Fractal
Home / Ποιήματα / Τρία ποιήματα
21/06/2023, 1:00 πμ

Τρία ποιήματα

Toυ Πρίαμου Ραμπότα // *

 

 

 

 

Παιχνίδι

 

Τα παιδιά ξέρουν πως το αδύνατο

είναι η πιο ωραία λύση

ΤάσοςΛειβαδίτης

Καθισμένος στο γραφείο μου,

περιτριγυρισμένος από φωτογραφίες,

βιβλία, αναμνηστικά αντί-κείμενα και άπτερες σκέψεις,

είδα στη πόρτα ένα πιτσιρίκο να μου γνέφει χαμογελώντας

και την παιδική μου ηλικία να ορμά μέσα με εκκωφαντικό θόρυβο,

γέλια, ξεφωνητά, κραυγές,

να με προσκαλεί να συμμετάσχω σε ένα παλιό γνώριμο παιχνίδι…

 

Όλη η παιδική ηλικία ένα παιχνίδι και μόνο, τίποτα άλλο.

Θυμάμαι να παλεύω με δράκους και ανεμόμυλους,

να ταξιδεύω σε χώρες και χρόνους αλλοτινούς μες στις σελίδες

πολλών βιβλίων.

Στις αλάνες και στα χωμάτινα στενά να υποδύομαι διάφορους

ρόλους,

άλλοτε πολεμιστής, φυγάς, κυνηγός, εξερευνητής, αθλητής.

Τα βράδια κάτω από το δημόσιο φανοστάτη ακούγαμε

απ’ τους μεγαλύτερους

ιστορίες τρόμου, περιπέτειες που μας έκοβαν την ανάσα

και λέγαμε αστεία

που από τα γέλια μας και αυτός ο Χρόνος σταματούσε

απορημένος και έσπρωχνε το χρόνο λίγο πιο πέρα,να σταματήσει να κυλά.

Έτσι ανέμελα και απλά γινόμασταν πιο σοφοί…

Ακόμα και το σχολείο

– αδιάφορο και βαρετό για τους περισσότερους –

ήταν μια διαδικασία παιχνιδιού,

με τη προσμονή του διαλείμματος και το λυτρωτικό χτύπημα

του κουδουνιού της λήξης των μαθημάτων.

 

Θυμάμαι τον κόσμο σιγά σιγά να πλαταίνει και να μεγαλώνει.

Αποδημητικά πουλιά να φέρνουν και να παίρνουν μαζί τους

τις εποχές.

Λουλούδια και δένδρα με τα αρώματα και τους καρπούς τους

να ταυτοποιούν στιγμές του χρόνου.

Παντού γύρω μας και εντός μας, κυριαρχούσε το παιχνίδι.

Ο κόσμος των μεγάλων φάνταζε σκληρός, αδιάφορος

και περίπλοκος.

Μικρά καθημερινά γεγονότα, όλα απλά και κατανοητά

– μας άφηνε αδιάφορους το κρυφό, το βαθύτερο νόημα τους. –

Ακόμα και ο θάνατος, ακατανόητος, μας στοίχειωνε για λίγο

μέχρι να αρχίσει το επόμενο παιχνίδι.

Όλα, φιλία, αγάπη, πείσμα, χαρά, λύπη, πόνος, περιέργεια,

μονοδιάστατα και αθώα,

να τα τυλίγει το άρωμα του γιασεμιού και του τριαντάφυλλου

στο κλείσιμο της μέρας,

καθώς πληγωμένοι και βρώμικοι επιστρέφαμε με τη δύση

του ήλιου στο πατρικό μας.

Τριγύρω τα φύλλα των δένδρων θρόιζαν ατέλειωτα μυστικά

και στη φαντασία μας οι σκιές και οι θόρυβοι της νύχτας

έπαιζαν παιχνίδια με τους φόβους μας.

 

Παιχνίδι… καθώς αυτό λιγόστευε άρχισε να μεγαλώνει

• η μοναξιά στην κάμαρή μας

• το αφιλόξενο των δρόμων

• η πολυπλοκότητα των σχέσεων

• η σιωπή εντός μας και

• η ψύχρα του Ουρανού…

Αλήθεια θα μάθουμε ποτέ ποιοι είμαστε…;

 

Τώρα που τις νύχτες χρειαζόμαστε χάπια για να ταξιδέψουμε

στη χώρα του Ύπνου.

Τώρα που τη μνήμη διατρέχουν γνωστά πρόσωπα που γίνονται

θολά, άγνωστα, αποστασιοποιημένα από χρόνο και τόπο.

Τώρα που οι φίλοι και συνοδοιπόροι μας, ένας ένας χάνονται

στη χώρα της λήθης.

Τώρα που οι δυνάμεις μάς εγκαταλείπουν και τα αυτονόητα

γίνονται υπεράνθρωπα κατορθώματα.

Τώρα η ρήση “Αν δεν γίνετε σαν τα παιδιά δεν θα μπείτε

στη βασιλεία των ουρανών”

αποκτά άλλη μια διάσταση…

Να, ένας πιτσιρίκος μου γνέφει με μια σφεντόνα στο χέρι

και μια μπάλα στη μασχάλη.

 

Τελικά νομίζω πως όλα στη ζωή είναι ένα παιχνίδι,

με μια χαρισμένη σφεντόνα και μια μπάλα…

 

 

 

Τέχνη

 

Μια πράξη απλή μπορεί να σε κάνει μισητό

στις σκέψεις των άλλων,

– όπως και μια συγγνώμη να σε κάνει αγαπητό.

Λίγη περισσότερη σιωπή μπορεί το ίδιο αλάνθαστα

να σε πληγώσει,

– όπως και μια ασήμαντη λέξη να σε γιατρέψει.

Εικοσιτέσσερις ώρες τη μέρα μπορεί ο φόβος να σε σκοτώνει,

– και άλλες τόσες η προσδοκία να σ’ ανασταίνει,

γι’ αυτό κάποιοι συνεχίζουν να ζουν…

 

Ο καθένας μας κουβαλάει και ένα ποδοπατημένο όνειρο,

– κάποιοι όμως μπορούν να το κάνουν ν’ ανατείλει πάλι.

Ο καθένας μας μπορεί να έχει μια πλατιά καρδιά,

ν’ αγκαλιάζει, να πονά,

– κάποιοι όμως μπορούν να μας δείξουν

“πότε χρειάζεται να παραμερίζουμε τις καρδιές μας” *…

Ο καθένας μας έχει όνειρα και προσδοκίες,

– κάποιοι όμως αντιμετωπίζουν με πείσμα τις προκλήσεις

και δεν λογοκρίνουν τα όνειρά τους.

γι’ αυτό κάποιοι συνεχίζουν να αγωνίζονται…

 

Πορευόμαστε μεταφερόμενοι,

“κυνηγώντας φαντάσματα και προσκυνώντας είδωλα,

μα στο τέλος όλα καταλήγουν σε ένα απλό στοιχείο,

στην ικανότητα να αγαπάμε” έλεγε ο θείος Αντρέι.**

Πορευόμαστε και αρκεί,

ένα απόμακρο τραγούδι μες στη νύχτα

ένα μακρινό ουράνιο τόξο στον ορίζοντα,

πίσω από δακρυσμένα δέντρα

ένα τεράστιο αυγουστιάτικο φεγγάρι στην άκρη του ορίζοντα

μια παπαρούνα και ένα γιασεμί,

για να μας θυμίσουν πως η αγάπη υπάρχει

και αυτή μπορεί να σώσει τον κόσμο.

 

Να γιατί χρειαζόμαστε τους ποιητές, τους μάστορες,

τους δημιουργούς,

για να μας θυμίζουν πως το έργο της Δημιουργίας συνεχίζεται,

για να βάζουν χρώματα στο γκρίζο και μουσική στις εικόνες μας,

για να μας δείχνουν πως εδώ κοντά μας,

μέσα μας βρίσκεται ακόμα ο Πρωτομάστορας…

 

 

 

Αγάπη

 

“Πολλοί γι’ αυτήν μιλήσανε, πολλοί την τραγουδήσανε,

μα λίγοι πέθαναν για την τιμή της…”

Φ. Κ.

 

Αγάπα, τα χέρια τα απλωμένα που ζητούν συμπόνια,

πριν να ξυπνήσει το φεγγάρι.

Αγάπα τα παρακλητικά μάτια,

σκούπισε τα δάκρια από κάθε τσακισμένο πρόσωπο,

πριν σε σκεπάσει το αιώνιο σκοτάδι.

Αγάπα τον εχθρό σου

και κάνε το καλό σε όσους σε βλάπτουν,

πριν ν’ ανάψουν τ’ αστέρια.

Αγάπα και φίλα στο στόμα κάθε λεπρό

και θα δεις να γίνεται Χριστός,

ψιθυρίζει ο θείος Φραγκίσκος.*

Αγάπα γιατί πρωταρχικά είναι μια εντολή

του γιου του Ανθρώπου

και δεύτερον γιατί μόνο αυτό αρκεί,

ψιθυρίζει ο θείος Ιωάννης.

 

Και εγώ στέκομαι μπροστά Σου,

παραχωρώ την ασήμαντη θέλησή μου

στην πράξη της αγάπης.

Παίρνω το ρίσκο της απώλειας, της δέσμευσης,

της αλλαγής,

διαλέγοντας την αγάπη.

Η αγάπη είναι δύσκολη και αθόρυβη…

Ίσως το να μιλάς για την αγάπη να είναι περιττό ή άχρηστο,

όπως και το να μιλάς για το Θεό!…

Γιατί τελικά, ο Θεός ΕΊΝΑΙ αγάπη.

 

*Ο Φραγκίσκος της Ασίζης (1182 – 3 Οκτωβρίου 1226) είναι άγιος της Καθολικής εκκλησίας, ιδρυτής του Τάγματος των Φραγκισκανών. βλ. Ο φτωχούλης του Θεού.

– Ν. Καζαντζάκη

 

 

* Ο Πρίαμος Ραμπότας γεννήθηκε στη Νιγρίτα το 1957, είναι παντρεμένος, έχει δύο κόρες, δύο εγγόνια και ζει στη Θεσσαλονίκη από το 1971. Είναι πτυχιούχος Τεχνολόγος Ηλεκτρολόγος Μηχανικός. Όσο θυμάται τον εαυτό του διαβάζει, γράφει, παίζει κιθάρα, φωτογραφίζει, και ταξιδεύει.

Εργάστηκε σε διάφορες δουλειές και τα τελευταία 24 χρόνια στην ΑΒΒ.

Συνταξιοδοτήθηκε το 2020 και είναι συγγραφέας της ποιητικής συλλογής

  • Άνθρωπος θλίψεων (2021) και
  • Ο γιος του μαραγκού (2022)
    • εκδόσεις GRAFO AE

Ήδη ετοιμάζει το τρίτο βιβλίο…

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top