Fractal
Home / Ποιήματα / “Το ζητούμενο για τον κόσμο είναι η αγάπη”
26/05/2021, 8:28 πμ

“Το ζητούμενο για τον κόσμο είναι η αγάπη”

Γράφει η Ελένη Χωρεάνθη //

 

 

                                              Το ζητούμενο *

[Μπορεί να φαίνεται πως έχουν αλλάξει οι καιροί, προς το καλύτερο, προς το χειρότερο, δεν ξέρω. Αυτό που μένει στη συλλογική συνείδηση και μνήμη, είναι ό, τι αφήνει πίσω της κάθε θηριωδία… ]

 

 

 

 

 

Το ζητούμενο είναι η αγάπη

 

Φεύγουν τα χρόνια μας

φτερά στον άνεμο

χιλιετίες έρχονται και παρέρχονται

κι εσύ στα σπάργανα  κοιμάσαι ακόμα

 

Εγώ τραγουδάω να ταράξω τον ύπνο σου

να σε ξυπνήσω και να μ’ ακούσεις

Αν κάποτε μεγαλώσεις

να πάρεις στα χέρια σου τη ζωή

να συντονίσεις τα βήματά σου προς ζητούμενο

Το ζητούμενο για τον κόσμο είναι η αγάπη

 

Στα όνειρά μας ακούμε φωνές αγαπημένες

πουλιά διαβατάρικα που ταξιδεύουν στο χρόνο

Οι καιροί είναι άστατοι

άστεγοι κι άστοργοι κι αγνώμονες

δύσβατοι και μουντοί

βιαστικοί

δεν περιμένουν οι καιροί

 

Δείπνησες με τις σάρκες ενός κόσμου

που φεύγει βουτηγμένος στο αίμα

κι ας επιμένουν με παραμύθια σοφοί και ειδήμονες

για συμπαντικές κατακτήσεις

και άλλα πολλά κουραφέξαλα τέτοια

Άλλο είναι το ζητούμενο

κι ο χώρος της άγνοιας είναι απέραντος

ο κόσμος δεν έχει κάνει ακόμα

ούτε ένα βηματάκι στον πολιτισμό

δεν ξέρει πώς κάποιοι έχουν προδιαγράψει

και προδικάσει το μέλλον

 

Έρχεσαι από το Πουθενά

κουβαλώντας μια έρημο μέσα σου

κι ανίδεος θα κληθείς να δοκιμάσεις τη δύναμή σου

να επιβληθείς πατώντας κι επί πτωμάτων ακόμα

Αυτό σου έχουν κληροδοτήσει οι πρόγονοί σου

δεν έχεις επίγνωση πόσο άβατη κι απέραντη

είναι η έρημος των αισθημάτων

πόσο ανώφελο να πασκίζουν να κυριαρχήσουν

με την “ειρήνη των όπλων”   

 

Σ’ έχουν πριμοδοτήσει με κάλπικα όνειρα

αυτό που μακριά λαμπυρίζει

δεν είναι το όραμα του κόσμου που θα ήθελες να ζήσεις

είναι η άγονη έρημος των αισθημάτων

που φέρνεις στα σπλάχνα σου

Δούλεψαν τόσοι αιώνες

για να σε έχουνε κατοικήσει οι άνεμοι της συμφοράς

σ’ έχει αφιονίσει η κακοσμία του αίματος

 

Ήρθες σε λάθος ώρα

γεννήθηκες σε λάθος εποχή

γαλουχήθηκες με το πικρό αίμα της άρνας

 

Ακούω τ’ αδέξια βήματά σου στην έρημο

η άμμος τρίζει κι εσύ τραμπαλίζεσαι αβέβαια

ανάμεσα στο παλιό και στο νέο

 

Η άμμος γλιστράει και βουλιάζεις

το αχανές σε αποπροσανατολίζει διάστημα

τα πέλματά σου ματώσανε κιόλας

 

Θ’ ακολουθήσεις το πέταγμα του πουλιού

ή θα προσγειωθείς στην πραγματικότητα των ερπετών

που σου όρισαν από αιώνες

τα αρπακτικά των τρομερών κατακτήσεων

 

Κοντολογίς σε λυπάμαι και σε φοβάμαι

διαδικτυακέ άνθρωπε

Σε κατοικούν αιώνες αιμάτων

ο “αποδιοπομπαίος τράγος” είσαι

ο “αίρων την αμαρτίαν του κόσμου” είσαι

Θα καταφέρεις να βγεις από τον κλοιό των προδιαγραφών

να βλαστήσουν οάσεις στην έρημο που βηματίζεις αδέξια

 

Άκου με που σου τραγουδάω

το μήνυμα σύμπαντος του κόσμου σου φέρνω

ενάντια στον ανελεήμονα χρόνο

Σε νανουρίζω με “ζητούμενα”

δεν γίνεται αλλιώς

άκου τις φωνές που σε καλούν

 

Ο κόσμος κουράστηκε να υπομένει

απόκαμε στη δυστυχία

και περιμένει πολλά από τον καθένα μας

Τραγουδάω έστω κι αν το τραγούδι μου δεν είναι γλυκό

Τραγουδάω για το Αύριο ενός καλύτερου κόσμου

 

 

 

                                                    Παλαιό Φάληρο, 16 Μαΐου 2020

 

 

 

*Από τη συλλογή: Ελένη Χωρεάνθη, “Η ηλικία της λήθης”,

Σχέδιο εξωφύλλου: Γιώργος Γαλάντης.

Σχέδια εσωτερικών σελίδων:Βερίνα Χωρεάνθη

Εκδόσεις: Σ. Ι. Ζαχαρόπουλος, Αθήνα 2021

 

 

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top