
Σκάλισα λοιπόν, με προσοχή το ακατέργαστο υλικό που ελλόχευε εντός μου και δημιούργησα ένα σύμβολο στο πρόσωπο ενός κοριτσιού της Ρουσιώς που άθελα έχασε την αθωότητά της, τσακίστηκε από την αγριότητα του καιρού της, για να αναταχθεί σε μια γυναίκα αγέρωχη που δεν θα διστάσει να πετάξει σαν πουλί, επωμιζόμενη ένα αβάσταχτο χρέος, σκληρά αντιτασσόμενη στον εσωτερικό της πόλεμο, ως ποτάμι που πάλλεται για να εκβάλει στη θάλασσα. ΡΟΥΣΙΩ: το σύμβολο μιας σκοτεινής εποχής με το αίτημα: «ΜΗ ΜΕ ΞΕΧΝΑΣ» που απαιτεί να έρθει στο φως για να “εξαγνιστεί” και να τροφοδοτήσει το μέλλον με νέα οράματα.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
H Λίνα Βαλετοπούλου στο εργαστήρι του συγγραφέα
23/04/2024, 9:53 μμ -
✩ Ο Βασίλης Κωστάκης στο Εργαστήρι του συγγραφέα
02/04/2024, 10:31 μμ -
O Μανώλης Σημαντήρας στο εργαστήρι του συγγραφέα
26/03/2024, 10:19 μμ -
Ο Δημήτρης Πέττας στο εργαστήρι του συγγραφέα
19/03/2024, 10:16 μμ -
H Αντωνία Βελισσαράτου στο εργαστήρι του συγγραφέα
13/02/2024, 9:57 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Τρία ποιήματα
Της Τζένης Καραβίτου // * Η βροχή Ώρα πολλή ξεπλένει η βροχή μια καθαρή μοναξιά πεντακάθαρη. Έπειτα την απλώνει στον ήλιο και χάνεται πίσω από το βουνό. ………………………………………………………………………………………………………………………………………………
Περισσότερα -
Σάτιρα, κομματικοί σάτυροι και λοιπές παραμυθίες
Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος // «Η πτώση και άλλες ιστορίες» του Φρίντριχ Ντίρενματ, μτφ: Βασίλης Πατέρας, σελ. 208, Εκδ. Ροές Στα βάθη του μακρινού 1970 ανάγεται η σχέση που ανέπτυξε ο Φρίντριχ Ντίρενματ με το ελληνικό αναγνωστικό κοινό.
Περισσότερα -
✔ Ευάγγελος Αυδίκος: «Ένιωσα σαν τον ακροβάτη, που επιχειρεί να ισορροπήσει στο συρματόσχοινο»
Συνέντευξη στην Ελένη Γκίκα // «Χωρίς δεύτερη σκέψη, το μυθιστόρημα “Οδός Οφθαλμιατρείου”. Δεν εντασσόταν σε ό,τι είχα γράψει ως τότε». Μας λέει για το βιβλίο του το οποίο γράφτηκε με τον πιο αλλόκοτο τρόπο ο Ευάγγελος Αυδίκος και
Περισσότερα -
Οι μυθολογίες δεν εφευρίσκονται, αλλά απλώς βρίσκονται!
Του Γεωργίου Νικ. Σχορετσανίτη // Πηνελόπη Ντουντουλάκη, «Το βλέμμα του Μινώταυρου». Εκδόσεις ΑΩ. Καλύβια Αττικής. 2022 Μετά από πολύ καιρό, είναι γεγονός, η Πηνελόπη Ντουντουλάκη, επανέρχεται στην εκδοτική δραστηριότητα με ετούτα τα τριάντα επτά ποιήματα τα οποία βρίσκονται
Περισσότερα -
Ποίημα: “Άγγιγμα”
Της Ζωής Καραπατάκη // Άγγιγμα Ακριβώς όταν νιώθουμε ασφαλέστατοι / υπάρχει το άγγιγμα μιας δύσης Browning Το ναυτικό λυκόφως αποχωρεί και το βελούδινο σκούρο μπλε του το μαγικό βυθίζεται αθόρυβα εντός μου κι αυτό το
Περισσότερα -
Το αστυνομικό ήταν το πρόσχημα
Γράφει ο Γιάννης Παπαγιάννης // Niklas Natt och Dag «1793: Τότε που βασίλευε η βία» Μετάφραση: Γρηγόρης Κονδύλης, Εκδόσεις Μεταίχμιο Για να κάνεις επιτυχία με το όνομα Νίκλας Νατ οτς Νταγκ θα πρέπει να έχεις γράψει ένα πραγματικά
Περισσότερα -
Ποίηση: “Η αιώνια ελαφρότητα του είναι”
Γράφει η Έλενα Σταματέλου // * Η αιώνια ελαφρότητα του είναι Σε καταλαβαίνω, μ’ ακούς; Σε νιώθω, μ’ ακούς; Που και που βγαίνω από μένα και μπαίνω σε εσένα Εκεί, μέσα σου Ξοδεύω
Περισσότερα
