Fractal

✔ Editorial: «Μήπως είδατε την Αθηνούλα μου;»

 

 

Yayoi Kusama

 

 

Από επαγγελματική διαστροφή αλλά και από κρυφή βαθιά υποχρέωση στο αβάσταχτο πένθος τους η τηλεόραση είναι διαρκώς ανοιχτή. Προσπαθώ να γράψω στο μεταξύ. Με τη φωνή του ψυχιάτρου και ψυχαναλυτή Σάββα Σαββόπουλου διαρκώς στ’ αυτί: «Βίαια και αναπάντεχα συμβάντα, όπως αυτό των Τεμπών, είναι σαν αστραπή: σε χτυπάει και σε διαλύει. Βρίσκεσαι αντιμέτωπος με την πιο φρικτή ωμότητα, με το αδιανόητο».

Με έντονη του ενοχή του επιζώντος κι ας να μη πήρα ποτέ τα τελευταία χρόνια το μοιραίο τρένο, με πληγή ανοιχτή για κάθε νέο παιδί:

«Όσα δεν διώξαμε στο εξωτερικό, μπήκαν στο τρένο για να πάνε να σπουδάσουν. Όσα επέζησαν πήγαν να διαμαρτυρηθούν γι’ αυτά που πέθαναν. Αυτά τα δείραμε.»

Με καρφί αυτή εδώ τη φράση κι ας μη γέννησα ποτέ δικό μου παιδί.

Κάπως έτσι γεννήθηκε το fractal αυτής της Τετάρτης. Με έναν συγγραφέα γιατρό να μας μιλά για τη δωρεά οργάνων, με έναν συγγραφέα αστυνομικών να μας διδάσκει πολλά για την ανθρώπινη ψυχή και με αχτίδα φωτός, την εκδήλωση για το καινούργιο βιβλίο του Γιάννη Φαρσάρη «Σουσάμι άνοιξε», να υπόσχεται ζωή.

Και με την θλιβερή διαπίστωση που ξανακάνουμε όλοι: Ευτυχώς που υπάρχουν οι ιστορίες για να μη μας ξεκάνει εντελώς η ζωή.

 

 

Αλλά θ’ αντέξουμε, ναι; Και για όλους τους ηττημένους και γονατισμένους, κάποια στιγμή ηττημένοι και γονατισμένοι κι εμείς,

 

Ελένη Γκίκα

 

 

Ετικέτες:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top