Fractal
Home / Ποιήματα / Τέσσερις ποιητικές φωνές
13/04/2021, 7:48 μμ

Τέσσερις ποιητικές φωνές

 

 

 

 

 

Βασίλης Δ. Παπαβασιλείου

 

 

ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ

 

Προσπαθεί να κρατηθεί

απ’ το τρέμουλο ενός κεριού

το τελευταίο οξυγόνο.

Αιώρημα στο ανεπαίσθητο φως

ο ανέκφραστος πόνος κατακάθεται

κι αναπτύσσεται σε παγετώνα

με αυξανόμενη ταχύτητα πρόωσης.

Τυφλά βλέμματα δίχως πρόσωπο

παγιδευμένα στην ίδια νύχτα

ξαναζούν από μνήμης

μία πρωτόγνωρη ερήμωση.

 

Εγκλωβιστήκαμε

–με τα πίσω βήματα–

στο μηχανισμό των ριζών∙

στον αρνητικό ηλιοτροπισμό.

 

 

Από τη συλλογή «Η μνήμη της ίριδας» (εκδόσεις Ιωλκός, 2021)

 

 

 

 

Αντωνία Βελισσαράτου

 

 

ΑΚΑΤΕΡΓΑΣΤΟΣ ΒΡΑΧΟΣ

 

Ακατέργαστος βράχος,

απαίδευτος,

μακριά πάντα από φουρτούνες.

Και η μανιασμένη θάλασσα

αλλού απίθωνε την αλήθεια της

και άλλοι καρπώνονταν τα οφέλη της φουρτούνας της.

 

Και τόσα βράχια μακριά από φουρτούνες θαύμασα.

Το σκοτάδι δεν τα ακουμπάει.

Ο ήλιος τα αναζητάει

και κείνα απλά στέκονται μπρος στην αλήθεια τους.

 

 

Από τη συλλογή «Γυμνές ψυχές» (εκδόσεις Ιωλκός, 2021)

 

 

 

 

Νιόβη Σανταμά

 

 

ΙΛΑΡΟ ΠΡΩΙΝΟ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ

 

Ο μονόφθαλμος γάτος,

σκαρφαλωμένος στο δέντρο,

ζυγιάζει προσεκτικά τον κόσμο.

 

Ο κλέφτης σπουργίτης

πετάει, με τη σαν σκέψη ελαφράδα του,

χαρούμενος προς τα πεταμένα ψίχουλα.

 

Το κίτρινο πανάρχαιο φιδάκι,

χωμένο στις καυτές ερυθρές πέτρες κάτω απ’ το ζωηρό πεύκο,

αναδύεται συνδέοντας το νήμα της Ιστορίας.

 

Οι σπαρακτικά όμορφες μουσικές νότες

ανοίγουν μια χαραμάδα για την ψυχή

να κρυφοκοιτάξει τον κόσμο της Ιδέας,

να τη φέρουν σε αρμονία με το σύμπαν.

 

Η αεικίνητη θάλασσα έτοιμη να σε ταξιδέψει παντού·

όπου αποφασίσεις…

 

Η απέναντι ακτή –τυλιγμένη σε ονειρική αχλή

για να κρησάρει τη φρίκη της Μνήμης

και να την κάνει υποφερ­τή–

είναι πάντα εκεί, ακρωτηριασμένο σπάραγμα της Προέ­λευ­σης.

Τώρα προορισμός για βιαστικούς τουρίστες

και καιροσκόπους φτηνών παζαριών.

 

Ας μη χαλάμε, όμως, το ιλαρό πρωινό!

Αυτό που σε αξίωσε έναν προσωρινό οίστρο ποιήσεως!

Ας είναι!…

 

 

Από τη συλλογή «Μεσόγειος» (εκδόσεις Ιωλκός, 2021)

 

 

 

 

 

Γεώργιος Σπηλιωτόπουλος

 

 

ΑΓΙΟΣ ΕΡΩΤΟΠΟΙΟΣ

 

Κλείσε τα μάτια σου και κοίταξέ με.

Εάν μπορούσα να σ’ αφιερώσω

τον πρώτο και τον τελευταίο στίχο μου

τώρα θα σώπαινα.

 

Ίσως να μας ανήκουν όσα δε ζητήσαμε,

σαν μια ανάσα στα χείλη· κι εγώ

αγάπησα μια λέξη μοναδική

μέσα σε λόγια χιλιοειπωμένα,

όπως ο ψίθυρος της φωτιάς

πάνω στη σάρκα του ξύλου.

 

Με φόβιζαν μόνο οι ζυγοί αριθμοί

και άνθρωποι κατ’ επιλογήν μόνοι,

εκεί που αρχίζει το σώμα

σαν λυγισμένη χορδή κιθάρας

να σωπαίνει το θάνατο

– βράδια σε κάποια παραλία ερημική με μια φωτιά,

βάρκα ναυαγισμένη στης ακρογιαλιάς τα βότσαλα.

 

Ο Έρωτας είναι το βάθος του πνιγμού

και στίχοι οι φυσαλίδες

που ανεβαίνουν στην επιφάνεια.

 

Το Πάθος είναι ο σπασμός του τοκετού,

αίμα που δίνει τη ζωή στον ιερό της πόνο

και μετατρέπει πάλι αυτόν τον πόνο,

μ’ αίμα, σε ζωή.

 

Μα η Αγάπη είναι το πανάρχαιο δράμα

του ανθρώπου

που υποδύθηκε στην πράξη το Θεό,

να μείνει αθάνατος,

και του Θεού

που υποδύθηκε τον άνθρωπο, για να πεθάνει.

 

Και μένει μόνο ο ξανθός μου άγγελος,

το κορίτσι που προστατεύει κι αγρυπνά

μέρα και νύχτα επάνω στην καρδιά μου,

δένοντας τα τραύματα,

πλένοντας τις πληγές.

 

«Δε σου ζητώ γι’ αντάλλαγμα» μου είχε πει

«απ’ τη ζωή που σου ξαναχαρίζω

ούτε χαλίκι απ’ το δικό σου χώμα,

παρά να πλάσεις έτσι τη δική μας ζωή».

 

«Άγιος Ερωτοποιός»

έγραφε στην ψυχή μου ζωγραφίζοντας,

για να περνά το μελάνι και στην πίσω σελίδα,

αλλάζοντας για πάντα όσα είχαν γίνει

σβήνοντας με δυο λέξεις και το παρελθόν.

 

Είχα, άλλωστε, χάσει τόσες πολλές φορές

το άλλο μου μισό

που θα μπορούσα πια να ξαναζήσω ολόκληρος.

Μα αν η αγάπη δίνει τη ζωή,

κι όχι το νόημά της

όπως το αίμα που ποτέ

δεν εγγυάται το σφυγμό·

 

«Έρωτα θα σε λέω για τις νύχτες που αγρυπνώντας

την καρδιά μου σταύρωνες.

 

Θάνατο, για τις τρεις φορές που σ’ αναζήτησα

πάνω στου τάφου το μαρμάρινο κρεβάτι

και αναστήθηκες.

 

Όταν ξανάρθεις για να κρίνω ποια ψυχή

να πέτρωσε τ’ αγγελικά σου χνάρια σιγοψιθυρίζοντας

πόσο κρατά η αθανασία,

ίσως να σε καλέσω Αγάπη».

 

 

Από τη συλλογή «Λευκάμπελος» (εκδόσεις Ιωλκός, 2021)

 

 

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top