Διήγημα: “Δρέσδη υπό το μηδέν”
Του Νίκου Νασόπουλου // *
Δώδεκα του Φλεβάρη εκείνου ήταν όταν το σμήνος μας μπήκε σε άμεση επιφυλακή. Φυσικά λεπτομέρειες δεν θα μας έλεγαν ποτέ, απλά θα περιμέναμε να ηχήσουν οι συναγερμοί και να πάμε για ενημέρωση πριν την αναχώρηση. Τα Λάνκαστερ βρίσκονταν στα υπόστεγα φορτωμένα με τα βασικά φορτία βομβών κι έπειτα, την τελευταία στιγμή, γινόντουσαν επιλεκτικές υπερφορτώσεις με εμπρηστικές ή άλλες βόμβες, ανάλογα με το στόχο. Στο εντευκτήριο της μονάδας περνούσαμε ατέλειωτες ώρες καπνίζοντας και πίνοντας αναψυκτικά αφού οι διαταγές απαγόρευαν αλκοόλ. Μπριτζ και σκάκι ήταν σταθερές ασχολίες μαζί με κάποια γράμματα στους δικούς μας. Μίζερες καταστάσεις που άλλαζαν λίγο με την επιστροφή από την αποστολή, τότε που αν ζούσες μπορούσες να πάρεις κάποια μικρή άδεια ή να βγεις για λίγες ώρες στην πόλη και να διασκεδάσεις… Ήταν απόγευμα όταν ήχησαν οι σειρήνες και φύγαμε για ενημέρωση. Το ταξίδι θα ήταν μεγάλο εκείνη τη μέρα μιας και ο στόχος θα βρισκόταν στα ανατολικότερα όρια ακτίνας δράσης του αεροσκάφους. Δρέσδη… αυτός θα ήταν ο στόχος. Μας μίλησαν για εγκαταστάσεις στα περίχωρα, όμως ήξερα πως οι περισσότερες βόμβες θα πέσουν στα κατοικημένα όπως τις περισσότερες φορές. Εμείς θα βρισκόμασταν στο κυρίως σμήνος, αυτό που θα έκανε τη βαριά δουλειά. Σίγουρα κάποιοι άλλοι θα έκαναν παραπλανητική διαδρομή για να ξεγελάσουν τους Γερμανούς, αν και η άμυνά τους βρισκόταν στα χάλια της… Τα θηρία φορτώθηκαν βόμβες κι απ’ ότι έλεγαν οι περισσότερες ήταν εμπρηστικές… Πήραμε θέσεις σχετικά γρήγορα και ετοιμαστήκαμε για απογείωση. Θα πιλοτάριζα αρκετές ώρες και είχα πάρει λίγη σούπα και καφέ για τη διαδρομή, ελπίζοντας να ξαναγυρίσω και να το γλεντήσω σε κανένα μπαράκι. Το βαρύ αεροπλάνο μούγκρισε στην απογείωση, όμως ξεκόλλησε. Οι πολυβολητές έκαναν πλάκα στην ενδοσυνεννόηση κι εγώ έχοντας δίπλα τον μηχανικό πιλοτάριζα πια σχεδόν αυτόματα, στη διαδρομή που είχα ξανακάνει πολλές φορές… Στο πάνω όριο της Ολλανδίας στρίψαμε ανατολικά κι ανεβήκαμε ψηλά για να αποφύγουμε εντοπισμούς.
Ταξιδέψαμε πάνω από ώρα για να αισθανθούμε ότι προσεγγίζουμε. Οι προπορευόμενοι ιχνηλάτες σκόρπιζαν παντού αερόφυλλα που απέτρεπαν τον εντοπισμό κι όταν πλησίαζαν τον στόχο έριξαν τις γνωστές βόμβες λάμψης που έδειχναν τα σημεία άφεσης των θανατηφόρων φορτίων… Η αεράμυνα της φωταγωγημένης πόλης έμοιαζε ελάχιστη. Προβολείς είδαμε αρκετούς, όμως τα αντιαεροπορικά ήταν μάλλον λίγα…. Πετάγαμε τόσο ψηλά πλέον που ήταν αδύνατο να χτυπηθούμε. Κάποια στιγμή λίγο πριν το στόχο είδαμε ένα μοναχικό γερμανικό καταδιωκτικό να περιφέρεται κάτω από τον σχηματισμό, χωρίς να έχει την παραμικρή διάθεση να πλησιάσει… Πάνω από το στόχο ανοίξαμε τις πόρτες του φορτίου και το θηρίο ξέρασε το κακό. Έμοιαζε ευκολοδήγητο τώρα. Πήραμε κι άλλο ύψος, στρίψαμε βόρεια κι έπειτα δυτικά κι όταν φτάσαμε στις ακτές τις Δανίας άνοιξα το αλουμινένιο κουτί της σούπας και πήρα αρκετές γουλιές. Ήταν πια σχεδόν κρύα, όμως με δυνάμωσε. Συνέχισα με μερικές γουλιές καφέ κι αισθάνθηκα πιο δυνατός κι από τις μηχανές του θηρίου που μούγκριζαν χαρούμενες αφού είχαν ξεφορτωθεί το βάρος… Το σμήνος προσγειώθηκε χωρίς απώλειες. Ο αρχηγός μας έδωσε συγχαρητήρια, μα ποιός νοιαζόταν… Φύγαμε σχεδόν όλοι για το μπαρ του Σκοτ που έμενε ανοιχτό μέχρι το πρωί. Ήπιαμε μπύρα και φάγαμε από εκείνα τα άνοστα κεράσματα του τύπου μέχρι να ξημερώσει. Όταν έκλεινα την πόρτα του μπεκράδικου πήρα μια εφημερίδα από τον πιτσιρικά που περνούσε από μπροστά. Η πρώτη φωτογραφία με σόκαρε. Μια πόλη που καιγόταν… η Δρέσδη… κι ένας τίτλος να μιλάει για εκατοντάδες χιλιάδες καμένους που ενώ περίμεναν να γιορτάσουν το καρναβάλι, είχαν καεί από τα δικά μας φορτία… Δεν ήξερα πως είχαν τόσο γρήγορη πληροφόρηση από εχθρική περιοχή, όμως όσο κι αν η μπύρα με είχε κάνει λιώμα, είχα ένα σφίξιμο στην ψυχή και μια αηδία… εγώ ήμουν πολεμιστής κι όχι καταστροφέας αμάχων…. Όσο κι αν μισούσα το εχθρό δεν είχα το εαυτό μου ικανό για βομβαρδισμούς στόχων μη στρατιωτικών…. Το ήξερα πως οι βόμβες μας ξέφευγαν συχνά, όμως τέτοιο κακό δεν το δεχόμουν… Κοιμήθηκα σαν κούτσουρο και το άλλο πρωί είχα ήδη αποφασίσει να αποχωρίσω από τον σχηματισμό. Θα ξαναγυρνούσα στα καταδιωκτικά… Προτιμούσα μια ιπποτική μονομαχία από μια δολοφονική τακτική…
Ο αρχηγός μου είπε να το ξανασκεφτώ, όμως ήταν τελειωμένο, όπως και ο πόλεμος που πια έμοιαζε να ψυχορραγεί….
* O Νίκος Νασόπουλος γεννημένος στην Αθήνα, ασχολείται με τη συγγραφή μικρών ή μεγαλύτερων κειμένων από τη δεκαετία του 90… Έχουν εκδοθεί αρκετά έργα του σε έντυπη και ηλεκτρονική μορφή… Παλαιότερα έγραφε με το ψευδώνυμο Νίκος Παναγιώτου…
Ετικέτες: Διήγημα
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
Ποίημα: “Τυφλή ελεγεία”
30/04/2024, 7:42 μμ -
Ποίημα: “Eλάχιστο”
30/04/2024, 7:40 μμ -
Ποίημα: “Ο καλύτερος εχθρός”
30/04/2024, 7:39 μμ -
Ποίημα: “Φθορά”
30/04/2024, 7:37 μμ -
Ποίημα: “Λύτρωσις”
30/04/2024, 7:36 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Διήγημα Fractal: “Αποσπερίδες στον μπαξέ τα βράδια του Αυγούστου”
Της Τασούλας Γεωργιάδου // * Ανοίγουνε οι πλιάν πολυθρόνες και οι σεζλόνγκ, προστίθενται και κάνα δυο σκαμνάκια, μοσχοβολούνε τα βασιλικά, τα γιασεμιά, τ’ αγιόκλημα, οι γαζίες στον μπαξέ. Να τα γερόντια αργοκινούνε κι έρχονται, θα πιάσουν τη συνηθισμένη
Περισσότερα -
H τρέλα στην δημιουργία
Γράφει ο Παναγιώτης Ράμμης // Η τέχνη ίσως είναι η απάντηση της ευαίσθητης καλλιτεχνικής ψυχής απέναντι στην παραφροσύνη των εποχών. Αυτή η δημιουργική ´´μανία´´ στέκει αντίπαλο δέος στην άτεγκτη και ισοπεδωτική λογική των νόμων και των κανόνων που
Περισσότερα -
Βιωματικές αφηγήσεις
Γράφει η Μαρία Λιάκου // Τζανίν Ντι Τζιοβάνι «Το πρωί που ήρθαν να μας πάρουν. Ανταποκρίσεις από τον πόλεμο στη Συρία» μτφρ: Μαριάννα Ρουμελιώτη εκδ. Δώμα – 2018 -σελ. 320 Στην πεζογραφία εκτός από το παραδοσιακό ιστορικό μυθιστόρημα
Περισσότερα -
Διήγημα: «Η δεξίωση»
Γράφει η Λένα Μαυρουδή Μούλιου // Λ.Μ.Μ. «Η ΔΕΞΙΩΣΗ» Aπ’ όταν ήταν νήπιο, όλοι έλεγαν ότι το παιδί αυτό σαν μεγαλώσει, θα γίνει είτε ένας διάσημος επιστήμονας ή ένας επίσης διαβόητος εγκληματίας απ’ αυτούς που όποιο
Περισσότερα -
Αφήγημα: “Πάνε πολλοί οι Σεπτέμβρηδες”
Της Αλίκης Κατσαρού // * Σεπτέμβρης. Και βρέχει. Και λείπεις. Πάνε πολλοί οι Σεπτέμβρηδες που λείπεις. Το κίτρινο φύλλο που μου έδωσες τον πρώτο Σεπτέμβρη, είναι ακόμη μέσα στο βιβλίο, που διαβάζαμε κι οι δυο. Θυμάσαι που τ’
Περισσότερα -
Διήγημα: «Όνομα δεν του ‘χω δώσει..»
Της Σοφίας Νικολάου // * «Όνομα δεν του ‘χω δώσει..» Πολλές φορές, όπως σήμερα, νιώθω πως έχω μέσα μου δυο ανθρώπους. Ο ένας από ανάγκη βρίσκεται εκεί κι ο άλλος παλεύει να χωρέσει στο ίδιο
Περισσότερα -
Μουσικό βιωματικό ταξίδι
Γράφει η Κατερίνα Παπαδημητρίου // Γεωργία Βεληβασάκη “Κοντσέρτο για μια μέρα που πέρασε”, ποίηση με την τεχνική του pastiche, εκδόσεις γραφομηχανή 2018 Ο τόπος. Ο τόπος κι ο χώρος στο κείμενο της Βεληβασάκη είναι η μουσική, η αρμονία.
Περισσότερα
