Fractal
Home / Διηγήματα / Διήγημα: “Κυρ Πανικός”
01/07/2020, 8:50 πμ

Διήγημα: “Κυρ Πανικός”

Γράφει η Αρχοντούλα Διαβάτη //

 

 

 

 

ΚΥΡ ΠΑΝΙΚΟΣ

 

Το διήγημα διακρίθηκε στον διαγωνισμό διηγήματος “Ο Ιός” των εκδόσεων ΝΙΚΑΣ και συμπεριλαμβάνεται στον υπό έκδοση τόμο.

 

Απόγευμα. Ακούω κάτι θυμωμένα λόγια κάτω απ ’το μπαλκόνι και πετάγομαι έξω. Είναι μόνο ένα νεαρό κορίτσι με κόκκινο παλτό, που περνάει στον έρημο δρόμο. Καλωδιωμένο, και ζητάει εξηγήσεις από ‘κείνον, με στεντόρεια φωνή: «Κι εμείς πότε θα βρεθούμε, που βγάζεις τον Ρόμπιν κάθε τρεις και δυο βόλτα, πρωί κι απόγευμα ή και το βράδυ, κι εγώ όλη τη μέρα σπίτι με τους γονείς μου, ασκητής έχω γίνει…»

Οι άνθρωποι ένας ένας, δυο δυο, μέσα στα φωτισμένα ως αργά διαμερίσματα, μόνοι με τον εαυτό τους ωστόσο, «κατ’ εξαίρεσιν», θλιβερά πειραματόζωα ίσως σε βιομετρική παρακολούθηση, βομβαρδισμένοι από πληροφορίες, αυτοσχεδιάζουν ελεύθερα, γράφοντας όπως όπως το θέατρο του παραλόγου που τους αναλογεί. Τηλεφωνούν σε φίλους, καυγαδίζουν, διαβάζουν επιδημιολογικά άρθρα και φιλοσοφικές εκδοχές της κρίσης, τρώνε βουλιμικά ή χωρίς όρεξη, βάζουν θερμόμετρο και προβάρουν πάνω τους τυχόν συμπτώματα του κακορίζικου ιού που καιροφυλακτεί έξω από το σπίτι. Ή είναι κιόλας μέσα. Κι όσοι δεν έχουν σπίτι, οι «γυμνοί άνθρωποι», θα είναι οι σίγουροι ξενιστές του ιού; Το σαράκι δουλεύει μες στο ξύλο, χίλιοι φόβοι διαβρώνουν αργά αργά την ψυχή, κι ο ΦΟΒΟΣ της αρρώστιας κι η αρρώστια του φόβου, ένα δυσοίωνο σύννεφο πάνω απ’ το σπίτι, τη γειτονιά και την πόλη, τη χώρα, και τον πλανήτη. Ένα πανοπτικόν, που ελέγχει αδιακρίτως τις ζωές τους, καταπίνει τις σκέψεις και τα όνειρα, τις προοπτικές και τα σχέδια όλα και βάζει στην ατζέντα για συζήτηση ένα σωρό θέματα, κρυμμένα επιμελώς κάτω από το χαλί.

Η κόλαση, σίγουρα δεν είναι οι άλλοι, ούτε το βλέμμα τους πάνω μας είναι κόλαση, όπως ναρκισσευόσουνα να πιστεύεις ως τώρα, ούτε το τηλεφώνημα που στηρίζει, το χέρι που ανοίγει την πόρτα με τρόφιμα και καλά λόγια, τα κοινωνικά δίκτυα και το δημόσιο σύστημα υγείας, ο γιατρός, ο νοσηλευτής, ο επιστήμονας που δοκιμάζονται μαζί μας και μαζί και οι λέξεις και οι έννοιες, η αλληλεγγύη και η ανθρωπινότητα.

Πάνδημη καραντίνα για το φόβο του ιού, ένα σχολείο διαφορετικό για τον καθένα μας. Εκείνος κι εκείνη, τρέμοντας ο ένας για τον άλλο. Γιατί είναι βαρύς και θλιμμένος σήμερα, γιατί φωνάζει συνέχεια τελευταία, ανυπομονώντας, τι δεν καταλαβαίνει.- Από τη μεριά της, οι μέρες που πέρασαν, δεν ήταν κάποτε ο ορισμός της δυστυχίας;- Να στρώνει εκείνος το τραπέζι με όλα τα καλά κι αυτή να βουλιάζει στον εαυτό της, στη ναυτία, στην ανορεξία και τη δυσθυμία. Το ανακοινωθέν το απόγευμα στην τηλεόραση, που δεν άντεχε να το ακούσει από την αρχή ως το τέλος κι ο ερχομός της νύχτας βασανιστικός, που έπρεπε να κοιμηθεί, να σπρώξει τον καιρό, μια τελεία και μια παύλα, για να ξημερώσει η νέα μέρα.

(Για φαντάσου να τα είχαν αφήσει όλα πίσω τους, να ξυπνούσαν από τον εφιάλτη, επιζώντες κι αυτοί μαζί με τους πολλούς, μιλώντας για την καραντίνα και τον ιό στον Παρατατικό, κουρασμένοι βετεράνοι ενός άγριου πολέμου που αξιώθηκαν, που όμως θα έβαζε από τώρα και μπρός τη ζωή και τον κόσμο σε νέες ράγες…)

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top