Fractal
Home / Βιβλιοκριτικές / Φαντασία και πραγματικότητα 
30/04/2024, 8:43 μμ

Φαντασία και πραγματικότητα 

Γράφει ο Ανδρέας Καρακόκκινος //

 

 

 

Αριστούλα Δάλλη, «Το δέρμα της φώκιας», συλλογή διηγημάτων, Εκδόσεις Βακχικόν, 2024

 

Η Αριστούλα Δάλλη μετά από δημοσιεύσεις πεζών, ποιημάτων, δοκιμίων, δεκάδων βιβλιοπαρουσιάσεων και με συμμετοχές σε συλλογικούς τόμους, εκδίδει τον Φεβρουάριο του 2024 το πρώτο της βιβλίο πεζογραφίας, μια συλλογή διηγημάτων με τίτλο Το δέρμα της φώκιας από τις εκδόσεις Βακχικόν. Η συλλογή περιέχει 38 μικρά διηγήματα και μπορεί να είναι το πρώτο της βιβλίο, αλλά διαβάζοντας το ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται αμέσως ότι έχει μπροστά του το βιβλίο ενός έμπειρου συγγραφέα με λόγο γεμάτο ωριμότητα, εμπειρία και φαντασία. Στα διηγήματα της συλλογής η συγγραφέας όπως γράφει και στο οπισθόφυλλο «δίνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στη γυναίκα ως Θηλυκή Αρχή, ως σχέση με την Αρσενική Αρχή, ως Αρχέγονη Μητέρα, ως πρωταρχική σκηνή της αίσθησης στον κόσμο.»

Οι ηρωίδες και οι ήρωες των διηγημάτων κινούνται ανάμεσα στη φαντασία και στο όνειρο στην αλήθεια και τη ψευδαίσθηση, στο χτες, το σήμερα και το αύριο, τη ζωή και το θάνατο. Και χάρη στην ικανότητα της συγγραφέως να ανιχνεύει σε βάθος τους ήρωες της, ο αναγνώστης γίνεται παρατηρητής και κριτής των γεγονότων που περιγράφονται στο κάθε διήγημα βγάζοντας τα δικά του συμπεράσματα για το κάθε ήρωα.

Στο διήγημα Το χαμόγελο παρατηρούμε ότι ο ήρωας της ιστορίας είναι ένα προβληματικό άτομα το οποίο κινείται ανάμεσα σε μια αρρωστημένη φαντασία, στο όνειρο και στη πραγματικότητα. Η δε περιγραφή της Δάλλη για το άτομο αυτό αλλά και για όλους τους ήρωες και τις ηρωίδες είναι εξαιρετική. Με λίγα λόγια δίνει μια ολοκληρωμένη περιγραφή της εσωτερικής εικόνας και του ψυχικού κόσμου των ηρώων της. Σ’ αυτό, βέβαια, εκτός του ότι έχει μια ξεχωριστή γραφή ως πεζογράφος, τη βοηθούν οι γνώσεις και η ενασχόληση της, μια και είναι εικαστική ψυχοθεραπεύτρια: «Ο Αράτα τον τελευταίο καιρό ξυπνάει αναστατωμένος από έναν παράξενο εφιάλτη. Το ίδιο όνειρο κάθε βράδυ βλέπει τη Μία Λο, τη γυναίκα του, να βγαίνει γυμνή από το μπάνιο και να πλησιάζει αργά στο κρεβάτι τους. Το κορμί της είναι βαμμένο με έντονα χρώματα, όπως η παλέτα του ζωγράφου. Τα μαλλιά της έχουν γίνει πινέλα που στάζουν αίμα. Τα δάχτυλά της μοιάζουν με σκουριασμένες σπάτουλες. Σκοτεινό το πρόσωπό της, σκύβει επάνω του, σηκώνει το χέρι με το μαχαίρι, έτοιμη να κόψει τον φαλλό του. Ξυπνάει έντρομος. Η ζήλια, σαράκι στο σώμα του, όλη τη νύχτα το ροκανίζει και το κάνει σκόνη. Καρφί στο μυαλό οι υπόνοιες. Είναι όμορφη η Μία Λο, μοιάζει με τη Μόνα Λίζα του Ντα Βίντσι. Μέρες τώρα γονατιστός την παρακαλάει να σταματήσει να πηγαίνει στον Χασίρι Μότο. Είναι το καλύτερο μοντέλο του διάσημου ζωγράφου. Κάθε μέρα η Μία Λο λείπει ατέλειωτες ώρες από το σπίτι. Ο κόσμος της πλέον είναι το ατελιέ του και η ευτυχία της είναι να ποζάρει για χάρη του.

Ο Αράτα είναι σίγουρος ότι είναι ερωτευμένη μαζί του. Κουλουριάζεται με απόγνωση στο κρεβάτι του σαν έμβρυο. Η Μία Λο δεν είναι πια δική του. Χθες βράδυ πάλι το ίδιο όνειρο. Η Μία Λο σκύβει επάνω του με το μαχαίρι, έτοιμη να τον ευνουχίσει. Τινάζεται όρθιος και με μια γρήγορη κίνηση το αρπάζει από το χέρι της. Ξυπνάει. Τώρα αυτός είναι βαμμένος με χρώματα και στάζει αίμα. Δεν θα την αποχωριστεί ποτέ. Πλένει τα κορμιά τους. Ξαπλώνει τη Μία Λο στο κρεβάτι. Φοράει τα δικά της ρούχα. Μακιγιάρει το πρόσωπό του, στολίζει με λουλούδια τα μαλλιά του. Στον καθρέφτη η όψη του είναι παράξενα ήρεμη.Ήρθε η ποθητή ώρα να ποζάρει στον Χασίρι Μότο. Φοράει στο πρόσωπο το μυστηριώδες χαμόγελο της Μόνα Λίζα. Είναι έτοιμο μοντέλο για τον ανυποψίαστο εραστή.»

Σε ένα άλλο διήγημα Το κορίτσι του πίνακα βλέπουμε πού οδηγεί την ηρωίδα, την Ελόιζε η διαταραχή και το μπέρδεμα της πραγματικότητας με τη φαντασία: «Το πρόσωπο δε της μικρής στον πίνακα άρχισε να αλλάζει, και από συνοφρυωμένο και απρόσιτο να γλυκαίνει και να μοιάζει όλο και περισσότερο με κείνο της υφασμάτινης κούκλας. Ένα μεσημέρι που όπως πάντα έπλεκε μπροστά στον πίνακα, σήκωσε τα μάτια για μια στιγμή από το πλεχτό της και έμεινε εμβρόντητη. Το κορίτσι του πίνακα τής χαμογελούσε. Άπλωσε τότε το χέρι της για να την αγγίξει, όταν ένα δυνατό τράνταγμα συγκλόνισε το κορμί της. Της φάνηκε ότι είδε τη λάμψη ενός κεραυνού που έσκισε τον πίνακα στα δύο. Το κορίτσι πετάχτηκε έξω από τον πίνακα και έπεσε στην αγκαλιά της. Όταν η μαγείρισσα μπήκε στο δωμάτιο ύστερα από ώρα, βρήκε την Ελόιζε νεκρή στην πολυθρόνα της. Το πλεκτό είχε γλιστρήσει από τα χέρια της και κρατούσε σφιχτά στην αγκαλιά της την υφασμάτινη κούκλα της. Στον πίνακα ένα δάκρυ κυλούσε στο μάγουλο του ανέκφραστου κοριτσιού». Η σκέψη της ηρωίδας ξεφεύγει από τη λογική και η φαντασία την οδηγεί στο παραλογισμό με ακραίο αποτέλεσμα. Αυτά τα ακραία αποτελέσματα τα συναντούμε και σε άλλα διηγήματα όπου η σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης ψυχής κυριαρχεί και κατευθύνει τους ήρωες.

Στο διήγημα Η σπηλιά βλέπουμε τη δεκαπεντάχρονη Ινώ να πηγαίνει με τον ψαροντουφεκά πατέρα της σε μια παραλία και όταν ο πατέρας ανοίγεται στα βαθιά, η Ινώ στην είσοδο μιας σπηλιάς αντικρύζει δέκα γυναίκες σε μια τελετή: «Οι χορευτικές κινήσεις τους σταδιακά γίνονταν άγριες και απειλητικές. Ύψωναν τα χέρια τους σε δέηση και ύστερα τα ένωναν δημιουργώντας μία θέση στο κέντρο του κύκλου, σαν βωμό έτοιμο για θυσία. Τότε ήταν η στιγμή που μία από αυτές αντιλήφθηκε την Ινώ και στύλωσε το βλέμμα πάνω της. Κάτι ψιθύρισε στις υπόλοιπες και όλες μαζί στράφηκαν προς το μέρος της. Πριν προλάβει εκείνη να τραπεί σε φυγή, όρμησαν επάνω της και την περικύκλωσαν. Τη σήκωσαν στα χέρια τους και με ιαχές την έβαλαν στο κέντρο του κύκλου.» Εδώ έχουμε μια ιεροτελεστία όπου ο χορός των γυναικών έχει απρόβλεπτα αποτελέσματα.

Στο διήγημα Το κυνήγι βλέπουμε την ηρωίδα Χάνα να έχει βγει βόλτα στο δάσος, φορώντας στο κεφάλι της το κεφάλι το ελαφιού από τη συλλογή του κυνηγού αφεντικού της, του κυρίου Στορμ, μια συλλογή από κεφάλια ζώων και πτηνών. Επιστρέφοντας βιαστικά στο σπίτι από την απογευματινή της βόλτα στο δάσος: «Πρώτα άκουσε την τουφεκιά και μετά ένιωσε τον πόνο από τη σφαίρα στα πλευρά της. Ο κύριος Στορμ είχε βγει πάλι για κυνήγι». Μια από τις ιστορίες που πραγματικά εντυπωσιάζει με το τροπή της και δείχνει την ικανότητα της συγγραφέως να πλάθει ιστορίες, που κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη.

Τα 38 μικρά διηγήματα της Δάλλη διαβάζονται με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Η γραφή της κινείται ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα με ένα άψογο χειρισμό της γλώσσας, οι δε δραματικές και πρωτόγνωρες ιστορίες των ηρώων, μαζί με την έντονη εικονοποιία που τις περιβάλλει, δημιουργούν όλες τις προϋποθέσεις στον αναγνώστη να γνωρίσει σε βάθος άγνωστες ανθρώπινες συμπεριφορές και συνήθειες.

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top