Fractal
Home / ΘΕΑΤΡΟ / Καλλιτέχνες δωματίου στο Studio Κυψέλης
19/09/2018, 10:34 πμ

Καλλιτέχνες δωματίου στο Studio Κυψέλης

Γράφει η Ελένη Αναγνωστοπούλου // *

 

 

Ο Γιώργος Λιβανός ανοίγει για μια ακόμα χρονιά τις πόρτες του Studio Κυψέλης και μας καλωσορίζει εγκάρδια στη νέα θεατρική σεζόν η οποία ξεδιπλώνεται γεμάτη ενέργεια, μυστήριο και θεατρικότητα. Την έναρξη κάνουν ο Στέλιος Γιδάκος με τον Βασίλη Θεοδώρου, όπου μεταμορφώνονται σε καλλιτέχνες δωματίου, έτοιμοι να μας παρασύρουν σε μια ιστορία απόρριψης και εκδίκησης. Είστε έτοιμοι να περιπλανηθούμε στον ασφυκτικό κόσμο τους; «Καλλιτέχνες δωματίου» στο Studio Κυψέλης.

 

 

 

Νωρίς νωρίς ξεκίνησε φέτος η θεατρική σεζόν και αισθάνομαι τόσο χαρούμενη γι’ αυτό το γεγονός. Όσοι γνωρίζουν, ξέρω ότι αγαπώ να παρακολουθώ θεατρικές παραστάσεις και να εκφράζομαι για εκείνες καταθέτοντας τον ενθουσιασμό και τις σκέψεις μου στα γραπτά μου. Βρέθηκα λοιπόν στην πρεμιέρα της παράστασης, Καλλιτέχνες δωματίου την Κυριακή 9/9/2018. Εκείνη η βραδιά είχε κάτι αλλοτινό που την έκανε να ξεχωρίζει από οποιοδήποτε άλλο βράδυ. Ήταν μια εκλεκτή συνάθροιση συναδέλφων και φίλων του θεάτρου όπου όλοι μαζί μετέφεραν τη θετική τους ενέργεια στη ζεστή και φιλόξενη σκηνή του εναλλακτικού θεάτρου που λέγεται Studio Κυψέλης και διατηρεί τόσα χρόνια αμείωτο το ενδιαφέρον μας ως προς την παρουσίαση απαιτητικού υλικού. Τα φώτα έσβησαν και η παράσταση δεν άργησε να ξεκινήσει. Δύο πρόσωπα μας υποδέχονται από σκηνής: ο Εκείνος και η Εκείνη. Αντιμέτωποι μεταξύ τους και αντιμέτωποι με τις σκέψεις τους, εγκλωβίζονται στη δική τους πραγματικότητα. Ένα λεπτό: μα αυτό δεν είναι το θέατρο; Εμπεριέχει μέσα του κάτι από αλήθεια και κάτι από φαντασία. Δανείζεται την αλήθεια και τη μετατρέπει σε φαντασία. Ο συγγραφέας του έργου Γιάννης Χαριτάτος

χρησιμοποιεί κείμενα του Radzinky και συνθέτει τους δικούς του καλλιτέχνες δωματίου, ανθρώπους της διπλανής πόρτας με τις αδυναμίες τους. Τους ονομάζει καλλιτέχνες διότι σαν άνθρωποι της τέχνης αντιλαμβάνονται τον κόσμο υπό το ευαίσθητο πρίσμα τους. Η λογική απουσιάζει στους καλλιτέχνες δωματίου, κυριαρχεί ο υποκειμενισμός. Ήρθε η στιγμή για τον θεατή να κάνει βουτιά στην παραβολή του κοσμοθεάτρου και με βλέμμα ενδοσκόπησης να συνειδητοποιήσει επιτέλους ότι η τέχνη μιμείται με τρόπο εντυπωσιακό τη ζωή. Το έργο του Γιάννη Χαριτάτου διανθίζεται από συναισθηματικές υπερχειλίσεις και φωτίζει την αιώνια πάλη των δύο φύλων, του αρσενικού και του θηλυκού. Δύο υποστάσεις που δεν μπαίνουν στη διαδικασία να καταλάβουν η μια την άλλη, νομίζοντας ότι διαφέρουν τόσο ενώ επί της ουσίας αναζητούν και αποζητούν τα ίδια πράγματα. Ένα έργο απαιτητικό τόσο για τους ηθοποιούς όσο και για τους θεατές και θα εξηγήσω αμέσως το γιατί. Κατ’ αρχάς, οι ηθοποιοί καλούνται να εισέλθουν στο πνεύμα του κειμένου και να ερμηνεύσουν το μυστήριο που κρύβεται πίσω από τα λόγια. Οι θεατές πρέπει να έχουν τις κεραίες τους ανοιχτές, ούτως ώστε να συλλάβουν αυτό το πολυθεματικό έργο που έχει μέσα του, κάτι από Σαίξπηρ (αναφορές στον Άμλετ και συγκεκριμένα στον Φόρτεμπρας), την αέναη αιωνιότητα να περιμένεις κάτι ουτοπικό (Περιμένοντας τον Γκοντό του Samuel Beckett), να βιώσεις ώρες αγωνίας που θα σε οδηγήσουν μέχρι τις πύλες του πανικού (Victims του Michael Howard) για να καταλήξεις στην κατάσταση του αναπότρεπτου τέλους και στους υπαινιγμούς (Χάρολντ Πίντερ). Ο Βασίλης Θεοδώρου δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας και κρατάει σχεδόν όλο το έργο επάνω του. Έχει εναλλαγές στις εκφράσεις και στον τόνο της φωνής του. Θαυμάζω την πειθαρχία που κατέχει επί σκηνής, αποπνέει τον αέρα της σιγουριάς. Ο Στέλιος Γιδάκος στέκεται δίπλα του επάξια κρατώντας χαμηλούς τόνους. Πιστεύω πως ο Βασίλης Θεοδώρου έτσι φαντάστηκε την πρώτη του σκηνοθετική δουλειά: βασισμένη στο απλό στοιχείο, τοποθετεί τους ήρωες, κάνοντας την Εκείνη υπέρμετρα ευαίσθητη να συνυπάρχει με τον Εκείνο που είναι τρομοκρατημένος και ταυτόχρονα γίνεται συμπαίκτης αθέλητα στο σχέδιο εκδίκησης. Ο Γιώργος Λιβανός ασχολείται με την εικαστική επιμέλεια και τους φωτισμούς. Όπως και στο Απόψε αυτοσχεδιάζουμε, έτσι και τώρα, στους Καλλιτέχνες δωματίου ανοίγει το σκηνικό και το αφήνει ενιαίο. Το σκηνικό είναι γεμάτο από αντικείμενα τα οποία παίζουν καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη της πλοκής. Οι φωτισμοί είναι άκρως ατμοσφαιρικοί, τονίζουν τη σκοτεινότητα που διέπει τη σχέση μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών.

Πρόκειται για ένα έργο που θα σας αιχμαλωτίσει και επειδή μου αρέσει να κάνω προβλέψεις, είμαι βέβαιη πως θα γίνει λίαν συντόμως μια τεράστια θεατρική επιτυχία.

 

 

 

*Αναγνωστοπούλου Ελένη, απόφοιτος του τμήματος θεατρικών σπουδών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top