Fractal
Home / Το εργαστήρι του συγγραφέα / O Κωνσταντίνος Γεωργίου στο εργαστήρι του συγγραφέα
28/07/2020, 7:02 μμ

O Κωνσταντίνος Γεωργίου στο εργαστήρι του συγγραφέα

 

 

 

 

«Σε πρώτο πληθυντικό», εκδόσεις Ιωλκός, 2020

 

Σε μια εποχή ρευστή, συγκεχυμένη, μεταβαλλόμενη και ταραχώδη, οι άνθρωποι συνήθως προσπαθούν να βρουν ερείσματα φυσικής και ψυχοπνευματικής επιβίωσης. Τις δύσκολες αυτές ώρες ενός χρεωκοπημένου και ναυαγισμένου πολιτισμού στα αχαρτογράφητα νερά των αδιεξόδων του, εγώ πιάστηκα από τα μαλλιά της ποίησης για να μην καταποντιστώ. Και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης μετουσιώθηκε σε Λόγο, λόγο ποιητικό που υπενθυμίζει το χρέος του ανθρώπου τόσο απέναντι στον εαυτό του όσο και απέναντι στον συνάνθρωπο. Κάπως έτσι προέκυψε το «Σε πρώτο πληθυντικό».

Θεωρώ ότι τα ποιήματά μου κινούνται κυρίαρχα πάνω σε τρεις βασικούς άξονες που αποτελούν και θεματικές περιοχές της ποίησης που αντιπροσωπεύω: ο έρωτας, η αγάπη ως συναίσθημα και κοινωνική στάση, η συλλογικότητα ως αξία και προϋπόθεση της ατομικής και κοινωνικής ευδαιμονίας. Η ιδεολογική αρματωσιά μου είναι η αγάπη, μια αγάπη πανανθρώπινη, μια αγάπη οικουμενική, χωρίς σύνορα, χωρίς εξαρτήσεις, χωρίς προαπαιτούμενα και δεσμεύσεις, που δεν εκδηλώνεται μόνο ως συναίσθημα αλλά και ως κοινωνική συμπεριφορά προσφοράς και αποδοχής. Από την άλλη πλευρά ο έρωτας, θείος και σάρκινος, ως ενσυνείδητη βιωμένη αγαπητική σχέση αλληλοπεριχώρησης που καταυγάζεται ως δύναμη πολύκαρπη, δύναμη μεταμόρφωσης του κόσμου και των ανθρώπων στο πεδίο της κοινής ευδαιμονίας. Στα ποιήματά μου διαπιστώνει κανείς ότι συμπλέκεται το ανυπέρβλητο συναίσθημα της αγάπης με το αίσθημα της κοινωνικής απελευθέρωσης και δικαιοσύνης, συνεκφράζεται πολλές φορές ως βίωμα ερωτικό που καταξιώνεται μεγάλως, όμως, μόνο μέσα στο πλαίσιο της συλλογικότητας, της κοινής προσπάθειας, του κοινού αγώνα, της αλληλεγγύης και του ανθρωπισμού.

 

 

Κάποια στιγμή οι λέξεις ρίζωσαν βαθιά μέσα μου, έγιναν βλαστήματα τρυφερά που ποτίστηκαν με το αμόλευτο νερό του ονείρου, μεγάλωσαν και ψήλωσαν, θέριεψαν, έγιναν δέντρα θαλερά με μεγάλους κορμούς, έγιναν δασωμένοι στίχοι που άπλωσαν τα κλωνάρια τους να φτάσουν τον ουρανό. Είναι φορές που οι στίχοι μου απλώνονται θαρρετά πληθωρικοί μέχρι τις εσχατιές της σελίδας και αναδιπλώνονται στην επόμενη γραμμή σαν να θέλουν, θαρρείς, να βγουν έξω από κάθε περιθώριο, να αποτινάξουν κάθε περιορισμό για να αγγίξουν τον αναγνώστη, ορμητικοί σαν το κύμα της θάλασσας, που προσκρούει δυνατά και σπάζει στην προκυμαία, και άλλες φορές πάλι –λιγότερες- πιο μαζεμένοι, κοφτοί και συνεσταλμένοι πυκνώνουν στην αγκαλιά τους περίεργα συναισθηματικά φορτία με σωρευμένη πυρηνική ενέργεια, έτοιμα να εκραγούν.

Και στις δύο περιπτώσεις ο ποιητικός μου τρόπος, η στοχοθεσία μου είναι η ίδια: η απάρνηση του ατομικισμού, της ιδιοτέλειας και η αναγνώριση ενός συλλογικού υποκειμένου με αναγεννημένες ανθρωπιστικές αξίες που θα μάθει να γράφει το όνομά του «Σε πρώτο πληθυντικό», γεωδαίτημα ακριβό των πιο γαλανών μου ονείρων.

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top