Οι… αριστερές απόπειρες από τον Χριστόφια στον Τσίπρα

Οταν το 2008 ο Δημήτρης Χριστόφιας κέρδιζε τις προεδρικές εκλογές στην Κύπρο και αναδεικνυόταν Πρόεδρος της Δημοκρατίας, η συντηρητική Ευρώπη πάγωσε. Πίσω από τα χαμόγελα συγκατάβασης και αβροφροσύνης, πίσω από τους εναγκαλισμούς του Κύπριου προέδρου με τους ηγήτορες της Ε.Ε., κρυβόταν ένα και μοναδικό ερώτημα: Τι θα γίνει με τον Χριστόφια; Τι θα κάνουμε με την κυπριακή «αριστερή παρένθεση»; Ωστόσο, τα μεγέθη ήσαν τέτοια που οι ηγήτορες της Ε.Ε. δεν έδειχναν να ανησυχούν ιδιαίτερα.

Δύο γεγονότα ήρθαν να σημαδέψουν την προεδρία Χριστόφια και να επιδράσουν αρνητικά στα όποια προγραμματικά σχέδια της κυπριακής κυβέρνησης. Το πρώτο ήταν το κραχ με τη Λίμαν Μπράδερς στις ΗΠΑ το 2009, που πυροδότησε μια αλυσιδωτή παγκόσμια χρηματοοικονομική κρίση.

Τι έγινε λοιπόν στην περίπτωση της Κύπρου και του Χριστόφια; Αφού πέρασε η παραδοσιακή περίοδος χάριτος, αφού το βλέμμα ήταν στραμμένο στις προσπάθειες δύο αριστερών ηγετών, του Χριστόφια στην ελληνοκυπριακή και του Ταλάτ στην τουρκοκυπριακή κοινότητα, για να εξευρεθεί λύση στο Κυπριακό (που σε τέτοια περίπτωση θα άλλαζε τα δεδομένα), πήραν μπρος οι μηχανές της τρομοκρατίας, της παραπληροφόρησης και των απειλών και άρχισαν να βροντούν τα κανόνια των Βρυξελλών με πολεμοφόδια τα διεθνή ΜΜΕ:

Στην περίπτωση της Κύπρου τα κατάφεραν… | EUROKINISSI

Ωιμέ, η Κύπρος είναι πλυντήριο ρωσικών κεφαλαίων (άσχετα αν πολλαπλάσια ρωσικά κεφάλαια αυγάτιζαν σε τράπεζες στην Αγγλία, τη Γερμανία και το Λουξεμβούργο…), ωιμέ, η κυπριακή οικονομία είναι μια φούσκα, ωιμέ, το κυπριακό τραπεζικό σύστημα είναι δυσανάλογο των δυνατοτήτων του. Για να συντομεύουμε την ιστορία, μπήκε δειλά δειλά στο τραπέζι το θέμα του Μνημονίου, ενός προγράμματος που θα αλυσόδενε την Κύπρο στο άρμα των διεθνών πιστωτών.

Είναι σαφές ότι οι πρακτικές της δεκαετίας του 1960 και του 1970 με τις στρατιωτικές επεμβάσεις και τα πραξικοπήματα δεν περνούσαν πια στην πολιτισμένη Ευρώπη. Χρειαζόταν μια άλλη μέθοδος για να πολεμηθούν οι αριστερές κυβερνήσεις, όπου κι αν αυτές ξεφύτρωναν. Αυτή τη φορά, τη θέση των όπλων πήρε το χρήμα, η οικονομία και οι κοινωνικές πολιτικές.

Τα πυρομαχικά

Η ηγεσία της Ε.Ε. αντικατέστησε τα κανόνια με τα Μνημόνια και τα πυρομαχικά με τα συστημικά και φίλια ΜΜΕ, αν αυτό σας θυμίζει κάτι. Η κυβέρνηση Χριστόφια (ιδίως οι τραπεζίτες υπουργοί των Οικονομικών) σαφώς υποτίμησε τους κινδύνους, εξ ου και έλεγαν τότε ότι «η κρίση δεν θα μας αγγίξει».

Στο μεταξύ, στην πιο κρίσιμη φάση των διεργασιών αυτών, συνέβη το δεύτερο καθοριστικό γεγονός, η φονική έκρηξη στη ναυτική βάση στο Μαρί στις 11 Ιουλίου το 2011, με αποτέλεσμα την τραγωδία με τους 13 νεκρούς, την καταστροφή της ηλεκτροδότησης της Κύπρου και τη φοβερή επιδείνωση της οικονομίας της.

Ο Ελληνας πρωθυπουργός, κατόρθωσε με τη στάση του να αφυπνήσει από τον λήθαργο τους λαούς που απαιτούν πια μια άλλη Ευρώπη | EUROKINISSI

Η έκρηξη αυτή ήταν το σημείο αναφοράς στην αναπότρεπτη πια πορεία πτώσης του προέδρου και μετατροπής της Κύπρου σε μια ακόμη αποικία χρέους στο απόλυτο έλεος των διεθνών πιστωτών ή τοκογλύφων, όπως τους αποκαλούσε ο Χριστόφιας. Το μαχαίρι μπήκε βαθιά στον λαιμό της κυπριακής κυβέρνησης. Ως αποτέλεσμα, η κυπριακή «αριστερή παρένθεση» έκλεισε.

Και μόλις άλλαξε ο πρόεδρος και εγκαταστάθηκε στο Προεδρικό ο Νίκος Αναστασιάδης, με τα διάφορά του «δεσμεύομαι», ήρθε η χαριστική βολή, από «φίλους» και «συμμάχους» αυτή τη φορά. «Μου έβαλαν το πιστόλι στο κρόταφο» είχε πει ο Αναστασιάδης για να δικαιολογήσει το πιο προκλητικό, το πιο ληστρικό, το πιο ανήθικο μέτρο που πάρθηκε ποτέ διεθνώς, το εξοντωτικό κούρεμα των καταθέσεων.

Το αποτέλεσμα; Η οικονομία διαλύθηκε, τράπεζες έκλεισαν ή ξεπουλήθηκαν, οι περικοπές στους μισθούς και τις συντάξεις φτωχοποίησαν τις λαϊκές μάζες, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις πτώχευσαν, η ανεργία εκτοξεύτηκε σε πρωτόγνωρα για την Κύπρο επίπεδα. Ο,τι αποτελούσε την εθνική περηφάνια του βιοτικού επιπέδου των Κυπρίων, της ανθηρής οικονομίας και της κοινωνίας αλληλεγγύης που με αγώνες, θυσίες και αίμα κέρδισαν οι εργαζόμενοι, πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων.

Στη θέση τους ξεφύτρωσαν τα Μνημόνια, μαζί με τη φτώχεια, την εξαθλίωση, τα κοινωνικά παντοπωλεία και τα συσσίτια, τις ουρές ανέργων στα ασφαλιστικά ταμεία και την απελπισία. Μπήκαμε στην εποχή της λιτότητας και των προγραμμάτων, όταν ευημερούν οι αριθμοί αλλά ο λαός υποφέρει.

Ποιος είναι ο κοινός παρονομαστής όλων όσα συνέβησαν στην Κύπρο με όσα συμβαίνουν σήμερα στην Ελλάδα; Είναι οι αριστερές κυβερνήσεις που εξελέγησαν δημοκρατικά από τον λαό, για να λειτουργούν ως κάτι καινούργιο μέσα στην Ε.Ε. Ομως η Ελλάδα δεν είναι η αμελητέα Κύπρος. Και το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι τέτοιο που θέτει κεφαλαιώδη ζητήματα ενώπιον της άρχουσας τάξης των Βρυξελλών.

Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν πρέπει να έχει κανείς αυταπάτες: ο καβγάς δεν είναι ούτε για το ευρώ ούτε για την παραμονή στην Ε.Ε. ούτε, βεβαίως, για την οικονομική εξυγίανση. Ο καβγάς εκφράζεται με το «απεταξάμην την Αριστερά»· ο καβγάς είναι για να φύγει από το προσκήνιο η αριστερή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.

Οποιος παρακολούθησε τη συνεδρίαση του Ευρωκοινοβουλίου, την εκεί παρουσία του Ελληνα πρωθυπουργού, δεν θα δυσκολευτεί να αντιληφθεί ότι όντως το διακύβευμα είναι η Αριστερά και όχι τα παρεπόμενα. Αυτά χρησιμοποιούνται σαν εκβιασμοί και προειδοποιητικές βολές, το Grexit και η παραμονή στην ευρωζώνη είναι τα ισχυρά όπλα στη φαρέτρα των συντηρητικών δυνάμεων προκειμένου να πετύχουν τους στόχους τους και κυρίως να διώξουν το Τσίπρα.

Τα προσχήματα

Αλλωστε, οι λυκοφιλίες μέσα στους κόλπους των «εταίρων», μέσα στους λεγόμενους θεσμούς, τα χαμόγελα και τα προσχήματα, μπήκαν στο περιθώριο όταν έφτασε η κρίσιμη στιγμή του δημοψηφίσματος. Οι μάσκες έπεσαν και οι επικεφαλής των θεσμών ομολόγησαν το κρυφό κόζι που είχαν στα χαρτιά τους: «Να φύγει ο Αλέξης Τσίπρας, να αλλάξει η κυβέρνηση».

Και τι δεν έκαναν προκειμένου να το πετύχουν! Οπως στην περίπτωση της Κύπρου ο εκβιασμός οδήγησε στο κούρεμα καταθέσεων, έτσι και στην περίπτωση της Ελλάδας, οδήγησε στο κλείσιμο των τραπεζών, στην άρνηση να συνεχίσουν για λίγες μέρες τη χρηματοδότηση της χώρας, στα τελεσίγραφα τύπου «take it or leave it» και τα «game over», που στόχο είχαν να αλυσοδέσουν την Ελλάδα σε ένα νέο επαχθές Μνημόνιο, με απώτερο σκοπό να εκβιάσουν την πτώση της κυβέρνησης Τσίπρα.

Επιστράτευσαν τον ψυχολογικό πόλεμο, τον πόλεμο νεύρων μέχρι την εσχάτη, επινόησαν θέματα αξιοπιστίας και εμπιστοσύνης και κατέγραψαν απίστευτες παλινωδίες. Ακόμα και τούτη τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, ο Σόιμπλε και οι συν αυτώ δίνουν την τελευταία παράσταση αδιαλλαξίας και ρεβανσισμού.

Οσα και όποια λάθη κι αν έγιναν στη διάρκεια των έξι τελευταίων μηνών, δεν αναιρούν ούτε ένα «γιώτα» από την εκτίμηση ότι πρώτος και κύριος στόχος ήταν ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του. Αντιθέτως τα επιβεβαιώνουν. Και καλά θα κάνουν όσοι αναλύουν τα πράγματα και παίρνουν θέση στα κρίσιμα διλήμματα των ημερών, να το έχουν αυτό υπόψη τους. Αυτό το στοιχείο εκβιασμού είναι κοινό στις περιπτώσεις των αριστερών κυβερνήσεων Ελλάδας και Κύπρου.

Φανερώνει όχι μόνο τον αδίστακτο χαρακτήρα των ανθρώπων τύπου Σόιμπλε και Βέμπερ, αλλά -το κυριότερο- φανερώνει ότι τελικός και υπέρτατος στόχος τους ήταν και παραμένει η πτώση των αριστερών, απειλητικών για τους θεσμούς και τα κατεστημένα, ενοχλητικών κυβερνήσεων. Γι’ αυτό όταν μιλούν δεν αισχύνονται και, όπως χαρακτηριστικά ειπώθηκε, νομίζουν ότι μιλούν σε μπιραρίες της Βαυαρίας.

Αν στην περίπτωση της Κύπρου κατάφεραν να υλοποιήσουν τους στόχους τους, αφού και τον Χριστόφια έριξαν και τα Μνημόνια επέβαλαν, στην περίπτωση της Ελλάδας δεν συμβαίνει το ίδιο. Θα μου πείτε «καλά, και η συμφωνία με τους “εταίρους” (αν τελικά επιτευχθεί) δεν είναι Μνημόνιο; Δεν περιλαμβάνει επαχθείς όρους και αντιλαϊκά μέτρα; Δεν επιβάλλει στην Ελλάδα μια συνέχιση των μαύρων ημερών της πενταετίας; Δεν είναι πισωγύρισμα από τις προγραμματικές διακηρύξεις του Αλέξη Τσίπρα και το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης;»

Ο συμβιβασμός

Την απάντηση την έδωσε, νομίζω, ο Ελληνας πρωθυπουργός στην ομιλία του στη μεταμεσονύκτια συνεδρίαση της Βουλής τα ξημερώματα του Σαββάτου. Ο Αλέξης Τσίπρας ούτε ωραιοποίησε τη συμφωνία ούτε αρνήθηκε τις δυσκολίες και τα πισωγυρίσματα ούτε καν αρνήθηκε ότι έγιναν λάθη. Ναι, η συμφωνία έχει τα χαρακτηριστικά ενός επώδυνου προγράμματος· ναι, θα έχει και επιπτώσεις στον λαό· ναι, αποτελεί οδυνηρό συμβιβασμό με τους «εταίρους».

Ομως υπάρχει μια τεράστια, ειδοποιός διαφορά. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο θέμα της διευθέτησης του μη διαχειρίσιμου χρέους (που μπήκε στο τραπέζι και αποτελεί τεράστια επιτυχία), δεν αναφέρομαι στους υπόλοιπους άξονες που ανέπτυξε ο Αλέξης Τσίπρας σε ό,τι αφορά τις επενδύσεις, την ανάπτυξη, τα πρωτογενή πλεονάσματα και άλλα θετικά στοιχεία.

Αναφέρομαι στο ένα και μοναδικό κύριο στρατηγικό ζήτημα – ότι, δηλαδή, δεν τους πέρασε να ρίξουν την κυβέρνηση και ότι ο Τσίπρας, παρά τις αναμενόμενες εν πολλοίς διαφοροποιήσεις ορισμένων στελεχών του, παραμένει όρθιος επί των επάλξεων, μπροστάρης στην πάλη για την επίτευξη του υπέρτατου στόχου, αυτού της ριζικής αλλαγής των πολιτικών και της φιλοσοφίας των ηγητόρων της Ε.Ε.

Οπως το έθεσε απλά και ξεκάθαρα ο πρωθυπουργός: «Αποτρέψαμε πολιτικό Grexit με οικονομική πρόφαση». Και σε ό,τι αφορά το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», ας μην ξεχνούμε ότι ένα κυβερνητικό πρόγραμμα δεν εφαρμόζεται σε έξι μήνες. Εφαρμόζεται σε βάθος χρόνου και σταδιακά, ανάλογα με τις συνθήκες. Αυτό πιστεύω γίνεται στην περίπτωση της ελληνικής κυβέρνησης.

Μπορεί, λοιπόν, να επήλθε ο οδυνηρός συμβιβασμός, αλλά στο σκληρό πόκερ της γεωπολιτικής στρατηγικής δεν νομίζω ότι βγήκαν νικητές οι συντηρητικοί κύκλοι. Το φάντασμα της αλλαγής πλανάται ήδη απειλητικά για τους ιέρακες της Βόρειας Ευρώπης πάνω από την Ε.Ε. Το μεγαλύτερο κέρδος από όλη αυτήν την εξάμηνη σχεδόν ιστορία της συνεχούς, επίπονης διαπραγμάτευσης, μέσα σε ασφυκτικές πιέσεις και πλαίσια, μέσα από απροκάλυπτες επιθέσεις και εκβιασμούς, είναι το γεγονός πως σήμερα όλο και περισσότερες δυνάμεις ξυπνούν, στοιχίζονται και κινητοποιούνται προς την κατεύθυνση της μεγάλης αλλαγής.

Το διακύβευμα

Ακαδημαϊκοί, νομπελίστες, καθηγητές, διαπρεπείς οικονομολόγοι, ΜΜΕ, ακόμη και πολιτικοί μιλούν για εγκατάλειψη των πολιτικών λιτότητας και για συνολική αναθεώρηση των κανόνων. Αυτό είναι το υπέρτατο διακύβευμα για τους λαούς της Ενωμένης Ευρώπης: είτε θα συνεχιστούν οι πολιτικές λιτότητας που πνίγουν τους λαούς, κυρίως του Νότου, είτε θα ανατραπούν τα δεδομένα και θα ακολουθήσει η Ε.Ε. μια άλλη πολιτική, μια πολιτική ανάπτυξης, απασχόλησης, κοινωνικής δικαιοσύνης, ισοτιμίας, αλληλεγγύης και ευημερίας μέσα σε συνθήκες δημοκρατίας.

Να επιστρέψει, δηλαδή, στις ιδρυτικές αρχές και αξίες της όπως τις οραματίστηκαν κορυφαίοι Ευρωπαίοι πολιτικοί, και όχι τεχνοκράτες και απλοί διαχειριστές. Ας μη γελιόμαστε. Την αλλαγή δεν θα την καταφέρει καμιά κυβέρνηση και κανένας πρωθυπουργός.

Μπορεί να τη σπρώξουν, μπορεί να φυτέψουν τον σπόρο της, όμως την αλλαγή θα τη φέρουν οι λαοί και μόνον οι λαοί. Το πλέον ελπιδοφόρο μήνυμα από την περίπτωση της Ελλάδας και της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα (κάτι που δεν συνέβη στην Κύπρο) είναι ακριβώς αυτό: Οτι κατάφερε να ξυπνήσει από τον λήθαργο τους λαούς που απαιτούν πια μια άλλη Ευρώπη.