“Η μάνα”: Ποίημα της Gwendolin Brooks
Μετάφραση: Εύα Σταματοπούλου //
“Η μάνα”
Οι αμβλώσεις στέκουν φρουροί στη μνήμη σου – μην αφήνοντάς σε να ξεχάσεις.
Θα θυμάσαι τα παιδιά που απέκτησες αλλά ποτέ δεν γέννησες,
Τους νοτισμένους, μικροσκοπικούς πολτούς με τις λιγοστές ή και καθόλου τρίχες
Τους τραγουδιστάδες και τους εργάτες που ποτέ δεν νιώσανε τον αγέρα.
Ποτέ δεν θα τα παραμελείς και ούτε θα τα ξυλοφορτώνεις
Και ποτέ δεν θα εξαγοράζεις τη σιωπή τους με ένα γλειφιτζούρι.
Ποτέ δεν θα κουρδίσεις τον αντίχειρα που θηλάζει
Και ούτε και θα το βάζεις στα πόδια όταν εμφανίζονται από το πουθενά
– τα φαντάσματα.
Ποτέ δεν θα τα αφήνεις μόνα τους, ελέγχοντας τον χυμώδη αναστεναγμό σου
Ώστε να επιστρέψεις για να τους δώσεις μια λιχουδιά, με βλέμμα μητρικό που γλουγλουκίζει.
Στις φωνές του ανέμου έχω ακούσει τις αμυδρές φωνές των παιδιών μου που φονεύτηκαν.
Έχω συμβληθεί. Έχω χαλαρώσει
Τα ξεθωριασμένα θαμπά στήθη της στοργής
που δεν μπόρεσαν ποτέ να βυζάξουν.
Έχω μιλήσει, ω γλυκύ μου έαρ, εάν αμάρτησα, εάν έκοψα
Την τύχη σας
Και τις ζωές σας από το ατελείωτο τους τέρμα,
Εάν εγώ σας έκλεψα τις γέννες και τα ονόματά σας,
Τα αμαρτύρητα βρεφικά δάκρυα και τα παιχνίδια σας,
Τις επιτηδευμένες ή αξιαγάπητες αγάπες σας, τις αναμπουμπούλες, τους γάμους σας, τον πόνο και τον θάνατό σας,
Εάν εγώ δηλητηρίασα τις απαρχές των αναπνοών σας,
Πιστέψτε με ότι ακόμη και μες στη σκοπιμότητά μου δεν έδρασα εσκεμμένα.
Παρόλο που αυτός είναι λόγος για να κλαψουρίζω,
Να κλαψουρίζω ότι το έγκλημα δεν ήτανε δικό μου αλλά αλλουνού;
Καθώς, εσείς, είστε έτσι και αλλιώς νεκρά.
Ή κατά το μάλλον ή το ήττον,
Εσάς ποτέ δεν σας ανάθρεψε η μήτρα μου.
Όμως και αυτό, φοβάμαι,
Είναι λάθος: ω μα τι να πω, πώς πρέπει να ειπωθεί η αλήθεια;
Εσείς γεννηθήκατε, εσάς η ψυχή σας κούρνιαζε σε σάρκα και οστά, εσείς πεθάνατε.
Απλά ποτέ δεν χαχανίσατε ή κάνατε σχέδια ή κλάψατε.
Πιστέψτε με, σας αγάπησα όλους.
Πιστέψτε με, σας γνώριζα, έστω και αμυδρά, και σας αγάπησα, σας αγάπησα πολύ.
ΟΛΟΥΣ.
Gwendolyn Brooks, “the mother” from Selected Poems. Copyright © 1963 by Gwendolyn Brooks. Reprinted with the permission of the Estate of Gwendolyn Brooks.
Source: Selected Poems (Harper & Row, 1963)
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
“το χρώμα βάφει”. Ανέκδοτο ποίημα του Κώστα Θ. Ριζάκη
14/05/2024, 8:17 μμ -
Ποίημα: “Στην Ουκρανία”
14/05/2024, 8:00 μμ -
Ποίημα: “κολάζ”
14/05/2024, 7:59 μμ -
Ένα ποίημα
14/05/2024, 7:58 μμ -
Τρία ποιήματα
14/05/2024, 7:55 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Δοκίμιο: «Η αρπαγή της άνοιξης»
Του Θάνου Μαντζάνα // * (Κριτική αποδόμηση του ακάθαρτου και βδελυρού παραλόγου **) Πέρασε λοιπόν και η εαρινή ισημερία, μπήκε ο ανθισμένος Απρίλιος, πέρασε ακόμα και το Πάσχα αφού εφέτος ήταν τόσο νωρίς…Ομως είναι σα να μην
Περισσότερα -
Η δικαίωση ή η κάθαρση θα έρθει μέσω της φωτιάς
Γράφει ο Άγγελος Χαριάτης // * «Ο εργένης» του Βαγγέλη Ραπτόπουλου, εκδ. Κέδρος Όσοι έχουν μια μικρή ιδέα γύρω από τη νεοελληνική λογοτεχνία και τους νεοέλληνες συγγραφείς δεν είναι δυνατόν να μην γνωρίζουν τον Βαγγέλη Ραπτόπουλο. Γράφει και
Περισσότερα -
Ποίηση fractal: “Μια ιστορία που επαναλαμβάνεται”
Της Μαίρης Πέστροβα // Μια ιστορία που επαναλαμβάνεται Η ιστορία επαναλαμβάνεται εγώ έγινα εσύ και συ απουσιάζεις Άρα ίσως και ν’ απουσιάζω κι εγώ και να μην το ‘χω καταλάβει είναι τα χρόνια πολλά
Περισσότερα -
Διήγημα: “Κυρ Πανικός”
Γράφει η Αρχοντούλα Διαβάτη // ΚΥΡ ΠΑΝΙΚΟΣ Το διήγημα διακρίθηκε στον διαγωνισμό διηγήματος “Ο Ιός” των εκδόσεων ΝΙΚΑΣ και συμπεριλαμβάνεται στον υπό έκδοση τόμο. Απόγευμα. Ακούω κάτι θυμωμένα λόγια κάτω απ ’το μπαλκόνι και
Περισσότερα -
Ποίημα: “Συνεργοί”
Γράφει ο Δημήτριος Καρπέτης // Συνεργοί Τα ένστικτα ένας πειρασμός αδιάκοπος. Ζούμε μια συνεχής βιαιοπραγία της καθαρότητας του πνεύματος. Πολλές φορές οι μεγάλες αρετές υποφέρουν. Γίναμε συνεργοί στην αθλιότητα αυτού του κόσμου. Λοξοδρομήσαμε,
Περισσότερα -
Ποίημα: “To μυστικό”
Του Χριστόφορου Τριάντη // * ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ Η ποίηση, διάβαινε τούς δρόμους κι έγινε συνοδοιπόρος τού νηστευτή. Συνοδούς είχε νεκρά παιδιά που κρεμαστήκανε στη χλαμύδα της, ζητώντας συντροφιά. Και την ακολούθησαν (είναι αλήθεια), κρατώντας στήθη, στεγνά
Περισσότερα -
Η κερδισμένη αφήγηση
Γράφει η Κούλα Αδαλόγλου // Κώστας Αρκουδέας “Το χαμένο Νόμπελ. Μια αληθινή ιστορία”, εκδ. Καστανιώτης, 2015 «Ο Καζαντζάκης ήταν πολυσυλλεκτικός. Από όπου περνούσε, έπαιρνε κάτι, το οποίο στη συνέχεια ενέτασσε στα γραπτά του δημιουργώντας σύγχυση στον αναγνώστη, ο
Περισσότερα