Γράφει η Ιουστίνη Φραγκούλη // Όσο πιο αναλφάβητη είμαι στην τέχνη τόσο περισσότερο με γοητεύει. Η ζωγραφική, η γλυπτική, η μουσική είναι οι τέχνες που ασκούν στο είναι μου μια ηρεμιστική επίδραση, μια σχεδόν καθαρτική λειτουργία. Έτσι, επισκέφθηκα τη
Περισσότερα
Γράφει η Ιουστίνη Φραγκούλη // Ένα χρόνο μετά την τρομοκρατική ενέργεια στην πρωτεύουσα του Καναδά όπου σκοτώθηκε ο φρουρός του Μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη Nathan Cirillo απο τα βόλια του διαταραγμένου Καναδού φιλοεξτρεμιστή Michael Zehaf-Bibeau, η Ελληνίδα ζωγράφος
Περισσότερα
Γράφει η Ιουστίνη Φραγκούλη // Μου το θύμισε η Google με εκείνο το Doodle ανήμερα των γενεθλίων της πόση μεγάλη επιρροή έχει το όνομα της Μελίνας Μερκούρη στο εξωτερικό. Ερχόμενη στη Μοντρεάλη πριν από 27 χρόνια το αντιλήφθηκα
Περισσότερα
Γράφει η Ιουστίνη Φραγκούλη // Εκεί στο κέντρο της αγοράς, μέσα από του Βανδώρου, στην παλιά ψαραγορά της Λευκάδας (Μαρκάς) έχει ανεγερθεί ένα κτίριο που στεγάζει τις δίδυμες βιβλιοθήκες. Ναι, στη Λευκάδα υπάρχουν δύο vis-a-vis βιβλιοθήκες, που στολίζουν με
Περισσότερα
Συνέντευξη στην Ελένη Γκίκα // «Από τη δική μας κρίση της Ελλάδας θέλω να πιστέψω ότι θα προκύψει η ανάγκη να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας, να απλώσουμε το χέρι μας ζητώντας ή προσφέροντας βοήθεια. Αυτός ο αλτρουισμός, η αλληλοβοήθεια,
Περισσότερα
της Ιουστίνης Φραγκούλη-Αργύρη // * Χωμένη στην κουζίνα της η ώρα πέντε, ο ουρανός σκοτειδιασμένος όχι από σύννεφο ή απειλή βροχής, αλλά από τη νύχτα που έπεφτε νωρίς. Έτσι, βλέπεις, ήταν ο χειμώνας σε τούτο τον καταραμένο τόπο, μια
Περισσότερα
Αναζητώντας το παράθυρο στο φως! Πάντα και σ’ αυτό όπως και σε άλλα προηγούμενα σπίτια στριμώχνω το εργαστήρι μου στη γωνιά που έχει τη θέα. Παρατάω σύξυλο το επίσημο γραφείο μου, καμωμένο δια χειρός ενός μεγάλου επιπλοποιού εδώ στη
Περισσότερα
Γράφει η Ελένη Γκίκα // Χλόη Κουτσουμπέλη «Αρχαίος πίθηκος», εκδ. Πόλις «Στη γάζα που ξεδιπλώνεται ανάμεσα στην Πρώτη Πύλη και την Τελευταία Πόρτα, στο ανοιγοκλείσιμο χειλιών ενός παχύσαρκου Σύμπαντος που θα μας αφομοιώσει στην κοιλιά του,
ΠερισσότεραΤης Μαίρης Πέστροβα // Η παραμάνα του γιακά Λευκός και περιποιημένος Άρτιος μέσα στο κολλάρισμά σου Αψεγάδιαστα δηλώνεις παρουσία τάξη και νοικοκυροσύνη. Εγώ θα σου πω πως ξέρω τι κρύβεις από κάτω. Έναν λαιμό
Περισσότερατης Άννας Ευστρατίου Δεληγιάννη // * Το Ταξίδι (Σε σένα Νίκο Καζαντζάκη, που προείδες ,ότι ο κόσμος όλος, οφείλει να πορεύεται αλληλέγγυα) Έκανες κι εκείνο το ταξίδι Με τις περιορισμένες διαδρομές Γιατί στη γη αυτό συμβαίνει! Έσπειρες σπόρους
ΠερισσότεραΓράφει ο Θανάσης Τριανταφύλλου // * “Ο μοναχικός κύριος Κ.” ΟΜΟΝΟΙΑ. Υπόγειος σταθμός· 10.17΄, πρωί Δευτέρας. Ο μήνας δεν έχει καμιά σημασία. Ούτε κι η μέρα. Μια τυχαία Δευτέρα μ’ όλα τα στοιχεία της
ΠερισσότεραΓράφει η Μάριον Χωρεάνθη // Μάκης Τσίτας «Ο δικός μου ο μπαμπάς», εικονογράφηση: Λίλα Καλογερή, εκδ. Πατάκη 2017, σελ. 22 “Όλοι οι μπαμπάδες είναι καλοί. Αν ρωτήσετε τα παιδιά τους, θα σας το πουν. Όμως ο δικός μου
ΠερισσότεραΤου Νίκου Τσούλια // Ή απλώς κάνουμε ένα …ξερό μάθημα και φεύγουμε; Γυμνάσιο Αρρένων Αμαλιάδας, δεκαετία του 1970, περίοδος χούντας. Είμαι υπεύθυνος για το περιοδικό «Φυσικός Κόσμος» της Ένωσης Ελλήνων Φυσικών και απευθύνομαι στον αρμόδιο καθηγητή /
ΠερισσότεραΓράφει η Χριστίνα Σδούκου // * Λέξεις ή Τίποτα Βαθιά μεσάνυχτα, στην ησυχία της αϋπνίας που γεννά σκέψεις και μια γλυκιά προσωπική τυραννία να στριφογυρίζει κορμί και μυαλό στη δίνη άλυτων γρίφων για όλα
Περισσότερα
Του Ανδρέα Γ. Λίτου // * ΠΑΝΤΟΤΙΝΑ Θρηνούμε για τα ανομήματα, ακούγονται μόνο οι σταγόνες των δακρύων. Ένας ίσκιος περνάει φευγαλέος στα μέτωπα, μια ξεχασμένη ανάμνηση. Υγρή ακόμη η μετάνοια των δακρύων κι η αναμμένη καρδιά θερμαίνει
ΠερισσότεραΓράφει η Σοφία Αγραπίδη // “Η χαρά ήταν ανείπωτη” Όταν ο ήλιος ολοκλήρωνε τη διαδρομή της μέρας, πολλοί έτρεχαν στα σημεία όπου το λιόγερμα μεθούσε τη θάλασσα, μάγευε τη φύση, ξόρκιζε κάθε κακό απ’
ΠερισσότεραΤης Άννας Ζανιδάκη // Ανν@πλασμα Στο πονεμένο της μυαλό , σειρά τώρα είχε εκείνο το κατάπλασμα, που της έλεγε η μανούλα της, για να καταπραύνει τα εντερικά της επεισόδια και τα κοιλιακά της άλγη. Μα μόνο εκείνη δεν το ήξερε όλο αυτό, καθώς τα άλγη αυτά συνεχίζαν τις εισρροές τους στα κοιλιακά της τοιχώματα, αφού η ψυχούλα τους θορυβήθηκε τόσο και τραντάχτηκε άλλο τόσο. Το ξερε εξ αρχής πως κανένας δε θα ταν σε θέση να αντιληφθεί και τον πόνο της, μα το δάκρυ της, μήνες τώρα πάγωσε και τα κρυσταλλάκια του μετρούσαν τα ξενύχτια του είναι της όλου. Έστεκε μόνη της απέναντι απ την παρηγοριά της και συμμετείχε πάντα ενεργά, καθώς δεν είχε αντιληφθεί πόσο τα πονούσε, αλλά ξέρετε, ήθελε να βγάλει την πίκρα της και τον καημό της, ίσως και ακούγοντάς τα. Έτσι κι αλλιώς τα πλήκτρα της είχαν απομείνει για να σκοτώνουν της μοναξιάς της το απάνεμο λιμάνι, καθώς διέπρεπε η μοναξιά αυτή, έναντι των άλλων της των συναισθημάτων. Συναισθήματα
ΠερισσότεραΤης Μαριανίνας Βεντούρη // * ΑΝΟREXΙΑ ΙΙ Για να μην πεθάνω απ’ την πείνα, κολατσίζω που και που κανένα χαϊκού. Κανείς δεν πάχυνε απ’ την ελάχιστη φόρμα. Και τι είναι το χαϊκού; Τρεις μπουκίτσες
ΠερισσότεραΑπό τον Κωνσταντίνο Μπούρα // * Μάριος Μιχαηλίδης: “Το Συμβόλαιο”, μυθιστόρημα, εκδόσεις Νίκας, Αθήνα Οκτώβριος 2022, σελ. 106 Η διαφορά νουβέλας και μυθιστορήματος δεν έγκειται στην έκταση και στον αριθμό των σελίδων, αλλά στον πανοραμικό αφηγηματικό φακό. Έτσι
ΠερισσότεραΓράφει η Μαίρη Σάββα // Όταν ο Ernest Hemingway έφθανε τον Μάιο του 1944 στο Λονδίνο για να κάνει ρεπορτάζ για τον πόλεμο, ήταν ήδη γνωστός για τα μυθιστορήματά του, για την χειμαρρώδη προσωπικότητά του, για
ΠερισσότεραΑπό τον Κωνσταντίνο Μπούρα // * Στην Fine Art Gallery Ένας δόκιμος ορισμός της Ποίησης είναι η ξενάγηση σε έναν αλλοδιαστασιακό τόπο που προσιδιάζει με τον (καλό) Θάνατο, «ένθα ουκ έστιν θλίψις, πόνος, σπαραγμός, έλλειψις…». Ζωγραφίζουμε, γράφουμε,
ΠερισσότεραΤης Καλλιόπης Πολενάκη // Ο μικρός Στελής Ο δεκάχρονος μικρός Στελής και πώς κατάφερε να μας κάνει να μην τον ξεχάσουμε ποτέ. Και να τον θαυμάζουμε ακόμη, και πώς ο παιδικός μας εαυτός να τον
ΠερισσότεραΓράφει η Ελένη Χωρεάνθη // Ζωγραφώ αισθήματα και συναισθήματα, ιστορώ στον καμβά την ψυχή μου με τον ρυθμό που τα βήματά μου ορίζει κάθε ψηφί του ποιήματος στο ταμπλό του νοήματος. Είναι το ποίημα που ονειρεύεται, το ποίημα που δεν
ΠερισσότεραΤης Χριστίνας Χανιώτου // * 1. Απόσυρση Όταν βρεθώ πίσω από την μηχανή, χάνομαι. Είμαι μόνη και ολόκληρη, οι αντιφάσεις έχουν χαθεί. Είμαι παρατηρητής του κόσμου, μέσα κι έξω ταυτόχρονα από αυτόν. Σπάζω πωρωμένη τα σχήματα
Περισσότερα
