Fractal

Ποίημα: “Μετά από καιρό ξανά βλεπόμαστε”

Της Μαρίας Σκαμπαρδώνη // 

 

 

 

Μετά από καιρό ξανά βλεπόμαστε

 

Μετά από καιρό ξανά βλεπόμαστε,

ωριμότεροι, σοφότεροι, για αυτό μιλιόμαστε.

Να μιλήσουμε για λάθη της παρελθούσης νιότης,

εκεί που η ωριμότητα έλειπε άλλα άφθονη υπήρχε ωραιότης.

 

Πόσο ανόητο να μη μιλιόμαστε,

ανόητες παρεξηγήσεις να μας χωρίζουν, αφού αγαπιόμαστε.

Τι ντροπή ο ένας τον άλλον να μην ακούει,

και την υπερηφάνεια να αφήνει τη σχέση του να τρώει.

 

Σε κοιτάζω και αναπολώ τις όμορφες στιγμές,

αν δε χωριζόμασταν, πόσα ακόμα θα είχαμε ζήσει!

Το χρόνο που πέρασε δεν τον παρατηρώ,

για εμένα στο πρόσωπό σου ζωγραφισμένη η νιότη και η φύση.

 

Πόσο ανόητο που απομακρυνθήκαμε,

αφήσαμε το χρόνο να περάσει και χαθήκαμε.

Για ανόητους λόγους η αγάπη μας κλονίστηκε,

αλλά μέσα από τα λάθη και βάσανά της ξαναγεννήθηκε.

 

Τι ντροπή να μη σε ακούω,

να θέλω να περνάει μόνο το δικό μου.

Τι ανώριμο να μη με καταλαβαίνεις,

να απαιτείς μόνο εσύ να παίρνεις.

 

Σάρωσε ο χρόνος

την αλαζονεία και την έπαρση.

Τώρα συναντηθήκαμε ξανά,

αναβιώνοντας της σχέσης μας την ένταση.

 

Ο χρόνος περνάει, αλλά μόνο εμείς μεγαλώνουμε.

Αυξάνεται ο χρόνος ζωής, αλλά στο πείσμα μικραίνουμε.

Τα χέρια σου δώσε μου να σμίξουμε,

την αγάπη που μας έδεσε ας την αναβιώσουμε.

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top