Fractal
Home / ΜΟΥΣΙΚΗ / Τι είδα, τι άκουσα, όσα αισθάνθηκα στο live του Ομάρ
02/07/2014, 9:00 πμ

Τι είδα, τι άκουσα, όσα αισθάνθηκα στο live του Ομάρ

του Γιάννη Παναγόπουλου //

 

tekmpilekΣυχνά η μουσική, μόνη της, είναι αρκετή. Μιλώ για εκείνες τις φορές που, ας πούμε, ο τραγουδιστής δεν θα προσγειωθεί στη σκηνή κρεμασμένος σε σύρματα, αναπαριστώντας τον σούπερμαν για να εντυπωσιάσει το κοινό πριν ξεκινήσει να τραγουδά. Μιλώ για εκείνες τις φορές που στη διάρκεια συναυλίας ακούς μουσική που σε ταξιδεύει. Ή σου προκαλεί χαρμολύπη. Ή δίνει σχήμα στις επιθυμίες σου.

Εννοείται, και θέλω να μείνει έτσι, πως οι ακροατές δεν χρειάζονται πιστοποιητικά μουσικών φρονημάτων για τη μουσική που επιλέγουν ν’ ακούν, όμως υπάρχει μια αξία που μένει εκκωφαντικά αμετάβλητη στο πέρασμα του χρόνου. Κοίτα τον Ομάρ Φαρούκ Τεκμπιλέκ. Δεν έχει σπέσιαλ κοιλιακούς. Δεν έχει πετρωμένους δικέφαλους. Είναι αρκετό να τον ακούς να τραγουδά ή να ερμηνεύει ακουστικά όργανα για να σε στείλει στον παράδεισο. Τόσο απλά; Εντελώς τόσο απλά. Η σχέση του πολυτάλαντου μουσικού Τεκμπιλέκ με το Ελληνικό κοινό είναι, το παραδέχεται άλλωστε και ο ίδιος, ιδιαίτερη. Και είναι όμορφά το ότι στη συναυλία που έδωσε στην Αθήνα – «Θέατρο Βράχων», στις 30 Ιουνίου 2014 – δίπλα του κάθισε ο Μιχάλης Νικολούδης. Ο άνθρωπος που σύστησε τον Τουρκοαιγύπτιο μουσικό στην εγχώρια δισκογραφία, σχεδόν, δύο δεκαετίες πριν.

Σήμερα είναι ώρες μετά τη συναυλία. Σύντομα θα είναι μέρες. Λίγο αργότερα εβδομάδες, μήνες, χρόνια. Ανεξάρτητα από την ταχύτητα του χρόνου, η χτεσινή βραδιά μου δίνει το θάρρος να λέω πως ακόμα και αν δεν είχες ποτέ στη ζωή σου ακούσει τον Ομάρ Φαρούκ Τεκμπιλέκ να ερμηνεύει νέι ή σάζι ή πανηγυρτζίδικη καραμούζα – σαν εκείνη που ακούγεται σε Διονυσιακά πάρτι στη λασπωμένη γη των Βαλκανίων ή της Ανατολής- τον δέχεσαι ως ιδανικό ταχυδρόμο της ανατολίτικης μουσικής κουλτούρας στον δυτικό κόσμο. Τη Δευτέρα 30 Ιουνίου στο «Θέατρο Βράχων» ο Τεκμπιλέκ, μαζί με μια αρμαθιά ικανότατων μουσικών – Μιχάλης Νικολούδης κιθάρα, Γιάννης Παπαϊωάννου ούτι, Γιάννης Δημητριάδης πλήκτρα, Βαγγέλης Καρύπης και Κώστας Μερετάκης κρουστά – προσγείωσαν το κοινό που γέμισε το θέατρο σ’ εκείνη τη μουσική που ισορροπεί ιδανικά ανάμεσα στην αυστηρή πολυπλοκότητα μουσικών κλιμάκων της ανατολής και την ελευθερία της τζαζ.

Η συναυλία ξεκίνησε αργότερα από την επίσημη ώρα έναρξης της (9.30μ.μ.), γύρω στις 9.40μ.μ. Ο Τεκμπιλέκ καλωσόρισε το κοινό μετά το πρώτο τραγούδι. Και μετά; Μετά ακούσαμε συνθέσεις του, όπως «Cresent Moon», «Sufi», «Beyond the Sky» (σύνθεση που έγραψε μαζί με τον Brian Keane). Συνολικά η συναυλία του ξεπέρασε τη μία ώρα. Στο φινάλε της (μόνο ένα ανκόρ) ακούστηκε η διασκευή του «Σήκω Χόρεψε Κουκλί μου» που το ερμήνευσε στα Ελληνικά και στα Τούρκικα ξεσηκώνοντας το κοινό που τον άκουγε. Τι άλλο; Εννοείται δεν είμαι σε θέση να μιλήσω στο όνομα των, περίπου, 1500ων ατόμων που άκουσαν τη συναυλία του Τεκμπιλέκ και των Ελλήνων (μουσικών) φίλων στο «Θέατρο Βράχων». Εκείνο που κρατώ από τη χτεσινή βραδιά είναι πως ακούγοντάς τους ήταν σαν να έβαζα τρικλοποδιές στη μελαγχολία της εποχής. Ή σα να ξέχασα ότι ο ποδοσφαιριστής Φάνης Γκέκας έχει στο χέρι γελοίο τατουάζ και χάνει εθνικής κρισιμότητας πέναλτι. Και πως, τελικά, η μουσική μόνη της είναι αρκετή για να κάνει μια συναυλία αξιομνημόνευτη.

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top