☆ Νέες εκδόσεις: 12 καινούργια βιβλία

Επιμέλεια: Ελένη Γκίκα //

 

Ελληνική πεζογραφία:

Γιάννης Ευσταθιάδης «η άλλη γη», εκδ. Μελάνι

Με αφορμή τα 10 χρόνια από τον θάνατο του Θόδωρου Αγγελόπουλου μόλις εκδόθηκε από τις εκδόσεις Μελάνι ένα 16σέλιδο μεγάλου σχήματος, με το «σενάριο» του Γιάννη Ευσταθιάδη «Η άλλη γη», παραλλαγή του τίτλου «Η άλλη θάλασσα», της τελευταίας ταινίας του Θόδωρου Αγγελόπουλου η οποία δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Το σενάριο αφηγείται τον ξαφνικό θάνατο από ατύχημα του σκηνοθέτη και το μεγάλο κενό που άφησε σε συνεργάτες, ηθοποιούς, φίλους και γενικότερα στον κινηματογράφο. Η πρωτοτυπία του βρίσκεται στο ότι όλοι οι διάλογοι του σεναρίου, είναι αυθεντικά αποσπάσματα και από τις 13 ταινίες του σκηνοθέτη – φόρος τιμής στο σύνολο του έργου του. Το κείμενο συνοδεύουν φωτογραφίες που αναδεικνύουν τη μαγεία των πλάνων του Αγγελόπουλου.

Ζαχαρίας Στουφής «Η θεούσα», εκδ. ΑΩ, σελ. 180

Αρχές του 21ου αιώνα, ο Μάρκος δουλεύει περιπτεράς, νυχτερινή βάρδια, στην όλο και παρακμάζουσα πλατεία Ομονοίας, αλλά έχει και μια δεύτερη, κρυφή ιδιότητα: εκτελεί συμβόλαια θανάτου. Γνωρίζει μια νεαρή γυναίκα, προσηλωμένη στη θρησκεία, η οποία όμως έχει επίσης τη δική της, μυστική και πολυώνυμη ζωή.
“Σκοτεινό”, πολυφωνικό μυθιστόρημα για μερικές ανομολόγητες πλευρές της ανθρώπινης ψυχοδομής, με απρόσμενο τέλος. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Χρήστος Σιάφκος «…γιατί κι οι έρωτες μου φάγανε τα χρόνια…», εκδ. ΚΨΜ, σελ. 184

Οι όλβιοι έρωτες και η ποινή της μοναξιάς που τους ακολουθεί αλλά και ο έρωτας στα χρόνια της κρίσης, η νεότητα που από μόνη της μοιάζει επιχείρημα, οι χαμένες πατρίδες αλλά και το κρασί με ό,τι αυτό πυροδοτεί συνθέτουν εννιά διηγήματα-τυφλοσούρτες του βίου που θα μπορούσε να έχει ζήσει ο συγγραφέας. Η μνήμη αναπαράγει σπαράγματα ζωής και πάνω σ’ αυτά χτίζεται η χαρά της ελευθεριότητας – πού τελειώνει η αλήθεια και πού ξεκινά το παραμύθι, πίσω από ποιες εικόνες κρύβεται αυτός που γράφει, αλλά και μέσα σε ποιες γυμνώνει την αλήθεια του;

 

Ξένη πεζογραφία:

Jon McGregor «Γείρε Πέσε Σήκω», Μετάφραση: Αλέξης Καλοφωλιάς, εκδ. Άγρα, σελ. 296

Όταν μια ερευνητική αποστολή στην Ανταρκτική πηγαίνει στραβά, οι συνέπειες είναι ανυπολόγιστες – τόσο για τους ανθρώπους που εμπλέκονται όσο και για τις οικογένειές τους στην πατρίδα.
Ο Ρόμπερτ “Ντοκ” Ράιτ, ένας βετεράνος της επιτόπιας έρευνας στην Ανταρκτική, έχει τα στοιχεία για το τι συνέβη, αλλά δεν μπορεί πλέον να τα εκφράσει. Όσο η Άννα, η γυναίκα του, πλοηγείται στα δύσκολα τοπία της νέας της ζωής φροντίζοντάς τον, ο Ρόμπερτ αναγκάζεται να μάθει έναν ολόκληρο καινούργιο τρόπο για να υπάρχει στον κόσμο.
Ο βραβευμένος συγγραφέας Τζον ΜακΓκρέγκορ επιστρέφει με ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα που με υπνωτιστικό και τρυφερό τρόπο εξιχνιάζει την έννοια του ηρωισμού και εξερευνά την ακατάβλητη παρόρμηση του ανθρώπου να πει τις ιστορίες του – ακόμα και όταν ο κόσμος τον προδίδει. Ένας στοχασμός για τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην αυτοθυσία και τον εγωισμό, το Γείρε Πέσε Σήκω είναι η ιστορία για το υποτιμημένο, παραγνωρισμένο κουράγιο που χρειάζεται ίσως μόνο και μόνο για να βγάλεις τη μέρα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Fleur Jaeggy «Τα μακάρια χρόνια της τιμωρίας», Μετάφραση: Σταύρος Παπασταύρου, εκδ. Άγρα, σελ. 128

“Βουτηγμένη στο μπλε μελάνι της εφηβείας, η πένα της Φλερ Γιέγκυ μοιάζει με τη γλυφίδα του χαράκτη: Απεικονίζει τις ρίζες, τα κλαδιά και τα κλωναράκια του δέντρου της τρέλας που φυτρώνει στην εξαίσια απομόνωση του μικρού ελβετικού κήπου της γνώσης και φουντώνει τόσο που σκιάζει οποιαδήποτε προοπτική. Εξαιρετική πρόζα. Η ανάγνωσή του διαρκεί περίπου τέσσερις ώρες. Η ανάμνησή του διαρκεί όσο και για τη συγγραφέα: όλη τη ζωή”. (JOSEPH BRODSKY)
Ένα οικοτροφείο θηλέων στην Ελβετία, στο Άππεντσελ. Μια ατμόσφαιρα ειδυλλίου και αιχμαλωσίας. Έρχεται μια “καινούργια”, με μάτια αυστηρά και μαλλιά ολόισια σαν λεπίδια· τέλεια, σαν να έχει γνωρίσει ήδη τα πάντα στη ζωή. Γοητευμένη από αυτή τη μορφή, η αφηγήτρια ανακαλύπτει το εύθραυστο όριο ανάμεσα στην τελειότητα και στην τρέλα.
Με φόντο τη μεταπολεμική Ελβετία, το απόκοσμα όμορφο μυθιστόρημα της Φλερ Γιέγκυ ξεκινάει απλά και μάλλον αθώα: “Στα δεκατέσσερά μου χρόνια, ήμουν εσωτερική σ’ ένα οικοτροφείο στο Άππεντσελ”. Ωστόσο δεν υπάρχει τίποτα αληθινά απλό ή αθώο εδώ. Με την παρορμητικότητα μιας αδίστακτης νεαρής Εύας, η αφηγήτρια περιγράφει τη ζωή της ως αιχμάλωτης του σχολείου και τις προσπάθειές της να κερδίσει την αγάπη της φαινομενικά τέλειας νεοφερμένης μαθήτριας, της Φρεντερίκ. Καθώς μελετάει το σχέδιό της, και παράλληλα τη φύση του αυτοέλεγχου και της τρέλας, το μυθιστόρημα φορτίζεται με μία αόριστα απειλητική ενέργεια. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Μεταφρασμένο σε πολλές γλώσσες, το βιβλίο I beati anni del castigo, όπως είναι ο ιταλικός του τίτλος, κέρδισε το Βραβείο Bagutta 1990 και το Ειδικό Βραβείο Rapallo 1990

 

Μελέτες- Δοκίμια:

Παντελής Μπουκάλας «Ο έρως και το Έθνος – Οι φυλές, οι θρησκείες και η Δημοτική Ποίηση της Αγάπης», Μέρος Α’ Έλληνες, Βλάχοι, Μαύροι, Αρβανίτες, Τούρκοι, εκδ. Άγρα, σελ. 776

H αρχαία Eλληνική ποίηση και μυθολογία μάς έχουν παραδώσει τον Έρωτα κάλλιστον εν αθανάτοισι θεοίσι και παντοδύναμο. Στον πραγματικό βίο ωστόσο, και παρότι η θρησκεία του έρωτα έχει το μεγαλύτερο και το πιο ενθουσιασμένο ποίμνιο, τα εμπόδια είναι πολλά. Οι πόλεμοι των εθνών, οι στερεοτυπικές αναπαραστάσεις που επεξεργάζεται κάθε λαός για τους άλλους, η κοσμική και η θρησκευτική εξουσία, οι εδραιωμένες προκαταλήψεις, μπορούν να πληγώσουν τα φτερά του Έρωτα. Να μην του επιτρέψουν να υπερβεί τα φράγματα και τα χάσματα.
Στον ανά χείρας τόμο διερευνώνται οι ερωτικές σχέσεις Ελλήνων και Ελληνίδων, έτσι όπως αναδεικνύονται από τα δημοτικά τραγούδια, με αλλοεθνείς, αλλόγλωσσους ή/και αλλόθρησκους, δηλαδή με μαύρους, Βλάχους, Αρβανίτες και Τούρκους. Οι διαφορές ανάμεσα στους Έλληνες και σε άλλους λαούς ή εθνοτικές ομάδες, αλλά και η πυκνή καταναγκαστική συνάφειά τους, δημιούργησαν σχέσεις που καλύπτουν όλη την γκάμα -από την ηδονοθηρία της εκμεταλλευτικής εξουσίας έως τον αυθεντικό πόθο. Η δημοτική ποίηση, απροκατάληπτη και αμερόληπτη, δεν αφήνει ατραγούδιστη καμία εκδοχή.
Η διερεύνηση επεκτείνεται και σε άλλες μορφές του λαϊκού λόγου: παροιμίες, παραδόσεις, παραμύθια, επωδές, κατάρες, λέξεις-ύβρεις. Επίσης λαμβάνονται υπόψη και τα δημοτικά τραγούδια των άλλων λαών. Συνεξετάζεται επιπλέον η στάση της κοσμικής και της θρησκευτικής εξουσίας απέναντι στην πιθανότητα μεικτών γάμων. Για την εθνική ιδεολογία, που επιχειρεί την ομογενοποίηση των αντιλήψεων και των στάσεων, η διαφορά χάνει τη φυσικότητά της, εννοείται σαν κίνδυνος και απειλή και συχνά καταντάει κρίμα, αμαρτία.
Στο νεοελληνικό εθνικό κράτος, όπως και στα περισσότερα εθνικά ευρωπαϊκά κράτη που συγκροτήθηκαν τον 19ο αιώνα, το συλλογικό φαντασιακό αναπαρέστησε τον άλλο επιβαρυμένο από ποικίλα αρνητικά γνωρίσματα, ώστε να διευκολύνει την υποτίμησή του.
Το ελληνικό δημοτικό τραγούδι δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ να περιορίσει ή να αποσιωπήσει την ποικιλία του
πραγματικού βίου, όπου ο έρωτας είναι πιθανότατο να εκδηλωθεί αδιαφορώντας για τους άρρητους ή και ρητούς κανόνες της εθνικά και θρησκευτικά χρηστής συμπεριφοράς. Η παρρησία του δείχνει ότι έχει τη θέληση και την ικανότητα να αποπαγιδεύεται από τον πεζό δημώδη λόγο, που μοιάζει μονοκόμματος συγκρινόμενος με το πολυφωνικό τραγούδι.
Στον δίδυμο τόμο 4Β’ της σειράς «Πιάνω γραφή να γράψω…», που θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2022,
διερευνώνται οι ερωτικές σχέσεις των Ελληνίδων και των Ελλήνων με Τσιγγάνους, Βούλγαρους, Εβραίους και Φράγκους. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ναταλία Λαμπαδάκη «Τα τραγούδια της Ντροπής», εισαγωγή: Παντελής Μπουκάλας, εκδ. ΚΨΜ, σελ. 66

“Μια ιδιαίτερα διευρυμένη κατηγορία ελληνικών δημοτικών τραγουδιών αποτελούν τα “τραγούδια της τιμής”, όπως θα μπορούσαμε να τα αποκαλέσουμε. Τα τραγούδια αυτά είναι ταυτόχρονα και “τραγούδια της ντροπής”: Ο ήρωας, σύζυγος, εραστής, αδερφός, πατέρας, ντρέπεται, νιώθει βαριά προσβεβλημένος από κάποια πράξη της γυναίκας του, της θυγατέρας, της αδερφής του. Στα δεδομένα κοινωνικά πλαίσια, έτσι οφείλει να αισθάνεται. Αυτό τού επιβάλλει η νόρμα σε ανθρώπινες κοινότητες πατριαρχικά και αρρενοκρατικά συγκροτημένες επί αιώνες. Κι όπως μαθαίνει εξ απαλών ονύχων, για να θεραπευτεί η πληγωμένη τιμή, πρέπει η ντροπή να ξεπλυθεί με αίμα. Αναστολές και δεύτερες σκέψεις δεν επιτρέπονται: Το περιβάλλον σε παρατηρεί, σε αξιολογεί, σε εκβιάζει, και τέλος σε οπλίζει. Η γυναίκα που παρεκτράπηκε, πρέπει να τιμωρηθεί, ακόμα κι αν η παρεκτροπή της είναι ασήμαντη, και όχι μονάχα με τα σημερινά μέτρα και σταθμά. Μόνο με τον θάνατό της, παραδειγματικά βίαιο, θα συνεχιστεί ακηλίδωτη η ζωή των οικείων της.” (Παντελής Μπουκάλας, από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

 

Ιστορία:

Benjamin Carter Hett «Ο δρόμος προς τον πόλεμο», Μετάφραση: Χρήστος Λιθάρης, εκδ. Διόπτρα, σελ. 544

Ένα πανόραμα των ετών που οδήγησαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Βερολίνο, Νοέμβριος 1937. Ο Αδόλφος Χίτλερ συναντιέται με τους στρατιωτικούς επιτελείς του για να τους καταστήσει σαφή την ανάγκη ενός επιθετικού πολέμου στην ανατολική Ευρώπη. Κάποιοι στρατηγοί δυσανασχετούν με το μεγαλεπήβολο σχέδιο του Φύρερ, αλλά αυτοί οι διαφωνούντες αναγκάζονται ένας ένας να σιωπήσουν. Η πορεία προς την πιο καταστροφική σύγκρουση της Ιστορίας έχει αρχίσει. Ο Benjamin Carter Hett μας οδηγεί στα παρασκήνια του Βερολίνου, του Λονδίνου, της Μόσχας και της Ουάσινγκτον, φωτίζοντας την ταραγμένη πολιτική κατάσταση σε κάθε χώρα, την περίοδο που οι προκλήσεις του Γερμανού δικτάτορα εντείνονταν. Αποκαλύπτει το πώς, μέσα από καθυστερήσεις και παλινωδίες, οι αντιναζιστικές δυνάμεις μέσα και έξω από τη Γερμανία συνειδητοποίησαν τελικά την απειλή που συνιστούσε ο Χίτλερ για τον ίδιο τον ευρωπαϊκό πολιτισμό και κατάλαβαν πώς έπρεπε να τον αντιμετωπίσουν. Και ζωντανεύει συναρπαστικά τις ακραίες συνθήκες στις οποίες βρέθηκαν κυβερνήσεις και συστήματα, ενώ προσωπικότητες πρωτοφανούς μεγέθους μάχονταν να στρέψουν την πορεία της Ιστορίας προς όφελός τους.
Όπως και στον Θάνατο της δημοκρατίας, το φημισμένο έργο του για την πτώση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, ο Hett βασίζεται στις πηγές και σε προσφάτως αποχαρακτηρισμένα ντοκουμέντα, ρίχνοντας εκ νέου φως όχι μόνο στο παρελθόν αλλά και στο σήμερα, καταδεικνύοντας πώς εκείνα τα μακρινά πια γεγονότα συνδέονται με τη δική μας ζωή και τα κρίσιμα ζητήματα της εποχής μας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Nick Rennison «1922: Η χρονιά που άλλαξε τον κόσμο», Μετάφραση: Μιχάλης Δελέγκος, εκδ. Διόπτρα, σελ. 320

Το 1922 ήταν μια χρονιά μεγάλης αναταραχής. Τα γεγονότα που συνέβησαν τότε καθόρισαν όλον τον υπόλοιπο εικοστό αιώνα και σε πολλές περιπτώσεις συνεχίζουν να μας επηρεάζουν ακόμα και σήμερα, εκατό ολόκληρα χρόνια μετά. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία κατέρρευσε έπειτα από έξι αιώνες. Η Βρετανική Αυτοκρατορία άρχισε να κλυδωνίζεται, από την Ιρλανδία μέχρι την Ινδία. Νέα κράτη και νέες πολιτικές εμφανίστηκαν. Ιδρύθηκε η Σοβιετική Ένωση, ενώ η Ιταλία του Μουσολίνι έγινε το πρώτο φασιστικό κράτος. Και η Ελλάδα βυθίστηκε στο πένθος με τη Μικρασιατική Καταστροφή… Ο τάφος του Τουταγχαμών ήρθε στο φως, η χρήση της ινσουλίνης προκάλεσε επανάσταση στην ιατρική. Και στο Μόναχο ένας νεαρός δημαγωγός ονόματι Αδόλφος Χίτλερ μπήκε για λίγο στη φυλακή…
Το βιβλίο του Nick Rennison ζωντανεύει ξανά αυτή τη σημαδιακή χρονιά, μια χρονιά που άλλαξε τον κόσμο. Μας δίνει μια ιδέα για το πώς ήταν οι ζωές των ανθρώπων τότε -τι τραγουδούσαν, ποιες διασημότητες θαύμαζαν, τι φοβούνταν, τι ονειρεύονταν- και παράλληλα ξεδιπλώνει μπροστά μας τα γεγονότα που κλόνισαν την καθημερινότητά τους και έθεσαν τις βάσεις για την κοσμογονία που θα ακολουθούσε στον πολυτάραχο εικοστό αιώνα. Το 1922 δεν είναι μια ξεθωριασμένη φωτογραφία εποχής. Είναι η δική μας ζωή – λίγο πριν γίνει δική μας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ian Worthington «Αθήνα: Η άγνωστη πόλη από τον Μέγα Αλέξανδρο έως τον Αδριανό», Μετάφραση: Μενέλαος Αστερίου, πρόλογος: Νίκος Βατόπουλος, εκδ. Ψυχογιός, σελ. 520

Μια επική αφήγηση έξι αιώνων αθηναϊκής ιστορίας, από τον 4ο αιώνα π.Χ. έως τον 2ο αιώνα μ.Χ. Η εξέλιξη της πόλης και το αποτύπωμά της στον ελληνιστικό και τον ρωμαϊκό κόσμο.
Αυτό το βιβλίο αφορά μια μακρά περίοδο της ιστορίας της Αθήνας που θεωρείται συνήθως αλλά λανθασμένα εποχή παρακμής και πτώσης μετά το μεγαλείο της κατά τους κλασικούς χρόνους. Τότε η Αθήνα ήταν αυτοκρατορική δύναμη με τρομερό στόλο, είχε ισχυρή οικονομία, περήφανη ιστορία, ανθούσα πνευματική, καλλιτεχνική και φιλολογική ζωή και οι Αθηναίοι ζούσαν υπό μια δημοκρατία η οποία τους καθιστούσε κυρίαρχους ως κράτος. Ο Περικλής ισχυριζόταν ότι η Αθήνα ήταν μια πόλη την οποία ήθελαν να μιμηθούν οι πάντες.
Όμως, το 338, όταν ο Φίλιππος Β΄ της Μακεδονίας επέβαλε την ηγεμονία του στην Ελλάδα, αυτή η ζωή άλλαξε για πάντα. Οι Έλληνες υποχρεώθηκαν να υποστούν τη μακεδονική εξουσία για σχεδόν δύο αιώνες, μέχρι να επιβάλει την κυριαρχία της στην Ελλάδα η νέα δύναμη του μεσογειακού κόσμου, η Ρώμη.
Η συνηθισμένη άποψη για την Αθήνα υπό τη μακεδονική και τη ρωμαϊκή κυριαρχία είναι εκείνη μιας πόλης που ήταν η σκιά του προηγούμενου εαυτού της, με τη δημοκρατία της να έχει υποβαθμιστεί σε μια καρικατούρα, την οικονομία της σε παρακμή, τη στρατιωτική ικανότητά της να μην υπάρχει πια, και υπό τους Ρωμαίους αφέντες της να έχει μετατραπεί σε επαρχιακή πόλη. Όμως αυτή η υποβαθμισμένη εικόνα έρχεται σε αντίθεση με την πραγματικότητα. Όπως θα καταδείξει το ανά χείρας βιβλίο, η μεταγενέστερη Αθήνα απείχε πολύ από το να είναι ένα υστερόγραφο της κλασικής προκατόχου της. Εξακολουθούσε να είναι μια ζωντανή πόλη που ασκούσε επιρροή, ο λαός της παρέμενε όπως πάντα ανθεκτικός, φθάνοντας στο σημείο ακόμη και να πολεμήσει εναντίον των Μακεδόνων και των Ρωμαίων κυριάρχων, ενώ ο κλασικός εαυτός της επιβίωνε στη φιλολογία και τη σκέψη. (Από την έκδοση)

Ντέιβιντ Όουεν «Γρίφος, μυστήριο και αίνιγμα», διακόσια χρόνια στις σχέσεις Βρετανίας και Ρωσίας, Μετάφραση: Μαριάννα Τζιαντζή, εκδ. Καστανιώτη, σελ. 522

Παραδόξως, οι σχέσεις Βρετανίας και Ρωσίας δεν έχουν επαρκώς διερευνηθεί στη μακρά τους διάρκεια. Αφετηρία αυτού του βιβλίου είναι η Ναυμαχία του Ναβαρίνου, ένα κομβικής σημασίας γεγονός -στρατιωτικό, γεωπολιτικό, διπλωματικό- που συνδέεται άρρηκτα με την επιτυχημένη πορεία της Ελληνικής Επανάστασης. Διότι τον Οκτώβριο του 1827 εκδηλώθηκε στην πράξη ένα θαυμαστό παράδειγμα αρμονικής συνεργασίας μεταξύ των Μεγάλων Δυνάμεων εκείνης της εποχής. Ο λόρδος Ντέιβιντ Όουεν, έχοντας το κριτικό του βλέμμα στραμμένο τόσο στο παρελθόν όσο και στο παρόν, αναρωτιέται αν είναι εφικτές ανάλογες συμμαχίες στον σημερινό κόσμο. Εδώ αναλύει τις σχέσεις Δύσης και Ρωσίας κατά τα τελευταία διακόσια χρόνια, συμπεριλαμβάνοντας την περίοδο της Σοβιετικής Ένωσης και του Ψυχρού Πολέμου. Ο Κάνινγκ, ο Κόδρινγκτον, ο Τσόρτσιλ, ο Στάλιν, ο Μάρσαλ, η Θάτσερ, ο Γκορμπατσόφ, ο Πούτιν, ο Ομπάμα και ο Μπάιντεν είναι μερικοί μόνο από τους ηγέτες που εμφανίζονται σε τούτες τις σελίδες. Η κλασική παιδεία του συγγραφέα, η ανθρωπιστική οπτική του, η πολύτιμη πείρα του, η ακλόνητη αγάπη του για την Ελλάδα και η ευρεία γνώση της ιστορίας της καθιστούν το “Γρίφος, μυστήριο και αίνιγμα” ένα εμπνευσμένο, διαφωτιστικό και συναρπαστικό ανάγνωσμα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Erik Larson «Οι μέρες που έχτισαν την Ιστορία», Μετάφραση: Αλέκος Αντωνίου, εκδ. Διόπτρα, σελ. 776

Την πρώτη ημέρα της πρωθυπουργίας του Ουίνστον Τσόρτσιλ, ο Χίτλερ εισέβαλε στην Ολλανδία και στο Βέλγιο. Είχαν προηγηθεί η Πολωνία και η Τσεχοσλοβακία. Τους επόμενους δώδεκα μήνες, τα γερμανικά βομβαρδιστικά θα σφυροκοπούσαν τη χώρα ασταμάτητα, σκοτώνοντας 45.000 Βρετανούς και καταστρέφοντας δύο εκατομμύρια σπίτια.
Στο “Οι Μέρες που Έχτισαν την Ιστορία” ο Erik Larson δείχνει με κινηματογραφική λεπτομέρεια πώς ο πιο εμβληματικός πολιτικός της Βρετανίας κατάφερε να εμπνεύσει ένα ολόκληρο έθνος την ώρα της πιο σκληρής δοκιμασίας και δίδαξε στους συμπατριώτες του «την τέχνη του να είσαι άφοβος».
Αντλώντας υλικό από ημερολόγια, αρχεία και έγγραφα των μυστικών υπηρεσιών -κάποια από τα οποία αποχαρακτηρίστηκαν πολύ πρόσφατα- ο Larson μας οδηγεί από τους βομβαρδισμένους δρόμους του Λονδίνου στην πρωθυπουργική κατοικία και στο καταφύγιο του Τσόρτσιλ στην ύπαιθρο, στις προσωπικές του στιγμές με την οικογένειά του και στις συζητήσεις με τους πιο έμπιστους συμβούλους του.
Και συνθέτει με μοναδική ζωντάνια το πορτρέτο ενός αληθινού ηγέτη που, μπροστά στον όλεθρο, μπόρεσε με τη ρητορική, τη στρατηγική του ιδιοφυΐα και το κουράγιο του να κρατήσει ενωμένο έναν λαό – και μια οικογένεια. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
«Φρέσκο, γρήγορο και βαθιά συγκινητικό… O Larson απεικονίζει με τέχνη την ουσιαστική σχέση που έχτισαν οι λέξεις ανάμεσα στους ισχυρούς και τους ανίσχυρους, συλλαμβάνοντας τις στιγμές που καθόρισαν την τύχη των εκατομμυρίων που προσπαθούσαν να επιβιώσουν από τις αποφάσεις των λίγων.» (The New York Times Book Review)
«Υπάρχουν αμέτρητα βιβλία για τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά μόνο ένας Erik Larson… Πολλά πράγματα μπορείς να θαυμάσεις στο βιβλίο αυτό, αλλά πάνω από όλα είναι η ηλεκτρισμένη γραφή του Larson. Το βιβλίο διαβάζεται σαν μυθιστόρημα και, μόλο που όλοι (ελπίζω) ξέρουμε πώς τέλειωσε ο πόλεμος, σε κάνει να γυρίζεις τις σελίδες με αγωνία.» (NPR)