Fractal
Home / Ποιήματα / Ελένη Χωρεάνθη: Δύο ποιήματα μνήμης
02/03/2021, 10:10 μμ

Ελένη Χωρεάνθη: Δύο ποιήματα μνήμης

Γράφει η Ελένη Χωρεάνθη //

 

 

[Κάποιες ημερομηνίες που σημάδεψαν τη ζωή μου, πιθανώς και πολλών άλλων, έρχονται στη μνήμη μου για να μου θυμίσουν πόσο πρόσκαιροι είμαστε οι άνθρωποι. Και πόσο πολύτιμη είναι η ζωή ακόμα και με βάσανα και μιας ημέρας.]

 

 

 

 

 

 

Κάτω από τη θαλερή μουριά

 

Τα χρόνια εκείνα τα παλιά
τα χιλιομπαλωμένα
-όχι και τόσο δα παλιά όσο η γέρικη μουριά –
τα πονεμένα και σκληρά
εμείς τα δυο ανήλικα παιδιά
– δεν είχαμε κι άλλη δουλειά –
κάτω από τη θαλερή μας τη μουριά που ζει ακόμα

κι επιμένει να βλασταίνει και ν’ ανθεί
ξοδεύαμε τη μέρα μας απ’ την αυγή
κι ώσπου να δύσει ο ήλιος
Βλέπαμε από κει ψηλά όλο τον κόσμο χαμηλά
απέραντο και ανοιχτό
πανέμορφο κι ως πέρα μακριά

ίσα μ’ εκεί που έφτανε το βλέμμα
κι ας ήταν χρόνια δίσεκτα και χρόνια μισερά

Χτίζαμε τότε πολιτείες και πανέμορφα χωριά

με πετραδάκια μες τα χώματα

πλάι στο ρυάκι

στη ρίζα και στον ίσκιο της κρανιάς
κάστρα υψώναμε και πύργους με το Σπύρο
χτίζαμε έναν κόσμο ολοστρόγγυλο
περιχαρακωμένο

Και κείθε στο χωράφι το ανοιχτό
έπειτα ζέψαμε δυο γάτες μας καματερές

βαρβάτες ζωηρές

ατίθασες και πονηρές

να οργώσουμε τη χέρσα γη
Αυτές οι αφιλότιμες – τεμπέλες κι απειθάρχητες –
δεν δέχτηκαν στον τράχηλο ζυγό
Κι έγινε τότε ένας πόλεμος τόσο πολύ μεγάλος

με δυο βαρβάτες γάτες
που έμεινε στην ιστορία του χωριού

σαν άλλος Τρωικός

τόσο ηρωικός

που δημιούργησε παγκόσμιο σάλο
κι όλος εκείνος ο περιχαρακωμένος κόσμος μας
κατέρρευσε με μιας

μες σ’ ένα δευτερόλεπτο
κάτω από τη θαλερή μουριά
που ζει και διηγιέται ακόμα

 

                                             Παλαιό Φάληρο, 19 Μαρτίου 2020

 

 

 

 

 

 

Πέτρινα χρόνια *

 

Πέτρινα χρόνια μου αλαργινά

πέτρινες μνήμες

κατακάθια στης ψυχής μου τις πτυχές

ιστορημένες τον καιρό της Κατοχής

πέτρινες του φτωχού χωριού μου ομορφιές

πέτρινες αναμνήσεις παιδικές

αγλάισμα του νου και της ψυχής μου

ανάσαση της κουρασμένης μου ζωής

που καταπίνει ο χρόνος

Πέτρινες βρύσες

σπίτια πέτρινα

περίτεχνα

γεφύρια πέτρινα

τοξωτά

 

Νοσταλγικά γυρίζει ο νους μου στα παλιά

στο μακρινό μου ορεινό χωριό

στο ρεματάκι που κυλάει ολοκάθαρο κελαριστό

μες απ’ τις φυλλωσιές νεράκι γάργαρο

πλάι στην αείμνηστη κρανιά μας

στο πουρνάρι

στις δυο πανύψηλες πανώριες καρυδιές

 

Στο πέτρινο πεζούλι

ακουμπάει η κουρασμένη μου ψυχή

να αναπαυτεί

Πίνει δυο δαχτυλιές νάμα νερό

απ’ την αστείρευτη πηγή της Κερασούλας

αναθυμάται τα γλυκόπικρα παλιά

κι αποξεχνιέται

 

26 Μαρτίου 2020,

 

 

* Γράφτηκε την ημέρα που μπήκε στη ζωή μας ο αόρατος ανθρωποκτόνος ιός.

 

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top