Fractal
Home / ΣΙΝΕΜΑ / ✩ Η μυθολογική εκδοχή του παράτολμου και ατρόμητου ήρωα που σώζει την παρθένα κόρη-πριγκίπισσα-ελπίδα της οικουμένης
06/10/2021, 10:55 πμ

✩ Η μυθολογική εκδοχή του παράτολμου και ατρόμητου ήρωα που σώζει την παρθένα κόρη-πριγκίπισσα-ελπίδα της οικουμένης

Από τον Κωνσταντίνο Μπούρα //

 

 

Το Φανταστικό ως λογοτεχνικό και καλλιτεχνικό είδος ανθίζει στις μέρες μας, υγιές σύμπτωμα δυσανεξίας στα τόσα δεινά που μας επιφυλάσσει παρόν και μέλλον, με τις δυσάρεστες αναμνήσεις να βαραίνουνε σαν αλυσίδες στους καρπούς, στους αστραγάλους και στα σφυρά μας.

Η νεολαία αρέσκεται στα κόμικς, στα φαντασμαγορικά video-clips και στα εκρηκτικά ηχητικά τοπία που λειτουργούν ως αγχολυτικά, εκτονωτικά και συστροφικά ταυτόχρονα.

Σαν σαλιγκάρια που γυρίζουν διαρκώς στο καβούκι τους επιδιώκοντας διαρκώς να το επεκτείνουν προς τα έξω προκειμένου να συναντήσουν τον κόσμο και να ανταλλάξουν ενέργειες με τους άλλους, βρισκόμαστε κατακλυσμένοι σε έναν ορυμαγδό εικόνων και ήχων που μοιάζουν παιδιά του χάους κρύβουν όμως μέσα τους την καινούργια αρμονία που θα αργήσουν να αναγνωρίσουν οι ταραγμένοι εγκέφαλοί μας, όχι πριν χτίσουν καινούργιες νευρωνικές γέφυρες.

 

 

Στις επιτυχημένες φετινές «Νύχτες πρεμιέρας» πρόλαβα να δω μόνο μία ταινία στην γειτονιά μου, στον κινηματογράφο Ριβιέρα, και δεν το μετάνιωσα, γιατί είδα τον γερασμένο Νίκολας Κέϊτζ με βαμμένο το μαλλί καραμπογιά (λίγο κακόγουστα στα κοντινά πλάνα – και τα πολυεστιακά περιορίζουν δυστυχώς το φλου-αρτιστίκ της γεροντικής όρασης).

Όμως το σενάριο, η μουσική ρυθμολογία, η εναλλαγή εικόνων που δημιουργούσαν μίαν «όψιν» ποσώς αριστοτελικήν, αλλά κάπου μεταξύ κιτς και φουτουριστικής δυστοπίας (ευτυχώς που υπάρχει ο σουρεαλισμός και το μεταμοντέρνο που επιτρέπει όλες τις ακρότητες), απόλαυσα κάτι που άλλοτε (τι σου κάνει ο κορωνοϊός!) θα το εύρισκα απολύτως ανάλατον, άχρωμον, άοσμον και άγευστον…

Τα καλά στοιχεία αυτής της ανοησιουργίας ήταν κυρίως σεναριακά και δευτερευόντως στο επίπεδο της υποκριτικής.

Πατώντας πάνω σε μυθολογικά στερεότυπα η βασιλοπούλα που απελευθερώνεται από το τέρας χάρις στην έγκαιρη επέμβαση του υπερφυσικού ήρωα διανθίζεται από απροσδιόριστες αποκρυφιστικές παραπομπές στα βιβλία που αποδίδονται στον Ενώχ. Σε συμβολικό επίπεδο, η αποτυχία του Δυτικού Πολιτισμού οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε κάτι που μοιάζει με Κόλαση, την υπερβαίνει όμως σε φρίκη και απελπισία. Αδιέξοδη διπολική φυλακή το άμεσο μέλλον, οι πυρές του Μεσαίωνα προσανάβονται ήδη, οι ασυμβίβαστοι απολαμβάνουν περιορισμένους βαθμούς τρισδιάστατης ελευθερίας κι είναι όλοι μα όλοι φυλακισμένοι στον Χρόνο που έχει σταματήσει την στιγμή της απόλυτης Φρίκης.

Θέλετε ακόμη να δείτε την ταινία; Αν ναι, καλόν είναι να κοιταχτείτε (στον καθρέφτη και να πάτε σε έναν καλό γιατρό να σας κοιτάξει).

Το χιούμορ είναι υπόγειο, υποδόριο, αρδεύει έναν υδροφόρο ορίζοντα συναισθηματικού περιεχομένου όπου τα πλέον τρομακτικά στερεότυπα του Συλλογικού Ασυνειδήτου ανασύρονται με απώτερο στόχο να εξαγνιστούν και να εξορκιστούν.

Το αν τα καταφέρνει ή όχι στο τέλος ο σκηνοθέτης είναι ένα θέμα προς έρευναν και συζήτησιν.

Οπωσδήποτε όμως δεν πρέπει να ανησυχείτε για συνεπακόλουθους αποτοξινωτικούς εφιάλτες, επειδή η ταινία δεν αφήνει κανένα σοβαρό αποτύπωμα στην μετεικασμένη ψυχή σας. Είναι όλα τόσο εξωπραγματικά, καθόλου αληθοφανή και εφιαλτικώς παραμυθένια, που μόνο παιδάκια, πολύ πριν την προεφηβεία θα μπορούσαν να ταραχτούν κάπως από την τόση απρόκλητη βιαιότητα.

Ο πολιτισμός μας μεταλλάσσεται με ραγδαίους ρυθμούς σε κάτι άλλο, απροσδιόριστο ακόμα. Οι τριγμοί, οι λυγμοί, οι αναστεναγμοί έχουν το παυσίπονο παυσίλυπό τους σε τέτοια παραπροϊόντα του υλισμού, b-movies που δεν θα αφήσουν τίποτα πίσω τους, λειτουργούν όμως ως γρανάζια σε μια «Δαιμόνια μηχανή» (για να θυμηθούμε τον Κοκτώ), σπίρτα που μεταλαμπαδεύουν την πανάρχαια φλόγα της επιβίωσης σε μια σκοτεινή σκυταλοδρομία.

 

«Στα σκοτεινά πηγαίνουμε, στα σκοτεινά προχωρούμε…»

Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά.

(Γιώργος Σεφέρης, από το ποίημα «Τελευταίος σταθμός», 1944).

 

Φαίνεται πως δεν θα τελειώσει ποτέ αυτή η λαχτάρα για το Τέλειο, ανάμνηση της θεϊκής καταγωγής τής ψυχής μας, κάθε ψυχής, ειδικά των ανυπεράσπιστων όντων.

 

info: https://www.aiff.gr/meta_ta_mesanyxta_after_hours_2021/

 

 

* Ο Κωνσταντίνος Μπούρας είναι ποιητής, θεατρολόγος και κριτικός, Επισκέπτης Καθηγητής Θεατρικής Κριτικής στο ΕΚΠΑ (www.konstantinosbouras.gr)

 

 

ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΣ ΣΤΗ ΓΗ ΤΩΝ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΩΝ / PRISONER | Εισιτήρια online! | Viva.gr

 

 

ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΣ ΣΤΗ ΓΗ ΤΩΝ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΩΝ / PRISONERS OF THE GHOSTLAND

 

Σε ένα μεταποκαλυπτικό σύμπαν, ο Νίκολας Κέιτζ με κολλητή δερμάτινη περιβολή πρέπει να σώσει την αιχμάλωτη κόρη (Σοφία Μπουτέλα) ενός διεφθαρμένου Κυβερνήτη πριν εκραγούν οι βόμβες που είναι προσαρτημένες στους όρχεις του. Αγγλόφωνη πρώτη του Σόνο, ιαπωνικό ντεμπούτο του Κέιτζ, το πεπρωμένο επιτέλους ενώνει δύο αγρίους της έβδομης Τέχνης που μιλούν την ίδια γλώσσα και όσα ακολουθούν δεν είναι παρά ένα σερτζιολεονικών απόηχων υγρό όνειρο του σινεμά για το σινεμά, ή αλλιώς η απόλυτη συνάντηση των ταινιών σαμουράι με το γουέστερν. Αν το «Mandy» ήταν το ορεκτικό, ετοιμαστείτε για το κυρίως γεύμα.

 

 

 

  • Μοιραστείτε το άρθρο:
Ετικέτες: , ,
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Back to Top