Fractal
Home / Ποιήματα / Τρία ποιήματα
05/05/2020, 10:37 μμ

Τρία ποιήματα

Γράφει η Άννα Ε. Πετράκη // *

 

 

 

 

 

COVID-19

ΕΚΔΟΧΕΣ ΜΙΑΣ ΛΥΠΗΜΕΝΗ ΑΝΟΙΞΗΣ, αρ 1

 

Εξέγερση της βιασμένης φύσης;
Προϊόν εργαστηρίου;
Εσκεμμένη διασπορά,
για να αφανιστούν οι ανεπιθύμητοι περίσσιοι;
Οι ίδιοι πάντα αναλώσιμοι…
Χωρίς πολέμους.
Τι να σου κάνουν και οι πόλεμοι;
Χρήσιμοι πολύ
Και οι έμποροι όπλων τρίβουν τα χέρια τους.
Αλλά πόσους πια ν’ αφανίσουν;
Παραγίναμε πολλοί
Μια εκκαθάριση πού και πού είν’ απολύτως αναγκαία.
Πειράματα βιολογικού πολέμου;
Τι αγροίκος ο ιός…
Αδιάκριτος
Αδιακρίτως ξεκίνησε να ξεπαστρεύει
Χοντρό το αστείο του
Ξεγελά τους υπολογισμούς
Παραβιάζει σύνορα διαμορφωμένα
από χιλιάδες παλιά αίματα,
σύνορα παγιωμένα από μυριάδες αρχαίες πληγές
Περνά και θερίζει
αθώους
και πειραματόζωα
και πειραματιζόμενους πάνω στον θάνατο
των άλλων

 

Τούτη τη λυπημένη άνοιξη
μην αγγίξεις
μη χαιρετήσεις
μη βήξεις
μη φταρνιστείς
μην πας στο θέατρο, στο σινεμά
στο γήπεδο, στη συναυλία, στη δουλειά
(για εκείνη την παρουσίαση βιβλίου βρήκες καλή δικαιολογία)
μην αγκαλιάζεις
μη φιλάς
μην αγαπάς πολύ, μη δένεσαι με κανέναν
Φύλαξε, προφύλαξε, διαφύλαξε· τον εαυτό σου

 

Παραφύλαξε· βάλε μάσκα
Όλα τα χρόνια σου
αόρατες, αθόρυβες φορούσες
και τριγυρνούσες
Ήσουν και τότε δημόσιος κίνδυνος
μα δεν το ήξερε κανείς
Βάλε τώρα μια ορατή και κραυγαλέα μάσκα
αποδεκτή απ’ όλους

Θέτουμε υποψηφιότητα για νεκροί
Ο θάνατος μοιράζει επισκεπτήρια και αυτόγραφα
στο άνθος της ηλικίας μας·
στο άνθος των εκκρεμοτήτων μας·
στο άνθος της ευτυχίας·
ίσως και της απελπισίας

Παραλύουν τα πάντα
Η πραγματικότητα ξεπερνά και την πιο νοσηρή φαντασία
Λιγοστές οι Εντατικές
Εκτοξευόμαστε στα τρομακτικά
Κάθε στιγμή αστάθμητα, ασύμμετρα
εκτροχιάζουν τις μελέτες του ολέθρου
Επιβάλλονται αποκλεισμοί και προγραφές
Αυξάνεται κατακόρυφα η καχυποψία
Σημειώνονται κρούσματα εικονικών σχέσεων,
μέσω οθόνης
Η αφή ανακηρύχθηκε έγκλημα κατά της ανθρωπότητας
Η βόλτα όμως ακόμα όχι
Ούτε ο καφές στο χάρτινο ποτήρι
Έλα. Μας περιμένει ένα παγκάκι
Κανένας δεν θα μας καταδώσει
Στη μια του άκρη εσύ, στην άλλη εγώ
Μόνον δύο
Τι όμορφα που απαγορεύτηκε ο συνωστισμός…
Μη φοβάσαι για μας
Υπάρχουν και τα μάτια
Υπάρχει και η φλύαρη σιωπή
Ας δούμε τώρα
πόσο περίεργα
και νικητήρια
θα ζήσουμε τον έρωτα
στα χρόνια
τούτου του απρόβλεπτου
ασυνάρτητου
τρομακτικού
λοιμού

 

 

 

 

”ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ”

 

Επίσημο σύνθημα

Πάνδημο σύνθημα

Μένουμε σπίτι

Επική πειθαρχία
ενός απείθαρχου, ανυπότακτου,
παλιμπαιδίζοντος ενίοτε,
μα πάντοτε σοφού
λαού.
Είναι πολύ πειστικός στρατηγός
ο φόβος του μαζικού θανάτου
και δη εν καιρώ ειρήνης

 

 

 

COVID-19
ΕΚΔΟΧΕΣ ΜΙΑΣ ΛΥΠΗΜΕΝΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ, αρ. 2

 

Πάντοτε σώπαινα
Άρχιζα από τη δουλειά,
μην πούνε ότι σπέρνω καινά δαιμόνια
(αφελή δαιμόνια·
καμιά ελπίδα κωνείου για μένα)
Στην προσωπική ζωή
περνούσα στο δεύτερο κεφάλαιο
της σιωπής,
μη διαταράξω τις κεκτημένες-από τους άλλους-
αρμονίες
Τώρα είμαι ολόκληρη ένας φόβος
Φοβάμαι να μιλήσω
Φοβάμαι και να ζήσω
έτσι

Δοκιμαστικοί σωλήνες
αποστειρωμένες γέννησαν τη φθορά και τη φρίκη
Νάρκισσοι, θεοί του σκότους, μεταλλάσσουν τα πάντα.
Η ύβρις προς όφελος τίνος;
Χαλεποί καιροί· θηριώδεις καιροί
Κι εμείς απροετοίμαστοι γι’ αυτό το μακελειό

Στα απολυμαντικά, στις μάσκες και στα γάντια
τα κύτταρά μου καταθέτω·
και των αγαπημένων μου·
προς πολύτιμη φύλαξη
Τοκίζεται συνεχώς το σώμα
Πληθαίνει· θωρακίζεται· θεριεύει

Το μέσα μας συρρικνώνεται· χρωστάει· φυραίνει
Τα πανωτόκια το πνίγουν
Τερατογενέσεις της ψυχής εν αναμονή

Τούτη τη λυπημένη άνοιξη δεν ανασαίνω
Με ποτίζουνε αέρα ασφυξίας
και δακρυγόνα αγωνίας
Οι οθόνες με πληροφορούν
με αποσυντονίζουν
με τρομοκρατούν
Έγκλειστη σε τέσσερις τοίχους
Απαγορευμένες ζώνες
ο ουρανός, οι δρόμοι, η ανθρώπινη αγκαλιά
Κρύβομαι
προσεκτική, ανώφελη, φιμωμένη

Της γειτονιάς οι κήποι
στο μαρτιάτικο αεράκι προκλητικά απαντούν
Αποκτούν, σαν από θαύμα, λουλούδια αιχμηρά·
διαπερνούν τις στολές και τις μάσκες·
λικνίζουνε γητευτικά
χρώματα, σχήματα, ευωδιές
Λυρικό αρμενίζει ευλογημένο φορτίο ελπίδας
Σε πειρασμό με βάζουν
οι τρεις ψωραλέες γλάστρες,
που επιβιώνουν
-δεν ξέρω πώς-
στο μεσημβρινό μου μπαλκόνι,
να σκίσω τις στολές-πανοπλίες
που θυμίζουν Αποκάλυψη και Συντέλεια του Κόσμου,
να κάνω με τα λιγοστά λουλούδια μου
επικονίαση στα μάτια, στα χέρια, στις ψυχές,
πριν να είναι αργά
για σας
και για μένα,
πριν το μόνο εμβόλιο
που θα επιβληθεί-εκ γενετής-
γίνει για όλους μας
ενός πρώιμου θανάτου
η γύρη

 

 

 

* Η Άννα Ε. Πετράκη γεννήθηκε στην Αθήνα. Η καταγωγή της είναι από την Εύβοια και τη Μ. Ασία. Τα παιδικά και εφηβικά της χρόνια τα έζησε στην Καβάλα. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών και αποφοίτησε από το Τμήμα Κλασικής Φιλολογίας. Υπηρέτησε για 16 χρόνια σε σχολεία Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης του Νομού Κοζάνης.  Από το 2002 ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Έχει εκδώσει ώς σήμερα επτά ποιητικές συλλογές:

  • α) ” Όσα δεν έζησα… ” (2015)
  • β) ”Ζωή σε 9/8…” (2016)
  • γ) ”Ακραίο… σχεδόν” (2017)
  • δ)” Της μνήμης και της λησμονιάς” (2017)
  • ε) ”Αθήνα, 2021 μ. Χ. ” (2018)
  • στ) ”Όλα του έρωτα” (2018)
  • ζ) ”… που ήταν αταξίδευτο” (2019)

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top