Ένα δοκίμιο θάρρους, αλήθειας και αυτογνωσίας
Γράφει ο Αγησίλαος Κ. Αλιγιζάκης //
Μιχάλης Τζανάκης, “Έτσι, ξαφνικά…”, εκδόσεις Ραδάμανθυς, Χανιά 2024
Έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή που όλα τα δεδομένα γίνονται ζητούμενα. Έτσι, ξαφνικά. Η ζωή που έζησες, τα αγαθά που απόλαυσες, οι σχέσεις που έκανες, η εργασία που μόχθησες, η οικογένεια που δημιούργησες, όλα κινδυνεύουν να χαθούν. Αγωνία και φόβος γεμίζουν την ψυχή σου, καθώς τα γεγονότα τρέχουν κι εσύ απλά τα παρακολουθείς, έχοντας αφεθεί στη δίνη μιας ασθένειας και της θεραπείας της. Αναρωτιέσαι, άραγε θα συνεχίσω να είμαι παρών; Από τη θαλπωρή του σπιτιού σου με τη δύναμη της ορθής κορμοστασιάς σου βρίσκεσαι ανήμπορος, ξαπλωμένος σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου και αρχίζεις να βλέπεις τον κόσμο, αλλά και τη ζωή ανάποδα, δηλαδή από κάτω προς τα πάνω. Κάπου εκεί το βλέμμα σου αγκαλιάζει και νοιώθει τον συμπάσχοντα συνάνθρωπο, τους θεράποντες ηρωικούς ιατρούς και νοσηλευτές του ταλαίπωρου ΕΣΥ, τους φίλους σου και την οικογένειά σου. Στρέφεις το βλέμμα πιο ψηλά και τότε οι νοεροί οφθαλμοί της ψυχής σου «τρυπούν» το
ταβάνι στο λευκό δωμάτιο του πόνου και η ψυχή αρχίζει να προσεύχεται. Εκεί που σταματά η λογική αρχίζει η πίστη στο Θεό και στην ιαματική του δύναμη τόσο στο σώμα όσο και στην ψυχή. Τότε το φορτίο γίνεται πιο ελαφρύ και η απόγνωση δίνει τη θέση της στην ελπίδα. Και πριν το καταλάβεις αρχίζεις να νοιώθεις τη ζωοποιό δύναμη της αγάπης από πολλούς συνοδοιπόρους της ζωής σου. Τότε καταλαβαίνεις ότι είσαι πολύ δυνατός, διότι δεν είσαι μόνος, ποτέ δεν ήσουν και δεν θα είσαι μόνος. Το αίμα που έδωσες για τις μεταγγίσεις στον πάσχοντα συνάνθρωπο, τη βοήθεια που δεν αρνήθηκες σε όποιον στη ζήτησε, η στοργική φροντίδα της ηλικιωμένης μητέρας, η οικογένεια που ανάστησες, όλα αυτά είναι η ζωή σου που έδωσες. Ήδη έχεις νικήσει την ασθένειά σου, διότι γνώρισες τον εαυτό σου, τον Θεό, αγαπάς και αγαπιέσαι, ελεείς και ελεείσαι, συγχωρείς και συγχωρείσαι.
Αυτές οι σκέψεις, τα συναισθήματα, ο πόνος και η αγωνία αποτυπώνονται στο νέο πόνημα του Μιχάλη Τζανάκη Έτσι, ξαφνικά, ένα δοκίμιο θάρρους, αλήθειας και αυτογνωσίας. Το παρόν πόνημα είναι ένα μάθημα ζωής, ένα παράδειγμα προς μίμηση, καθώς ο αναγνώστης αμέσως αντιλαμβάνεται ότι μια ασθένεια αφορά όλους μας και η επώδυνη συζήτηση του προβλήματος βοηθά όχι μόνο τους πάσχοντες, αλλά και τους υγιείς.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
-
-
ΑΝΑΓΝΩΣΕΙΣ ΜΕ 500+ ΛΕΞΕΙΣ. Μια γνήσια flâneur των ποιητικών δρόμων
14/05/2024, 9:42 μμ -
Παρακείμενα: «Η μάταιη προσπάθεια να περάσεις μέσα στο δίχτυ»
14/05/2024, 9:40 μμ -
«Νώε χωρίς βοήθεια θεού και δίχως οδηγίες χρήσης»
14/05/2024, 9:39 μμ -
-
Ένας απίστευτος ωκεανός από κόκκινο χρώμα, ο κόσμος του Pedro Almodóvar
14/05/2024, 9:27 μμ
ΘΕΜΑΤΑ
-
Διήγημα: “Ο αιλουρίνας”
Γράφει ο Κωνσταντίνος Κ. Χατούπης // Ο α ι λ ο υ ρ ί ν α ς Leiden-sehn tut wohl, Leiden-machen noch wohler […] Ohne Grausamkeit kein Fest […] und auch in der Strafe ist so viel
Περισσότερα -
✩ Θέατρο | Ευριπίδη: «ΤΡΩΑΔΕΣ» από το Κ.θ.Β.Ε. στο 66ο Φεστιβάλ Φιλίππων
Γράφει ο Παύλος Λεμοντζής // Πρόλογος Οι «Tρωάδες από το ΚΘΒΕ με τη Ρούλα Πατεράκη στο ρόλο της Εκάβης, δεν είναι ακόμα ένα κλασσικό ανέβασμα του έργου του Ευριπίδη. Αποτελεί μία σύγχρονη διασκευή του ποιητικού κειμένου όπου ο ήχος,
Περισσότερα -
Leonard Cohen: “Ο δρόμος για τη Λάρισα” (Μετάφραση – μέρος Α’)
Επιλογή-μετάφραση-επίμετρο: Βασίλης Πανδής // * Κάτω απ’ τα χέρια μου Κάτω απ’ τα χέρια μου τα στήθη σου τα μικρά είναι κοιλιές αναποδογυρισμένες πεσμένων σπουργιτιών που ολοένα ασθμαίνουν Σε όλες τις κινήσεις σου ο ήχος
Περισσότερα -
Διήγημα: “Οι βόλτες του ήλιου”
Του Παναγιώτη Τσακρή // Οι βόλτες του ήλιου Ο ήλιος ανέτειλε σιγά-σιγά. Πάντα του άρεσε η χρωματική παλέτα της Ανατολής. Απαλό ροζ, κόκκινο, πορτοκαλί, σιγά -σιγά ξεθωριάζει και τότε εμφανίζεται στη σκηνή αυτός. Του άρεσε που ένα
Περισσότερα -
Ελένη Χωρεάνθη. “Οι γυναίκες είναι τα πιο δυστυχισμένα πλάσματα”
Γράφει η Ελένη Χωρεάνθη // Οι γυναίκες είναι τα πιο δυστυχισμένα πλάσματα* Από όλα τα ζωντανά όντα που έχουν καρδιά και νου, εμείς οι γυναίκες είμαστε το πιο δυστυχισμένο γέννημα της φύσης. “…Ακούστε με
Περισσότερα -
Διήγημα: “Υπακοή”
Της Κωνσταντίνας Χαρβάτη // * Ποτέ δεν ήμουν απ’ αυτούς που η ζωή ξεχώρισε. Άνθρωπος συνηθισμένος με γούστα απλά που δεν ενοχλούν κανέναν, αυτός είμαι. Ζω χωρίς να αποζητώ το κάτι παραπάνω, χωρίς να με κατατρώει η
Περισσότερα -
Δι’ εσόπτρου
Γράφει η Διώνη Δημητριάδου // «Η ιστορία της Σ.» της Χρύσας Φάντη από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη «Σκάλα Ερεσού. Αυτή είναι. Αλλά θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε άλλος δύσβατος τόπος. Οποιοσδήποτε χωμένος στην κόκκινη πέτρα. Ου Τόπος.» Και η
Περισσότερα
