Fractal

Θα μπορούσε, άραγε, η διάσημη ντίβα να έχει μία κόρη;

Γράφει η Λεύκη Σαραντινού //

 

Γεωργία Συμεωνίδου, «Η κόρη της Μαρίας Κάλλας», εκδ. Παρατηρητής της Θράκης, σελ. 256

 

Ένα πρωτότυπο ανάγνωσμα σχετικό με τη δύναμη που έχουν τα fake news στον κόσμο της ενημέρωσης παγκοσμίως υπογράφει η Σερραία λογοτέχνιδα Γεωργία Συμεωνίδου.

Δύο φίλες από τις Σέρρες, οι οποίες διανύουν την έκτη δεκαετία της ζωής τους, η Πένη, μία κοσμοπολίτισσα τυχοδιώκτρια και η Αθηνά, μια δημοσιογράφος, πρωταγωνιστούν στις σελίδες του βιβλίου της με τίτλο “Η κόρη της Μαρίας Κάλλας”.

Κεντρικό θέμα του βιβλίου είναι το ερώτημα το οποίο απορρέει ευθύς εξαρχής από τον τίτλο του βιβλίου: θα μπορούσε, άραγε, η διάσημη ντίβα να έχει μία κόρη, μεγαλωμένη μυστικά στις Σέρρες σε μία ανάδοχη οικογένεια; Γύρω από αυτό το ερώτημα πλέκει τον μύθο η Γ.Σ., η οποία όμως, φιλοδοξεί να δημιουργήσει κάτι πού περισσότερο από ένα απλό μυθιστόρημα σχετικά με το εν λόγω θέμα.

Και αυτό ακριβώς είναι και το αξιοσημείωτο στο παρόν πόνημα: η αφηγηματική τεχνική η οποία χρησιμοποιεί η συγγραφέας, καθώς και οι ψυχολογικές προεκτάσεις που απορρέουν από την ενδελεχή σκιαγράφηση της προσωπικότητας της Πένης.

Η Γ.Σ. πλέκει, λοιπόν, ένα μυστήριο-αίνιγμα γύρω από το κεντρικό ερώτημα, με την Πένη να αναθέτει την έρευνα γύρω από την καταγωγή της στη δημοσιογράφο φίλη της, η οποία ανακαλύπτει σταδιακά ένα ένα τα στοιχεία. Αυτά περιλαμβάνουν ντοκουμέντα με ζωντανές ηχογραφήσεις των γονιών τους από την περίοδο της βουλγαρικής κατοχής στις Σέρρες κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και τον Εμφύλιο. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η συγγραφέας προσθέτει εντέχνως και τη μικρή ιστορική πινελιά της στο βιβλίο της πλάι στο έξυπνο “παιχνίδι” της σχετικά με την καταγωγή της Πένης. Πρόσωπο- κλειδί στο εν λόγω παιχνίδι θα αποδειχτεί τελικά ο Ιταλός Τζουζέπε, ένα πρόσωπο πολύ αγαπητό στην Πένη.

Εντέλει ποια θα είναι η αλήθεια; Όταν αυτή θα αποκαλυφθεί, οι δημοσιογράφοι θα είναι διατεθειμένοι να την πιστέψουν ή θα προτιμήσουν να παραμείνουν αγκιστρωμένοι στο απείρως πιο δελεαστικό και εμπορικό ψέμα; Διότι στην ηλεκτρονική εποχή μας, όπου η πρόσβαση στην πληροφορία είναι ευκολότερη από ποτέ, η παραπληροφόρηση είναι ευρέως διαδεδομένη και οι άνθρωποι πιο διατεθειμένοι από ποτέ να πιστέψουν ότι τους σερβίρουν. Ενίοτε, οι συμπτώσεις και η Θεά Τύχη μπορεί να παίζουν μεγαλύτερο ρόλο σε μία υπόθεση απ’ ότι η έρευνα και τα “αξιόπιστα και αδιάσειστα” στοιχεία, ποιος, όμως, προτίθεται να πιστέψει στις συμπτώσεις όταν το ψέμα είναι πιο δελεαστικό κι απ’ την ίδια την αλήθεια;

Εκτός από την έξοχη και πρωτότυπη αφηγηματική τεχνική, η γραφή της Γ.Σ. είναι άκρως ρεαλιστική, αυθόρμητη και άμεση, με ολοζώντανους και άφθονους διαλόγους. Οι χαρακτήρες της δεν είναι ωραιοποιημένοι, αλλά απλοί, καθημερινοί άνθρωποι βγαλμένοι από την ίδια τη ζωή.

Εγκιβωτισμένες στην κανονική ροή της αφήγησης, παρατίθενται οι αναμνήσεις της Πένης από την παιδική της ηλικία. και φωτίζουν, συγχρόνως τον ταραγμένο ψυχισμό της. Η Πένη είναι ένα πρόσωπο το οποίο θα συγκινήσει ιδιαιτέρως, όλους όσους κατοικούν, είτε από επιλογή, είτε από ανάγκη, σε πόλη διαφορετική από εκείνη στην οποία μεγάλωσαν και γεννήθηκαν. Επιστρέφει στη γενέτειρά της μετά από χρόνια απουσίας και διαπιστώνει, με πικρία, ότι τίποτε δεν είναι όπως το άφησε.

 

Γεωργία Συμεωνίδου

 

“Ήθελε να γυρίσει πίσω, να πιάσει το νήμα από εκεί  που το είχε αφήσει, να ζήσει τώρα τη ζωή που είχε τότε απορρίψει. Όμως δεν είχε μείνει κάτι ίδιο, για να μπορέσει να το συνεχίσει. Όλα ήταν διαφορετικά και ακόμη πιο διαφορετική η ίδια, που κουβαλούσε μέσα της την εμπειρία αυτών των χρόνων και πάνω της είχε τα σημάδια τους.”

Έτσι νιώθει η Πένη μετά από την επιστροφή της και φτάνει στη φρικτή διαπίστωση για τους δικούς της, μια διαπίστωση που όλοι όσοι έχουμε επιλέξει να κατοικήσουμε μακριά από τους δικούς μας, κατανοούμε απολύτως όσο κι αν μας θλίβει:

“Δεν ήταν πια κομμάτι της καθημερινότητάς τους, ήταν μια επισκέπτρια, ευπρόσδεκτη όταν ερχόταν, που όμως δεν τους έλειπε όταν ήταν μακριά τους…. Έκλειναν την ψυχή τους λίγο λίγο, ώσπου κάποια στιγμή τους έγινε συνήθεια να μην την έχουν δίπλα τους…”

Μέσα από το παιχνίδι που η ίδια η Πένη θα στήσει σχετικά με την καταγωγή της, θα ανακαλύψει εκ νέου τον ίδιο της τον εαυτό και θα καταλήξει σε κάποια δυσάρεστα συμπεράσματα σχετικά με τον τρόπο της ζωής της.

Κοντά στα ζητήματα, όμως, της εσωτερικής μετανάστευσης και της δύναμης που έχουν τα fake news, η συγγραφέας θίγει και ένα σωρό άλλα ζητήματα όπως τις δυσκολίες που προκύπτουν για τα παιδιά από την άνοια των ηλικιωμένων, το πως μπορεί να μας αλλάξει τη ζωή ένα κατοικίδιο, τη μοναξιά που μας τυλίγει όλο και περισσότερο καθώς μεγαλώνουμε, οι σχέσεις με τους γονείς και τα αδέλφια μας, την αληθινή φιλία και τοις επικίνδυνες σκέψεις που γεννά η αργία και η απραξία.

Εν ολίγοις, πρόκειται για ένα ευκολοδιάβαστο πόνημα με ρέουσα γραφή και υπόθεση που κρατά τον αναγνώστη σε αγωνία, το οποίο συγκινεί με τις εύστοχες παρατηρήσεις του για τον ψυχικό κόσμο των πρωταγωνιστών και μας προκαλεί να θαυμάσουμε την αριστοτεχνική δομή και σύλληψή του.

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top