Fractal
Home / Μεταφράσεις / Mετάφραση | Ουμπέρτο Φιόρι, “Παραδείγματα”
27/06/2023, 8:09 μμ

Mετάφραση | Ουμπέρτο Φιόρι, “Παραδείγματα”

Μετάφραση- ανθολόγηση: Βιβή Λάζου //

 

 

 

Αναζητώντας αναφορές στο έργο του Sbarbaro1, η υποφαινόμενη ανακάλυψε μια μονογραφία του καθηγητή Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο του Μιλάνου Umberto Fiori (Sarzana, 1949). Διαπίστωσε ότι δεν πρόκειται για συνωνυμία ούτε με τον τραγουδιστή των Stormy Six ούτε με τον ποιητή Umberto Fiori∙ είναι το ίδιο πρόσωπο, ένας άνθρωπος που ενδιαφέρεται για την άμεση επικοινωνία με το κοινό. Ποίηση λ.χ. δε γράφει για τους λίγους μυημένους. «Ο ιδανικός μου αναγνώστης», λέει, «δε χρειάζεται να είναι γνώστης της ποίησης. Πρέπει απλώς να θέλει ν’ ακούσει τι έχω να του πω». Με τη συλλογή Esempi2 (1992) φαίνεται πως έχει να μας πει με «κανονικές λέξεις» τι κρύβει η πόλη, να μας δώσει απλά παραδείγματα αποκάλυψης της ποίησης, ενός παρασκηνίου του οικείου αστικού τοπίου που παριστάνεται σαν μια σκηνή.

 

Umberto Fiori

 

 

ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΕΣ

 

Καθώς περνούσαμε απ’ την άσφαλτο

σ’ ένα τμήμα του πλακόστρωτου

τα παράθυρα αρχίσαν να τρίζουν,

ένιωθες τους τροχούς από κάτω

να τρέμουν. Σα να τρακάραμε,

απεναντίας, τίποτε το σοβαρό:

άλλοι όρθιοι, άλλοι καθιστοί. Μετά,

σε μία συγκεκριμένη στάση

όλοι κάτω. Το άδειο λεωφορείο

κλείνει τις πόρτες, φεύγει.

 

Στη στροφή απάνω

γραπώθηκα από μια άλλη ράγα

και την ένιωσα χλιαρή

κάτω απ’ τα δάχτυλα

σαν το κεφάλι ενός νεογέννητου.

 

 

TRASPORTI

 

Passando dall’asfalto

a un tratto di lastricato

i finestrini vibravano,

sotto sentivi tremare

le ruote. Sembrava un disastro,

invece, niente di grave:

gente in piedi, gente seduta. Poi

a una certa fermata

giù tutti.L’autobus vuoto

richiude le porte, va.

In curva

io mi sono aggrappato a un’altra sbarra

e l’ho sentita tiepida

sotto le dita

come la testa di un neonato.

 

 

ΕΚΣΚΑΦΗ

 

Από πάνω τριγυρίζουνε οι γερανοί

κι από κάτω πάνε κι έρχονται σειρήνες,

όμως αυτή η εκσκαφή

που κάνουν στη μέση των σπιτιών

μοιάζει με κείνους τους ξεροπόταμους στην εξοχή,

που νεκρώσανε.

 

Τώρα το έδαφος

έτσι και το δεις ολόκληρο

από πάνω, από τον έκτο, από τον έβδομο όροφο,

είναι ένας μεγάλος σβησμένος κρατήρας.

Είναι τρομακτικό να βλέπεις πόσο φως,

πόσο άνεμο έχει μέσα του.

 

Για μήνες ολόκληρους σ’ αυτό το απέραντο θέατρο

θ’ ακούγονται στριγκλιές από τις μετρήσεις.

Ύστερα ολόκληρο το κενό της σκηνής

θα το έχουν σκεπάσει γυαλί και τσιμέντο

και σ’ ένα μπαλκονάκι – όποιος θα ’χει όρεξη να κοιτάει κι άλλο–

θα κυματίζει μία πετσέτα.

 

 

SCAVO

 

In alto girano le gru

e sotto è un viavai di sirene,

ma questo scavo

che fanno in mezzo alle case

sembra in campagna quei torrenti asciutti,

fermi.

Ora il terreno

visto tutto intero

da su, dal sesto, dal settimo piano,

è un grande cratere spento.

Fa paura vedere quanta luce,

quanto vento contiene.

Per mesi e mesi in questo teatro immenso

si sentiranno urlare le misure.

Poi tutto il vuoto della scena

cemento e vetro l’avranno coperto

e a un terrazzino – chi vorrà ancora guardare –

sventolerà un asciugamano.

 

 

 

ΟΠΤΑΣΙΑ

 

Ψηλά πάνω απ’ τον περιφερειακό, ξεκάθαρα,

δυο σπίτια μ’ ένα υπόστεγο στη μέση.

Αυτή είναι η οπτασία

αλλά δεν προοιωνίζεται τίποτα.

 

Κι όμως μόνο να τα κοιτάζεις

ακίνητα εκεί, ίσια μπροστά στον ήλιο,

οι τοίχοι σε παρηγορούνε

πιο πολύ από κάθε κουβέντα.

 

Αυλόπορτες, κάγκελα,

σκάλες, κολώνες, κορνίζες:

μοιάζουν, τα πάντα, λες και κάποιος

ήτανε να μείνει στ’ αλήθεια.

 

APPARIZIONE

 

Alte sopra la tangenziale, chiare,

due case con in mezzo un capannone.

E’ questa l’apparizione,

ma non c’è niente da annunciare.

Eppure solo a vederli

là fermi, diritti davanti al sole,

i muri ti consolano

più di qualsiasi parola.

Cancellate, ringhiere,

scale, colonne, cornicioni:

ha l’aria, tutto, come se qualcuno

dovesse veramente rimanere.

 

 

ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ

 

Στη μέση της νύχτας

χτυπάει στις λεωφόρους συναγερμός.

Σταματάει κι έπειτα επαναλαμβάνει

δυο νότες κοφτερές, τρομερές, με τη μανία

που έχει ένα παιδάκι που παίζει.

Στους σκοτεινούς τοίχους των κτιρίων από πάνω

τα παράθυρα ανοίγουν, ανάβουν.

 

Εκτός απ’ το δρόμο

τον άδειο, ανάμεσα στα κλαδιά,

δε φαίνεται τίποτα.

Τραβάμε τις κουρτίνες

και μένουμε γύρω απ’ αυτό το ουρλιαχτό

όπως στέκεται κάποιος σ’ ένα χωράφι

γύρω από μια φωτιά.

 

 

 

 

ALLARME

 

In piena notte

sui viali scatta un allarme.

Si ferma, e poi ripete

due note acute, tremende, con la furia

di un bambino che gioca.

Nei muri bui dei palazzi lì sopra

le finestre si aprono, si accendono.

Tranne la strada

in mezzo ai rami, vuota,

niente si vede.

Si tirano le tende

e si rimane intorno a questo urlo

come si sta in un campo

intorno a un fuoco.

 

Esempi, εκδ. Marcos y Marcos, Μιλάνο, 1992

 

 

1 https://www.fractalart.gr/tag/camillo-sbarbaro/

2 Άλλα ποιήματα από την ίδια συλλογή μπορεί να βρει κανείς σε μετάφραση του Γιάννη Η. Παππά στην Ανθολογία Ιταλικής Ποίησης, Ταξίδι στην όμορφη χώρα, που επιμελήθηκε μαζί με τον Σωτήρη Παστάκα (Οδός Πανός, 2011).

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top