Fractal
Home / Μεταφράσεις / Ιταλική Άνοιξη: τρία ποιήματα του Gabriele Frasca
20/05/2020, 12:25 μμ

Ιταλική Άνοιξη: τρία ποιήματα του Gabriele Frasca

Μετάφραση- ανθολόγηση: Βιβή Λάζου //

 

Ιταλική Άνοιξη[1]: τρία ποιήματα του Gabriele Frasca

 

 

Η ποίηση του Gabriele Frasca (Νάπολη, 1957) θεωρείται ασυναγώνιστη για την ακρίβειά της, ακρίβεια σπάνιας ακεραιότητας και τεχνικής επιδεξιότητας. Ιδίως τα τετράστιχα, τα σονέτα και οι σεστίνες του τον καταξίωσαν ως κορυφαίο σύγχρονο στυλίστα της παραδοσιακής ποιητικής, εκλεπτυσμένο τεχνίτη και ταυτόχρονα ανανεωτή της, καθώς στο έργο του παράδοση και σύγχρονη εμπειρία βρίσκονται σε αδιάκοπη διαλεκτική. Ο ομότεχνός του Roberto Baronti Marchiò έχει σημειώσει σχετικά: «Η γλωσσική, ρητορική και μετρική επεξεργασία των ποιημάτων του επιτυγχάνει μια απίστευτη σύνθεση μπαρόκ ποσότητας λέξεων και παράξενου μπεκετικού κενού»[2]. Αυτή όμως η σύνθεση συνιστά και το πρόβλημα μιας δοκιμής απόδοσης της επιλεγμένης ‘‘φόρμας’’, όπως αυτή που ακολουθεί: από τον εσωτερικό ρυθμό των συντιθέμενων ήχων και εννοιών κάτι θα διαφύγει.

 

 

 

 

ΣΥΝΤΡΙΒΟΝΤΑΣ

 

απ’ το κρεβάτι στον τοίχο αργά αργά

παραπατά

η άνοιξη έρχεται με παλιά με

καινούργια

χρωστούμενα υπάρχοντα να σου πουλήσει βάσανα

πουλημένα κι έπειτα πάει, αυτά είν’ αρκετά

 

frantumando

dal letto al muro un passo all’altro

casca
viene la primavera in vecchi in

nuovi
debiti averi a venderti dolori
già venduti poi va e questo basta

 

Lime, Einaudi 1995

 

 

 

ΠΟΙΑ ΠΤΥΧΗ ΤΗ ΔΙΩΧΝΕΙ ΕΤΟΥΤΗ ΤΗ ΔΟΝΗΣΗ

 

ποια πτυχή τη διώχνει ετούτη τη δόνηση

ποιο πλάσμα να ηχεί στα δοσμένα τα πλήγματα

στρώνοντας πίσσα στ’ ανοιγμένα τα ρήγματα

ώστε στοργή να γίνεται κάθε συγκίνηση

κι από ποιο πλέγμα είναι ακόμα σε διάθεση

απόψεις που δίνονται χωρίς βεβαιότητα

το όστρακο όπου συντίθεται με νωθρότητα

μια σκέψη για κάθε απώθηση

κι έπειτ’ από πού αναδύεται ετούτη η φόρμα

που επιθυμίες ταξιδεύει όσο παλεύει να ετοιμάσει

να παγώσει ζωή μέσα στο υπόδειγμα

λες και στο τέλος  ό, τι βρίσκει μια εκδήλωση

ζωντανό να ήταν ζωντανό για ν’ ακολουθήσει ένα παράδειγμα

το κεφάλι απ’ το κεφάλι παίρνει απάντηση

 

 

 

CHE PIEGA ESPELLE QUESTA PULSAZIONE

che piega espelle questa pulsazione
che plasma suoni sulle piaghe inferte
spingendo pece nelle falle aperte
per cui diventa affetto ogni emozione
e quale plesso ancora predispone
di percezioni che si dànno incerte
la nicchia dove si compone inerte
un pensiero per ogni repulsione
e poi da dove affiora questa forma
che viaggia voglie quanto più s’appresta
a raggelare vita nella norma
come se infine ciò che si protesta
vivo vivesse per calcare un’orma
la testa si risponde dalla testa

Rame, Zona 1999

 

 

Un poeta che torna e incrocia. Ilaria de Seta intervista Gabriele ...

 

 

 

ΤΟ ΤΣΙΡΚΟ ΤΩΝ ΔΙΚΩΝ ΜΑΣ

 

θα είναι το κρέας με το τσιγάρισμά του

ή ο γδούπος που την ανάσα σου βάζεις

για να πάρει μετά απ’ το έτερο εγώ τη ρουφηξιά του

πόσος καιρός είναι πια που τη βγάζεις

ουσία που σε τρέφει και σε σπαράζει

ακούς όμως ήχους τίποτα μέσα σου δεν το σκεπάζεις

τίποτα πάνω σου ούτε η ώρα δε σε βαστάζει

μάλλον κουφή σ’ ετούτο το θόρυβο το συνεχή

σαν από φωνή ικετευτική που όμως καγχάζει

να ακούς συνεχώς την ψυχή

για όσο σου είπανε να κρατηθείς

έτοιμος στο κάλεσμα το βραχνό του διαχειριστή

του τσίρκου με τους όρους τους ασαφείς

όπου κάθε κλουβί ανοίγει σε ένα κλουβί

και στις κερκίδες δεν είναι κανείς

στην πίστα που στροβιλίζει το χώμα στη γη

στο ίδιο το βήμα με τα τέρατα της φύσης εκείνα

που παραμορφώθηκαν όλα τους από σκέτη οργή

όπου βλέπεις ξανά τη δική σου οργή και ανησυχία

μήπως είσαι σαν εκείνα ακριβώς

καθώς ψάχνεις για φάρμακο εάν θεραπεία

δεν υπάρχει αν δεν υπάρχει μορφή ή έστω ένας χορός

ικανός να τιθασεύσει τα λόγια

που γίνονται στο κεφάλι κάτι σαν στενωπός

όπου ένα νήμα περνά απ’ τα καρούλια

που υφαίνουν τις φωνές από τη ζωή

σ’ ένα άχρηστο κομποσκοίνι[3] από λαρύγγια

που τρίβεται ανάμεσα στα δάχτυλα κι εκλιπαρεί

ένα τάλιρο το σάλτο κι ας είναι εκείνη η διαφυγή

 

IL CIRCO DEI NOSTRI

sarà la carne col suo sfrigolio
o il tonfo sordo in cui il respiro giace
per risucchiare poi dell’altro io
da quanto t’ha ti è nella capace
sostanza che ti nutre e ti divora
eppure senti suoni niente tace
di te niente si tiene neanche l’ora
più sorda in questo continuo rumore
come di un cicaleccio che t’implora
di restare in ascolto nel tuo cuore
di quanto t’hanno detto di tenerti
pronto al richiamo roco del gestore
di questo circo dai confini incerti
dove ogni gabbia s’apre in una gabbia
e gli spalti rimangono deserti
sulla pista che vortica la sabbia
al passo di quei mostri di natura
sformati ognuno da una propria rabbia
in cui rivedi la tua e la paura
d’essere esattamente come loro
in cerca d’un rimedio se la cura
non c’è se non c’è forma o almeno un coro
in grado d’imbrigliare le parole
che nella testa fanno come un foro
in cui trascorre un filo dalle spole
che tessono le voci della vita
in un rosario insensato di gole
che stropicciato prega fra le dita
gli salti un grano e sia quella l’uscita

Il fronte interno, Luca Sossella 2003

 

 

 

[1] Τίτλος δάνειος από ποίημα του Davide Rondoni.

[2] Απόσπασμα παρουσίασης, διαθέσιμο στο poetry international, τελευταία επίσκεψη 12/4/20. Εκεί μπορεί να βρει κανείς και στοιχεία για την ερευνητική θητεία του Frasca στο έργο του Beckett.

[3] Το θέμα της «ποίησης – τριμμένου ροζάριου», όπως απαντάται στο έργο της Alda Merini, μπορεί πια να δει ο Έλληνας αναγνώστης στο «Θεϊκή μανία, επιλεγμένα ποιήματα», που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Ρώμη με εισαγωγή και μετάφραση της Έλσας Κορνέτη.

 

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top