Fractal

Ποίηση: “Στην ηδονή και στο έλεος”

Της Μαρίζας Παρασύρη //

 

 

 

 

“Στην ηδονή και στο έλεος”

 

πώς πέφτουνε απ’ τα στήθη

πούπουλα βαμβακιού

και ως το στόμα πάντα στάζει

πεύκου ρετσίνι

κι ανθίζουνε τα δάχτυλα στην παγωνιά

και στους μηρούς κυλά για πάντα το στυφό σταφύλι.

 

να σε ‘χα μέσα μου

να υπήρχες πάντα

εκτός μου.

 

να σε ‘χα πάντα

στα χέρια σφάζοντας

το κοράκι στο βλέμμα σου

πεινασμένο

να μη με ύπνωνες

σαν ψυχή δαιμονιόπληκτη

φτερουγίζοντας

να σε ‘χα κλαίγοντας

μέρες πασχαλινές

πάντα δαγκώνοντας μια νύχτα

στα χείλη σου ολοζώντανη

κάθε μου ελπίδα

και να μού έταζες

σταυρό κι ανάσταση

μειδιώντας

να υπήρχες χρόνια

τα πάθη αγγέλλοντας

χειμώνες χέρια χιονισμένα

με έναν κρίνο

να υπήρχες μέσα μου

ακατάληπτα

να σε ‘χα καίγοντας

τα μαλλιά σου στον ύπνο μου

σαν στεφάνια

ν’ ανακράζουνε πάνω μου

και νεκροί κι ερωμένοι

να σε ξαγρύπναγα

με το κορμί τρεμάμενο

σαν αστέρας

να ‘χα στον νου σου

μία πύλη στο άβατο

να σε διάβαινα

με γόνατα τραυματισμένα

κι ύστερα ποιος ξέρει

αν σ’ είχα κάποτε

να σε ασπάζομαι

σ’ ένα δωμάτιο

με κεριά λατρεμένα

και να με βάφτιζες

στην ηδονή και στο έλεος

αφηνιασμένα.

 

να σε ‘χω μέσα μου

να υπάρχεις πάντα

εκτός μου.

 

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top